«شكري» يكي از مسئولان وزارت اطلاعات در مصاحبه با هفته‌نامه 9 دي در سال 89 عناصر مؤثر در فتنه 88 را به پنج دسته تقسيم كرده و در اين خصوص مي‌گويد: «دسته اول بيگانه‌هايي با محوريت آمريكا و رژیم صهیونیستی و انگليس، دسته دوم ضد انقلاب سنتي داخلي و خارجي كشور شامل؛ منافقين، ليبرال‌دموكرات(نهضت آزادي و...)، اسلام‌گرايان سوسيال‌دموكرات(جنبش مسلمانان مبارز و...)، اسلام‌گرايان سوسياليست(بني‌صدر و...)، ملي‌گرايان ليبرال دموكرات، چپ‌گرايان سوسيال دموكرات، سوسياليست‌ها و كمونيست‌ها، مشروطه‌خواهان و سلطنت‌طلبان، دسته سوم ضد انقلاب جديد كه اين دسته نيز از زمان دولت سازندگي و اصلاحات كم‌كم ادبيات خودشان را به ادبيات اپوزيسيون تبديل كردند و دسته چهارم، خواص بي‌بصيرت بودند... و دسته پنجم فرقه‌هاي نوظهور استعماري مثل بهائيت و حجتيه و... بودند.» براساس یک تقسیم‌بندی دیگر، بازیگران فتنه را می‌توان شامل چند گروه به شرح زیر دانست:
1. گروه نمایشنامه‌نویس: غرب و همه دشمنان نظام جمهوری اسلامی که مشارکت بالای مردم در پای صندوق‌های رأی و پشتیبانی ملت هوشیار ایران از مواضع انقلابی دولت دهم را پیش‌بینی کرده و آن را در مسیر خواسته و منافع خویش نمی‌دانستند.
2. گروه پشتیبانی‌کننده: معاندان و مخالفان انقلاب اسلامی که از استمرار گفتمان امام (ره) و احیای ارزش‌های اصیل اسلامی و انقلابی ناخرسند بودند.
3. گروه کارگردانی: جریان اپوزیسیون که با نفوذ در گروه‌های اصلاح‌طلبی به دنبال منحرف ساختن انقلاب اسلامی از جهت اصلی خود می‌باشد.
4. گروه صحنه‌گردان: جریان منتقد غیرمنصفی که خود را میانه یا معتدل معرفی نموده اما به جهت عدم رعایت انصاف سعی در تضعیف دولت نموده و با متهم ساختن طرف مقابل خود به افراط‌گرایی سعی نموده آن را به هر قیمت ممکن از صحنه سیاسی کشور حذف نمایند.
5. گروه مجری: جریان رادیکالیستی هنجارشکن موسوم به گروه‌های اصلاح‌طلب انقلاب‌گرا که اهداف خود را در چارچوب قانون اساسی قابل پیگیری ندانسته و برداشتن مرزهای فکری خود با نیروهای سکولار با جریان اپوزیسیون داخل و خارج از کشور و حتی قدرت‌های بیگانه به همسویی پرداختند.