یادداشت: کرونا، بیماری سخت و واگیرداری است که اگر عالمانه، هوشمندانه و مسئولانه با آن مقابله شود، می‌توان از شر آن راحت شد و فضای عمومی جامعه را از همه‌گیری آن مصون ساخت. اما برای مقابله با ویروس کرونا به چیزی بیش از وسایل پزشکی و فعالیت‌های بهداشتی و درمانی که این روزها با مجاهدت کادر درمانی در حال انجام است، نیازمند هستیم و آن، مجال دادن به ظهور و بروز انسانیت ماست.
انسان‌ها در بین موجودات از بیشترین ضریب همیاری و هم‌نوع‌پرستی برخوردارند. اما گاهی برخی از ما انسان ها در مواجهه عملی با مشکلات و چالش‌ها و آزمون‌ها امتحان خوبی می‌دهیم و برخی هم صحنه را به شیطان و نفسمان واگذار می‌کنیم. مطابق با آموزه‌های دینی هر ابتلا و بیماری مضاف بر درگیرسازی بهداشتی و جسمی فرد و جامعه، آزمونی برای سنجش عیار بندگی و انسانیت ما آدم‌ها هم هست! و این دشواری تحمل آن را هم سهل می‌سازد و هم ممتنع و سخت؛ سهل از این نظر که پس ما انسان‌ها هنوز مورد توجه و در مسیر وزش رحمت الهی هستیم و اساساً آزمون فرصت بهتر شدن رابطه ما با خداست. پس باید بیشتر از او خواست در این شرایط مخاطره‌آمیز دستان نیازمند ما را بگیرد.
اما ممتنع و سخت است از این منظر که گاهی بخشی از ما آدم‌ها گویا فراموش می‌کنیم و یادمان می‌رود عالم محضر خداست و ما هر لحظه در معرض آزمون آموزه‌ها و ابتلائات هستیم تا زشتی‌ها و زیبایی‌ها از هم غربال شوند و پیش از همه خودمان به وضعیت خویشتن آگاه شویم؛ نباید برخی از ما در اثر غفلت از این حقیقت، فکر کنیم این روزهای سخت ماندگار است و فرصتی است که می‌شود کاخ آرزوهای دنیایی خود را بر گرفتاری‌های مردم ساخت!
این که برخی مایحتاج ضروری بهداشتی و مواد گندزدا و ضدعفونی‌کننده مردم را احتکار می‌کنند، خوراک و تغذیه و میوه شب عید مردم را گران می‌فروشند و... باید بدانند شاید سودی هم بکنند ولی آنچه از دست می‌رود سرمایه انسانیت که جبران‌ناپذیر است. البته در این میان، باید غبطه خورد به حال خوش کسانی که از این آزمون نردبانی برای صعود ساخته‌اند و هر کاری از دستشان می‌آید انجام می‌دهند تا آلام مردم را کاهش دهند و در مصاف با کرونا، پیروز میدان احسان و انسانیت نیز باشند؛ کسانی که امروز بیش از رسالتشان خود را وقف سلامت مردم کرده‌اند.