رانت مادر فساد است. دیگر کمتر کسی در دنیا است که به این جمله شک داشته باشد. تجربیات ده ها کشور مختلف در طول یک قرن گذشته این مسئله را به یک امر بدیهی تبدیل کرده است. در مقابل هم رانت زدایی همیشه به یک موتور پیشران برای اقتصادهای درمانده و مشکل دار تبدیل شده است.
اقتصاد ایران به دلیل ریل گزاری های اشتباه در دولت های پس از جنگ تبدیل به یک اقتصاد نیمه رانتی شده است. رانت هایی که عمدتا ناشی از درآمدهای نفتی است و ضربات مهلکی به منافع کشور وارد کرده است.
در این میان شاید یکی از بزرگترین رانت هایی که با بحران اقتصادی سال 97 و عملکرد اشتباه دولت روحانی به وجود آمد، ارز 4200 تومانی بود.
مکانیسمی که قرار بود به مردم برای بهبود معیشت آنان و مقابله با شوک ارزی کمک کند اما در حال حاضر به یکی از مهم ترین سوراخ های هدر رفت منابع مالی کشور تبدیل شده است.
به گونه ای که سالیانه صدها هزار میلیارد تومان از کشور خارج می شود. طبیعی است که بسیاری از گروه های ذی نفع این رانت های کلان از ادامه این روند استقبال کنند.
حالا دولت رئیسی تلاش می کند به جنگ این رانت خطرناک برود. مسئله ای که شاید هیچ دولتی جرات رفتن به سمت آن را ندارد. با این حال دولت سیزدهم قصد کرده تا این منابع را به صورت مستقیم به دست مردم برساند. از همان ابتدای اجرای این طرح نیز شاهد هستیم که حملات جدی علیه دولت در حال انجام است.
حتی در این میان کار به تحریک مردم به شورش نیز رسیده است. با این حال کمتر کسی است که نداند مسیر تحول اقتصادی از مسیر مقابله با رانت می گذرد و این کاری است که دولت سیزدهم به آن همت گزارده است.
سعید پورملائی هریس