یادداشت: با تسلط ارتش سوریه و نیروهای مقاومت بر مناطق غربی و شمال غرب حلب به ویژه مناطق لیرمون، بیانون، روستای المنصوره و تله شویحنه، پس از چند سال، امنیت کامل به شهر حلب بازگشت. گروه‌های تروریستی پس از شکست‌های سخت از حلب متواری شدند و حلقه محاصره شهر ادلب تنگ‌تر شد. اتوبان «ام5» که هفته گذشته آزاد شده بود، از سمت غرب تا محدوده 10 کیلومتری پاک‌سازی شده و خطر حملات تروریست‌ها به این جاده از بین رفته است. عملیات اخیر ارتش سوریه که از حمایت متحدانی چون ایران و روسیه و پشتیبانی آتش سنگین نیروی هوایی این کشور برخوردار بود، تروریست‌ها را آنچنان در تنگنا قرار داد که چاره‌ای جز عقب‌نشینی نداشتند. از طرفی، ترکیه تا آخرین لحظات تلاش کرد گروه‌های تروریستی را نجات دهد و حتی به اعزام نیروی نظامی و انتقال انواع تسلیحات به منطقه دست زد، اما ناکام ماند و رئیس‌جمهوری ترکیه فراتر از تهدیدات لفظی علیه سوریه و متحدانش، کاری از پیش نبرد. اگر ارتش سوریه و نیروهای مقاومت به سمت شهر اتارب سپس گذرگاه باب‌الهوی در شمال ادلب پیشروی کنند و در جنوب نیز بر محور سراقب تا اریحا و جسرالشغور در غرب ادلب تسلط یابند، حلقه محاصره ادلب کامل می‌شود و شمارش معکوس سقوط شهر آغاز خواهد شد. با این حال سوریه برای تصرف ادلب عجله‌ای ندارد. حدود سه میلیون جمعیت و حضور نزدیک به 100 هزار نیروی مسلح در ادلب، سیطره بر شهر را دشوار کرده و تبعات انسانی مانند موج جدید آوارگان موجب شده است آزادسازی ادلب با تأمل و برنامه‌ریزی دقیق‌تری انجام شود؛ از این رو ممکن است دولت سوریه سیاست فشار و محاصره ادلب را در پیش بگیرد تا نهایتاً تروریست‌ها تسلیم شوند و شهر بدون جنگ و خون‌ریزی آزاد شود. در این میان ترکیه که گرفتار تنگنای سختی در سوریه شده است چاره‌ای جز مذاکره با روسیه و نهایتاً تفاهم با دمشق ندارد. آنکارا با روی آوردن به این گزینه، حداقل می‌تواند نقش خود را در روند سیاسی (مذاکرات بین دولت و معارضان و کمیته تدوین قانون اساسی سوریه) حفظ کند. گزینه بدتر اما آن است که ترکیه خود را با ارتش سوریه در ادلب درگیر کند که این گزینه به نفع هیچ یک از دو طرف، به ویژه ترکیه نیست؛ بلکه می‌تواند زمینه‌ساز اجرای طرح‌های آمریکا و رژیم صهیونیستی برای نفوذ و تجزیه سوریه باشد.