منطق دستیابی به قدرت

روش اصلی انبیا در دستیابی به اهداف دین، روش فردی صرف مانند منبر و موعظه نیست، بلکه روشی کلان و جامع است که ساختن جامعه و سیستم‌های مختلف مورد نیاز زندگی جمعی را شامل می‌شود.

این جامعه‌سازی در وهله اول در ایجاد سیستم‌های کلان و خرد نمود می‌یابد. برای ایجاد نظام در عرصه‌های خرد و کلان، گریزی از داشتن قدرت نیست؛ از این‌رو، هدف نخست انبیا برای ساختن جامعه آرمانی، به دست آوردن «قدرت» است.

در دیدگاه تفسیری مقام معظم رهبری، تلاش و مبارزه برای دستیابی به قدرت، چیزی است که همه انبیا برای آن تلاش کرده و در این راه هرگز سستی و ناتوانی نکرده‌اند. ایشان با تمسک به آیه شریفه 146 سوره آل‌‌عمران به این تلاش و مجاهده بزرگ انبیا اشاره می‌‌کنند و نشان می‌‌دهند راه انبیا، صرف موعظه و نصیحت و انذار و تبشیر نبوده و با زیاده‌‌خواهان و مانعان راه خدا با زبان قتال و قدرت سخن می‌‌گفتند: چه بسیار پیامبرانی كه مردان الهی فراوانی به همراه آنان جنگ كردند! آنها هیچ‌گاه در برابر آنچه در راه خدا به آنان می‏رسید، سست و ناتوان نشدند (و تن به تسلیم ندادند) و خداوند استقامت‏ كنندگان را دوست دارد. (آل‌‌عمران/ 146)

ایشان خطاب به کارگزاران نظام اسلامی می‌‌فرمایند: «وظیفه اصلی همه انبیا و ائمه و اولیا این بوده است كه مردم را به همین وظایف آشنا كنند؛ چه در دورانی كه می‌توانستند قدرت را كسب كنند‌ـ بگویند بروید مجاهدت كنید و قدرت را به دست آورید و این‌گونه اداره كنید‌ـ چه آن وقتی كه نمی‌شد قدرت را به دست بیاورند. همه هم تلاش و مبارزه كرده‌اند؛ «و كَأین مِن نبی قاتلَ مَعهُ ربّیونَ كثیرٌ» جنگ و مبارزه سیاسی و معارضه با دشمنان، چیزی نیست كه اول بار در اسلام آمده باشد؛ نه. در زمان پیغمبران گذشته‌ـ انبیای بزرگ الهی، از زمان ابراهیم به این طرف‌ـ هم بوده است. (12/9/1379)

مقام معظم رهبری در بیان مبنای قرآنی و تفسیری این دیدگاه، به آیاتی از سوره حج استناد کرده و اقامه نماز، پرداخت زکات، امر به معروف و نهی از منکر را از امور نظام‌ساز معرفی می‌کنند. در این سوره، از کسانی یاد می‌شود که مظلوم و مورد حمله واقع شده‌اند؛ به همین جهت خدا به ایشان اذن دفاع داده است: «به كسانی كه به جنگ بر سرشان تاخت آورده‏اند و مورد ستم قرار گرفته‏اند، رخصت داده شد و خدا بر پیروز گردانیدنشان تواناست. همان‏هایی كه از شهر خود به ناحق اخراج شدند، به این خاطر كه می‏گفتند: پروردگار ما الله است. اگر خداوند بعضی از مردم را به توسط بعضی دیگر دفع نمی‏كرد، دیرها و صومعه‏ها و كنیسه‏ها و كلیساها و مساجدی كه نام خدا در آن زیاد برده می‏شود ویران می‏شد.» (حج/ 40‌ـ 39) در آیه بعد خدای متعال این انسان‌ها را این‌گونه معرفی می‌کند كه اگر آنان را در زمین قدرت و تمكن دهیم، نماز را برپا می‏دارند و زكات می‏پردازند و مردم را به كارهای پسندیده وا می‏دارند و از كارهای زشت بازمی‏دارند. (حج/ 41)