به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بصیرت، برخی ها با تصور اینکه تعامل با جهان تنها در راستای ارتباط با کشورهای غربی بخصوص آمریکا امکان پذیر است، سیاست نگاه به غرب را در پیش گرفتند. با این رویکرد سیاست همگرایی با همسایگان به فراموشی سپرده شد و خلع بزرگی در رسیدن به منافع ملی در این حوزه ایجاد شد. برجام بعنوان نسخه به اصطلاح رهایی بخش برای جمهوری اسلامی ایران تعریف شد تا ایران راه تعامل را با دنیا را بدست بیاورد. نسخه ای که تا الان نیز عده ای راه پیشرفت را تنها از آن طریق می دانند در طول مدت هشت سال اخیر، نه تنها نفعی برای کشور نداشته، بلکه با در بسیاری از جهات در حوزه های امنیتی، سیاسی و اقتصادی به منافع کشور آسیب رسانده است. عضویت ایران در پیمان شانگهای خط بطلانی بر نظریه محدود شدن تعامل جهانی برای کشورمان بود و نسخه رهایی کشور از انزوایی گرایی از مسیز برجام را با تردید اساسی مواجه نمود.
نشریه «ریسپانسیبل استیت کرفت» در گزارشی تحت عنوان "نقش سازمان شانگهای در توسعه روابط ایران با جهان" پرداخته است و به ظرفیت های این سازمان در توسعه و پیشرفت اقتصادی اشاره کرده است.
در این گزارش آمده است:
"هنوز مشخص نیست آیا آمریکا سرانجام به توافق هسته ای (برجام) بازخواهد گشت یا خیر؛ اما چه توافق شکل بگیرد و چه نگیرد، به نظر می آید توسعه روابط ایران با جهان امکان پذیر است. دبیرکل سازمان همکاری شانگهای در اجلاس سران این سازمان یادداشت تعهدات جمهوری اسلامی ایران برای عضویت کامل این کشور را امضا کرد و در جلسه آوریل 2023، عضویت کامل ایران در سازمان همکاری شانگهای نهایی خواهد شد؛ در نتیجه، ایران به سازمانی می پیوندد که 43 درصد از جمعیت جهان را تشکیل می دهد و دومین سازمان بین المللی بزرگ پس از سازمان ملل متحد است.
سازمان همکاری شانگهای برای روسیه و چین به اولویت بالایی تبدیل شده و هدف آن این است به عنوان وزنه تعادل (موازنه) اقتصادی و سیاست خارجی در مقابل جهان تک قطبی به رهبری آمریکا عمل کند. این سازمان از بدو شروع به کار در سال ۲۰۰۱، تنها 6 عضو داشت که درنهایت با پیوستن هند و پاکستان در سال 2017 دارای هشت عضو شد. عضویت تهران در این سازمان می تواند زمینه همکاری اقتصادی با چین، روسیه، هند، پاکستان و چندین کشور آسیای مرکزی که تقریباً نیمی از جمعیت جهان و ۲۸ درصد تولید ناخالص داخلی جهان را دارند، فراهم کند.
بیژن خواجه پور، کارشناس ارشد مسائل اقتصادی ایران در مصاحبه با نشریه «ریسپانسیبل استیت کرفت» گفت: ایران از بُعد تاریخی کشوری تجاری است. تحریم ها الگوهای تجاری را مختل کرده، اما پاسخ ایران به فشار حداکثری آمریکا تمرکز بر همسایگان نزدیک و قدرت های شرقی بوده است. این سیاست در وهله نخست بر مبنای الزامات امنیتی و اقتصادی است. عضویت کامل در سازمان همکاری شانگهای باعث می شود تجارت ایران با قدرت های آسیایی و روسیه تسهیل یابد و کاهش تجارت با اتحادیه اروپا را که به دلیل تحریم های آمریکا کاهش یافته است، جبران کند.
تحریم ایران که عمدتاً بر بستن مرزهای غربی این کشور متمرکز شده، نشت بسیار بزرگی را در مرزهای شرقی ایجاد کرده است. ایران نه تنها در شرق روابط رو به گسترش دارد، بلکه روابط ایران با کشورهای عربی منطقه در حال توسعه است. در ماه آگوست امارات متحده عربی و کویت اعلام کردند سفرای خود را به تهران بازمی‌گردانند.
از آنجایی که هر دو کشور سفرای خود را در سال 2016 در همبستگی با عربستان سعودی خارج کرده بودند، این اقدامات نشان می دهد ریاض گرچه هنوز سفارت خود را در تهران بازگشایی نکرده، اما ممکن است تصمیم کشورهای خلیج فارس برای پیگیری تنش زدایی را تأیید کند. با گزارش های مبنی بر پیشنهاد محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان برای دیدار وزیران امور خارجه دو کشور، احتمال بهبود روابط تهران و ریاض وجود دارد.
همچنین در ماه آگوست وزارت امور خارجه امارات اعلام کرد، بازگشت سفیر این کشور به ایران بخشی از تلاش‌ها برای دستیابی به منافع مشترک دو شور و منطقه است. وزیران امور خارجه دو کشور هفته قبل در تماسی تلفنی درباره تقویت روابط دوجانبه و زمینه‌های همکاری به نفع دو کشور گفت و گو کردند و کویت از تعیین سفیر خود در ایران خبر داد.
مجموعه اقدامات اخیر ازجمله امضای مشارکت راهبردی و اقتصادی 25 ساله با چین در سال 2021 به ارزش 400 میلیارد دلار، بازگشایی سفارتخانه‌های کویت و امارات در تهران و عضویت کامل ایران در سازمان همکاری شانگهای نشان می دهد حتی اگر مذاکرات برای ازسرگیری توافق هسته ای به نتیجه دست نیابد و تحریم های غرب همچنان پابرجا بماند، توسعه روابط ایران با جهان امکان پذیر است."
از طرفی شورای روابط خارجی اروپا با اشاره به عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای که در نشست اعضای این سازمان در سمرقند نهایی شد نوشت: «نشست سمرقند لحظه‌ای طلایی برای ایران بود. ایران یک دهه بعد از درخواست خود برای عضویت در سازمان شانگهای یادداشت تفاهمی را برای تکمیل تعهدات خود امضا کرد و به عضو کامل این سازمان تبدیل شد.»
براساس این گزارش، «سال‌ها این شایعه چرخیده بود که مسکو و پکن مانع عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای شده‌اند زیرا می‌خواسته‌اند خودشان و این سازمان را از تنش‌های موجود بین ایران و آمریکا دور نگه دارند. چین در سال 2015 مخالفت خود با پیوستن ایران را این‌گونه توجیه کرده بود که ایران تحت تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل قرار دارد و بنابراین نمی‌تواند عضو کامل شانگهای شود."