چرخش روزگار ما را به فردای روز عاشورای سال 61 هجری قمری کشانده است. عاشورا به ظاهر پایان زندگانی آنانی است که سبک زندگی حسینی را مبنا و معیار زیست خود قرار دادند و بر سر پیمان‌شان با امام‌شان تا سر جان ایستادند و سرنوشت‌شان به چنان مرگي باشکوه ختم شد که برای همیشه تاریخ حیات ابدی یافتند و عند ربهم یرزقون شدند و نامشان قلب همه عاشقان عزت و حقیقت را پس از قرنها می‌لرزاند!
فردای عاشورا اما سرآغاز سبک زندگی نوینی است که با محوریت و پرچمداری زینب کبری(س) آغاز می‌گردد، برای آنانی که هنوز پس از حسین(ع) زنده‌اند! این انفجار حقیقت، باید رسولانی همچون زینب(س) داشته باشد تا اولا پیام شهیدان را به همه بشریت در همه اعصار برساند، ثانیا اجازه ندهد تا پروپاگاند یزیدیان و مافیای تاریخ حقیقت را وارونه کند و صدای شهیدان را در حلقوم خفه نمايد! ثالثا: منتقم خون شهیدان مظلوم بشریت شده و تداوم بخش راه شهیدان باشند و یزیدیان عالم را رسوا کنند! واگر غیر از این بود، زندگی بی حسین(ع) و پس از حسین(ع)، زندگی آنانی است که تن به هر خفتی می‌دهند تا زنده بمانند!
این تعبیر جاودانه که «آنان که رفتند، کاری حسینی کردند، و آنان که مانده‌اند باید کاری حسینی کنند، وگرنه یزیدی‌اند!» دکترینی برای فردای پس از عاشورا است! برای همه آنانی که حماسه کربلا و نهضت اباعبدالله(ع) را آرمان و الگوی زندگی خود قرار داده اند و اینک پس از حسین(ع) همچنان زنده هستند!
فرموده اند که: «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» و این تفسیر حقیقی تقابل تاریخی جبهه حق و باطل است که امروز در قرن پانزدهم هجری به صف آرایی جبهه مقاومت در برابر اردوگاه استکبار جهانی رسیده است. امروز ملت بزرگ ایران پرچمدار نهضتی بزرگ در مواجهه با یزیدیان زمانه هستند که با همه توان به تقابل با عدالت و آزادی بشریت صف آرایی کرده‌اند. امروز درخت تناور مقاومت چهل ساله ملت ایران شاخ و برگ‌های خود را در سطح جهان از فلسطين و لبنان و سوریه و عراق تا افغانستان و یمن گسترانده است. این اردوگاه امروز تاب و توان و خواب و راحتی را از دشمن ربوده و آن را جان به لب کرده است.
امروز حسینی بودن، ایستادگی و حمایت از این اردوگاه است و فهم این حقیقت که انقلاب اسلامی تداوم‌بخش حماسه عاشورا است، مهم‌ترین دستاورد عزاداری حسینی است که اگر با انجام وظیفه همراه شود، می‌تواند متضمن سعادت دنیا و آخرت باشد.
اگر قرار باشد سبک زندگی‌مان از دیروز تا فردای عاشورا تفاوتی نکرده باشد، آگاه باشیم که ذیل باران رحمت حسین(ع) تنها به حداقل‌هایی قناعت کرده‌ایم! هیئت رفتن‌ها و سینه‌زنی‌ها و حسین حسین گفتن‌ها، زمانی نجات‌بخش و ارزشمند است که به یاری‌رسانی به امام جبهه حق بینجامد!