یادداشت: «امنیت» مقوله‌ای است که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان، زیر بنای اصلی در توسعه و پیشرفت یک کشور در تمامی حوزه‌ها می‌باشد. به همین خاطر آمریکا برای جلوگیری از توسعه کشورها، سعی در برهم زدن امنیت آنها دارد. اما گویا این بار در میان کشورها، قرعه به نام خود آمریکا افتاده و این نوبت آمریکاست که سیاستمداران آن به دنبال برهم زدن امنیت کشور خودشان می‌باشند!
گزاره خبری: روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی تحت عنوان «تروریسم داخلی در آمریکا» نوشت: «سه سال پیش، مؤسسه نظرسنجی یوگاو YouGov از آمریکایی‌ها سؤال کرد که آیا فکر می‌کنند توسل به خشونت برای پیشبرد اهداف حزب سیاسی قابل توجیه است؟ پاسخ قریب به اتفاق مردم آمریکا منفی بود. امسال مؤسسه یوگاو همان سؤال را از مردم آمریکا کرده است و تعداد کسانی که در این نظرسنجی گفته‌اند خشونت سیاسی تا حدودی قابل توجیه است، تقریباً دو برابر شده است.
گزاره تحلیلی: سال 1388، دقیقا بعد از انتخابات ریاست‌جمهوری کشورمان و براساس ساده‌لوحی و خیانت برخی عوامل و صحنه‌گردانان داخلی، کشور دچار آشوب و اغتشاش شد. بلافاصله بعد از این اتفاق، سران کاخ سفید به صورت علنی حمایت خود را از اغتشاشگران و فتنه‌گران اعلام کردند و مدیریت آشوب را در خارج از کشور بر عهده گرفتند؛ اغتشاشاتی که همه می‌دانستند برای برهم زدن امنیت کشور ساماندهی شده است تا پایه اصلی ثبات در کشور و لازمه پیشرفت کشور از او گرفته شود. حال مشابه چنین انتخاباتی (ریاست‌جمهوری)، البته با حداقل اصول دموکراسی، قرار است در آمریکا برگزار شود؛ اما رصد وضعیت داخلی آمریکا نشان‌دهنده شروع جنگ داخلی در این کشور‌ـ بدون این که کشور دیگری در آن نقش تخریب‌کننده و چالش‌آفرین مثل فتنه 88 ایران داشته باشد‌ـ است. شدت جنگ داخلی آمریکا بيشتر به لفاظی‌های غیرانسانی بایدن و ترامپ علیه همدیگر در مناظره‌ها و حضور در کمپین‌های انتخاباتی بستگی دارد. تاکنون بیش از 50 نفر از طرفداران ترامپ وسایل نقلیه خود را به سمت شرکت‌کنندگان در تظاهرات صلح‌آمیز رانده‌اند و معترضان را زیر گرفته‌اند؛ اما مقدمات شدت‌گیری جنگ داخلی در آمریکا به این موارد خلاصه نمی‌شود؛ اساساً ترامپ تشنه قدرت است و در حال سازماندهی تروریسم داخلی در آمریکاست تا مخالفین خود را خفه کند! با شروع جنگ داخلی در آمریکا، مردم این کشور نخواهند توانست تظاهرات اعتراضی صلح‌آمیز علیه سیاست‌های ضدانسانی دولت ترامپ انجام دهند. (نویسنده: اکبر معصومی)