«گاهی هست که شما حرف طرف مقابل را صددرصد قبول ندارید؛ یعنی صددرصد رد می‌کنید؛ هیچ اشکالی ندارد، لکن باید جوری نظر و همین رأی مخالف ادا بشود که کسی که از بیرونِ مجلس دارد نگاه می‌کند، ببیند حق با شما است؛ یعنی با متانت و با خردمندی»
رسیدن به آرمان و هدف هرچند مطلوب و مشروع، نبایست جز با ابزارِ مشروع، متقن و معقول صورت پذیرد. درستی هدف، هیچ‌گاه نمی‌تواند ابزار دستیابی به آن هدف را توجیه کند. سیاست «توجیهِ ابزار به‌واسطه هدف» که در عالم نظری، ریشه در سیاست ماکیاول، سیاستمدار ایتالیایی قرون ۱۵ و ۱۶ میلادی دارد، اما در عمل در حقیقت تابلویی برجسته از سیاست حیله، مکر و فریبِ قدرت‌های مستکبر و زیاده‌خواه در طول تاریخ بشر برای پنهان داشتن ذات خبیث و سراسر جنایتکارشان بوده و هست.
در آیین مبین اسلام، در بعد نظری و عملی مبتنی بر آیات قرآن و روایات از یک‌سو و سیره ائمه علیهم‌السلام از سوی دیگر، به هیچ مسلمانی اجازه داده نشده است که برای دستیابی به اهدافش، هرچند مشروع، از ابزار نامشروع بهره بگیرد چراکه حسن فاعلی یعنی قصد و اراده صحیح، بایست با حسن فعلی یعنی ابزار و آداب درست همراه باشد.
مقام معظم رهبری در ارتباط تصویری اخیر با نمایندگانِ پُر‌انگیزه، پُر‌ایمان، پُر‌توان و جوانِ مجلس شورای اسلامی، با اشاره به تلاش دشمنان غدّار به‌ویژه آمریکا که همه‌ِی نیروهایشان را متمرکز کرده‌اند تا جمهوری اسلامی را به عقب‌نشینی وادار کنند، اتحاد و انسجام داخلی را تکلیف اساسی همه مسئولین شمردند و فرمودند: «تکلیف ما اتّحاد داخلی و انسجام داخلی است که نشان‌دهنده‌ی وحدت در مقابل دشمن است. بله؛ اختلاف‌سلیقه داریم، اختلاف‌نظر داریم، بعضی افرادمان ممکن است همدیگر را قبول هم نداشته باشیم، امّا در مقابل دشمن، همه باهم دست‌به‌دست هم می‌دهیم، یک حرف می‌زنیم، یک فریاد می‌کشیم، یک اقدام می‌کنیم، یک حرکت انجام می‌دهیم.» ۲۲/۴/۹۹
ایشان در تبیین این تکلیف و رعایت اخلاق و مبانی دینی در روابط بین دولتمردان، قانون و شرع را به‌عنوان دو معیار و ملاک اصلی این رابطه‌ها مشخص نمودند و با اشاره به حق قانونی و شرعی نمایندگان در استفاده از حق سؤال، تفحّص، استیضاح و ...، اما توهین، دشنام، نسبتِ بدون علم و... را غیرمجاز و در برخی موارد حرام شرعی دانستند و راهکار بهره‌گیری از حق نمایندگی را این‌گونه بیان کردند: «شرع و قانون یک چیز‌هایی را به عنوان کار‌های بایدِ شما معیّن کرده، یک چیز‌هایی را به عنوان نبایدِ شما معیّن کرده؛ هم به بایدها، هم به نبایدها، بایست توجّه بکنید. برخورد احساسی نباید کرد، برخورد غیرمنطقی نباید کرد؛ برخورد متین، خردمندانه، قابل توجیه، ولو قوی. گاهی هست که شما حرف طرف مقابل را صددرصد قبول ندارید؛ یعنی صددرصد رد می‌کنید؛ هیچ اشکالی ندارد، لکن باید جوری نظر و همین رأی مخالف ادا بشود که کسی که از بیرونِ مجلس دارد نگاه می‌کند، ببیند حق با شما است؛ یعنی با متانت و با خردمندی.» ۹۹/۴/۲۲ 20