با زبان امام سجاد (ع) که در مناجات تابئین می‌فرماید، با خدا حرف بزنیم: «إِلهِى ظَلِّلْ عَلى ذُنُوبِى غَمامَ رَحْمَتِکَ، وَأَرْسِلْ عَلى عُیُوبِى سَحابَ رَأْفَتِکَ – خدایا! ابر رحمتت را بر گناهان من سایه افکن و سحاب مهرت را بر عیب‌هایم بباران. إِلِهى بِقُدْرَتِکَ عَلَىَّ تُبْ عَلَىَّ، وَبِحِلْمِکَ عَنِّى اعْفُ عَنِّى – خدایا! سوگند به قدرتی که بر من داری، توبه مرا بپذیر و سوگند به شکیبایی‌ای که درباره من داری، مرا ببخشای».
خداوند متعال در آیه ۳۰ سوره شوری می‌فرماید: «وَمَا أَصَابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ – اگر شما را مصیبتی برسد، به خاطر کار‌هایی است که می‌کنید».
امام رضا (ع) می‌فرمایند: «کُلَّما أحدَثَ العِبادُ مِن الذُّنوبِ ما لَم یَکُونوا یَعمَلُونَ أحدَثَ اللّه ُ لَهُم مِن البَلاءِ ما لَم یَکُونُوا یَعرِفُونَ – هرگاه بندگان مرتکب گناهانی شوند که قبلاً انجام نمی‌داده‌اند، خداوند بلا‌هایی را بر ایشان پدید آورد که سابقه نداشته است».
امام صادق (ع) می‌فرمایند: «مَن یَموتُ بالذُّنوبِ أکثَرُ مِمَّن یَموتُ بِالآجالِ – کسانی که بر اثر گناهان می‌میرند، بیشترند از کسانی که بر اثر رسیدن اجل می‌میرند».
شاید بیماری کرونا به خاطر گناه ما باشد. جهان درگیر این بلای جدید و ویروس منحوس است. آمار تلفات کرونا روز به روز بیشتر می‌شود.
خداوند غفور در آیه ۴۳ سوره انعام می‌فرماید: «فَلَوْلَا إِذْ جَاءَهُمْ بَأْسُنَا تَضَرَّعُوا وَلَکِنْ قَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَزَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطَانُ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ – چرا هنگامی که ناگواری‌های ما به آنان رسید، توبه و زاری نکردند؟ آری! دل‌های آنان سنگ و سخت شده و شیطان کار‌هایی را که می‌کردند، برایشان زیبا جلوه داده است».
یک نگاهی به گناهان خود بیندازیم. از گناه خویش توبه کنیم. خداوند این بیماری را برای توبه و زاری ما قرار داده است.
خداوند مهربان در آیه ۱۶ سوره حدید می‌فرماید: «أَلَمْ یَأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ – آیا برای کسانی که ایمان آورده‌اند، زمان آن نرسیده که دل‌هایشان برای یاد خدا و آنچه از حق نازل شده، نرم و فروتن گردد؟»
بلاها گاهی برای فشار بر انسان‌ها در مسیر بازگشت به سوی خدا و حرکت در مسیر مستقیم الهی است. در دعای هفتم صحیفه سجادیه می‌خوانیم: «وَ قَدْ نَزَلَ بِی یَا رَبِّ مَا قَدْ تَکَأَّدَنِی ثِقْلُهُ – پروردگارا! بلایی بر من فرود آمده است که سنگینی و گرانی آن مرا به زانو در آورده است».
این بلا ما را به سمتی می‌برد که به خدا وصل بشویم و بگوییم: «وَ لَا تَشْغَلْنِی بِالِاهْتِمَامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِکَ – از همت گذاشتن به رعایت واجباتت بازم ندارد».
اگر بلاها، عامل استغفار و توبه و وصل به خدا شد، نعمت‌های الهی سرازیر می‌شود. دعا‌ها مستجاب می‌گردد.
بنی اسرائیل دچار قحطی طولانی شده بود. حضرت موسی (ع) همراه جمعی برای نماز باران از شهر خارج شدند. وحی آمد: «کَیْفَ اَستَجیبُ لَهُمْ وَ قَدْ اَظْلَمَتْ عَلَیْهِمْ ذُنُوبُهُمْ – چگونه دعای این جماعت را استجابت کنم در حالی که گناهان بر آن‌ها سایه افکنده است».
خداوند عزیز و مهربان در سوره نوح می‌فرمایند: «فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّارًا یُرْسِلُ السَّمَآءَ عَلَیْکُم مِّدْرَاراً وَیُمْدِدْکُم بِأَمْوَالٍ وَبَنِینَ وَیَجْعَل لَّکُمْ جَنَّاتٍ وَ یَجْعَل لَّکُمْ أَنْهَاراً - ... از پروردگارتان طلب آمرزش کنید که بسیار آمرزنده است تا باران از آسمان بر شما فرو فرستد و به وسیله اموال و فرزندان کمکتان کند و باغ‌ها و نهر‌ها در اختیارتان قرار دهد».
بیماری کرونا را باید عامل حرکت در مسیر پیامبر (ص) و اولیای الهی (ع) قرار دهیم تا راه سرازیری نعمت‌های الهی را به سوی خود باز کنیم و مشکلات خود و کشور را حل نمائیم.
کرونا باید باب توبه و استغفار را بگشاید. باید باب ذکر و دعا را باز کند. باید عامل رشد و تعالی انسان‌ها گردد. اگر از این فرصت بهره نبریم، بلای کرونا؛ ویرانگر می‌شود. مصیبت می‌گردد. در هم کوبیده می‌شود.
پس به خود بیاییم. با خدا انس بگیریم. با قرآن مأنوس بشویم. دعا را فراموش نکنیم. استغفار را از یاد نبریم. زیاد ذکر بگوییم. زیاد صلوات بفرستیم. از خداوند یاری بجوییم. به دستورات دین عمل کنیم. به واجبات توجه کنیم. از گناه و محرمات پرهیز کنیم تا به یقین راه رسیدن به نعمت‌های الهی هموار گردد و رحمت الهی به سویمان سرازیر شود.
با زبان امام سجاد (ع) که در مناجات تابئین می‌فرماید، با خدا حرف بزنیم: «إِلهِى ظَلِّلْ عَلى ذُنُوبِى غَمامَ رَحْمَتِکَ، وَأَرْسِلْ عَلى عُیُوبِى سَحابَ رَأْفَتِکَ – خدایا! ابر رحمتت را بر گناهان من سایه افکن و سحاب مهرت را بر عیب‌هایم بباران. إِلِهى بِقُدْرَتِکَ عَلَىَّ تُبْ عَلَىَّ، وَبِحِلْمِکَ عَنِّى اعْفُ عَنِّى – خدایا! سوگند به قدرتی که بر من داری، توبه مرا بپذیر و سوگند به شکیبایی‌ای که درباره من داری، مرا ببخشای».
حقیقتاً به سوی خداوند کریم و مهربان برگردیم. گناه و نافرمانی پروردگار را ترک کنیم و با خدا آشتی کنیم. بنده او بشویم و به دستورات دین و اولیای الهی عمل کنیم. به راه راست برویم و تسلیم فرمان ولایت باشیم.