اصولگرایی- اصلاح طلبی و جامعه باز و بسته

امین جمشیدزاده

درست چند روز پیش بود که پخش یک برنامه از شبکه افق سیما و صحبت‌های خانم منصوره معصومی اصل عضو شورای مرکزی شریان و مهمان برنامه به ناگاه فضای جامعه را که آبستن مسأله فلسطین و جنگ اسرائیل و غزه بود به یکباره با یک شوک و تکانه غیرقابل وصف مواجه و روبه رو کرد و سپهر سیاسی و اجتماعی کالبد جامعه را با توجه به اتمسفر برگرفته از مصائب معیشتی و اقتصادی دچار یک چالش جدی ساخت و آن جمله مهم و ناهمگون مهمان برنامه که« مملکت مال ما حزب اللهی هاست. » به سرعت بر روی تلکس خروجی رسانه‌های کشور نشست و زبان به زبان می‌چرخد و حتی به گعده‌های شبانه اصولگرایان و اصلاح طلبان کشید و مباحث فراوان و انتقاد زیادی را برانگیخت؛ منصوره معصومی اصل در اینستاگرامش خود را دارای دکترای علوم قرآنی و مشاوره و قبل از ازدواج و مدیر مؤسسه بیت النور معرفی کرده است؛ در اردیبهشت۱۴۰۰، ویدیویی در صفحه اینستاگرام معصومی منتشر شد ویدیویی که در آن دختری کوچک، فائزه هاشمی؛ را به مناظره فراخوانده بود، این دختر اما فرزند منصوره معصومی بود.

پس از آن که فائزه هاشمی دعوت به مناظره را پذیرفت او گفت: « سلام فائزه خانم، من امروز در سایت‌ها دیدم شما پیشنهاد مناظره با من را قبول کردید و آماده مناظره با من شدید به قول خودتان شما کاندیدای ریاست جمهوری هستید و شما می‌توانید از مناظره با من سوء استفاده کنید و من این فرصت را به شما نمی‌دهم و البته شما قطعاً باید رد صلاحیت شوید؛ انشاءالله مناظره ما باشد برای بعد از انتخابات، آهان راستی فصل امتحاناتم است و باید امتحاناتم را خوب بدهم تا آدم خوبی باشم؛ تا در آینده عاقبت به شر نشوم. » در ویدیویی دیگر که چند هفته پیش در فضای مجازی تحت عنوان فعال اصولگرا از منصوره معصومی منتشر شد او خواستار افزایش« سواد سیاسی» جامعه شده و تأکید می‌کند که: « ایران تا ۸ تا۱۰ سال آینده بهشت روی زمین خواهد شد؛ تازه من ارفاق کردم. »

منصوری که حضوری فعال در فضای مجازی و صدا و سیما دارد در انتخابات مجلس یازدهم در۲ اسفند۹۸ نیز از کرج کاندیدا شد اما ناکام ماند؛ برخی تحلیلگران و ناظران بر این باورند آن چه معصومی بیان کرد واقعیت پنهان و سانسور نشده آن چه در ذهن جریان اصولگرا می‌گذرد است؛ احمد زید آبادی روزنامه‌نگار و فعال سیاسی در واکنش به ویدیوی منتشره از معصومی نوشته است« واقعیت را همین خانم در برنامه زنده صدا و سیما گفته است، مملکت مال حزب الهی هاست؛ من به سهم خودم از این خانم به دلیل بیان واقعیت تشکر می‌کنم، ما که این حرف‌ها را می‌زنیم، رو ترش می‌کنند که چرا سیاه نمایی و نشر اکاذیب می‌کنیم. »

داود حشمتی روزنامه‌نگار نیز نوشته است که اظهارات معصومی«‌مانیفست» تمامی جریان اصولگراست؛ فقط او جرأت کرده صریح و بدون خودسانسوری بر زبان آن را جاری کرده است. » ولی پاسخ قاطع را مهدی فضائلی عضو دفتر رهبری به ادعای کارشناس صدا و سیما درباره اینکه مملکت مال حزب اللهی هاست در شبکه اجتماعی ایکس داده که در پاسخ به برخی گزینش‌های سطحی و مغرضانه؛ رهبر انقلاب فرموده‌اند که: «این انقلاب یک انقلاب الهی است و پایه اصلی آن مردمند و این انقلاب متعلق به مردم است و هیچ کسی، هیچ قشری نمی‌تواند و نباید ادعای مالکیت این انقلاب را بکند، خود را مالک بداند، دیگران را مستأجر… صاحب این انقلاب مردمند. »

اما آن چه در این میان پس از هجمه انتقادات مغفول ماند و حلقه مفقوده این کلید واژه بود عرفان بود؛ مهمان برنامه می‌خواست به عرفان در پیکره جامعه نقب و گریز بزند که در دام ناموزون گاف بزرگ خویش افتاد و در واقع او می‌خواست ذهن جامعه معطوف به یک تغییر و دگردیسی در این راستا که پیشتر در دوسطر بالا ذکر آن رفت کرده باشد که در ادامه بحث جنجالی خود گفت که جامعه ایران در ده سال آینده به آن سطح‌ایده‌آل و آرمانی می‌رسد؛ گفتنی است که در سده نوزدهم، به ویژه در هگل و برگسون، به قسمی از عرفان تکاملی(evolutionary mysticism) بر می‌خوریم که تغییر را می‌ستاید و به این جهت به نظر می‌رسد با نفرت پارمنیدس و افلاطون از دگرگونی، در تضاد مستقیم قرار داشته باشد. اما امر واقع است که هر دو قسم عرفان در تکیه بر اهمیت دگرگونی مبالغه می‌کنند و این نشان می‌دهد که هر دو بر تجربه‌ای واحد بنا شده‌اند.

هر دو واکنش‌هایی هستند در برابر تجربه هراس‌انگیز دگرگونی اجتماعی؛ منتهی یکی به این‌امید است که تغییر متوقف شود و دیگری تغییر را امری واقعی و ذاتی و خوش یمن تلقی و قلمداد می‌کند و با حالتی هیستریک و بی‌گمان آمیخته به کشش و وازنش آن را می‌پذیرد و مهمان برنامه در واقع جامعه را به و پارسایی بیشتر و دینداری به روز فرا می‌خواند؛ ائوثوفرون که یکی از رساله‌های قدیمی است و معمولاً به کوششی از جانب سقراط برای تعریف پارسایی یا دینداری تعبیر می‌شود؛ سقراط می‌پرسد: «دینداری چیست و بی‌دینی کدام است؟ » او پاسخ می‌دهد: « دینداری همین کاری است که من می‌کنم! باید هر که را گناهش قتل نفس و امثالهم باشد تحت تعقیب قرار دهی خواه پدرت باشد و خواه مادرت، و اگر ندهی، بی‌دینی. » و ائوثوفرون می‌خواهد پدرش را تحت تعقیب قرار دهد چون او غلامی را کشته است؛ مطابق شواهدی که گروت آورده است، هر شهروند به موجب قانون آتیکا موظف بود در این گونه موارد درخواست تعقیب کند.

چپ گرایان و در واقع اصلاح طلبان در ایران غالبا به پایبندی خویش به اخلاق و امنیت‌ایمان دارند و این امر گرچه ربط زیادی به موضوع ندارد، ولی گاهی مطبوع‌تر و متواضعانه‌تر است تا حالت جزمی و حق به جانب بسیاری از اصولگرایان اخلاق مدار؛ که با سلسله برنامه‌ها و بحث‌های جزمی و دگم‌اندیشانه که در این برنامه‌ها از جهرمی، ابطحی و بعضی چهره‌های اصلاح طلب و دعوت آن‌ها به برنامه‌های صدا و سیما انتقاد فراوان شده بود جامعه را دعوت به نسخه خود‌اندیشانه و افراط‌گرایانه چنین‌اندیشه‌هایی باید کرد

اقتصاد ملی و خسارت‌های مکتب خودمالک‌پنداری

‌همان‌گونه که انتظار می‌رفت، انتشار سخنان میهمان جنجالی برنامه رسانه ملی که کشور را متعلق به یک جریان خاص سیاسی می‌دانست، واکنش‌ گسترده‌ای به‌ دنبال داشت و حتی مسئولان رسانه ملی ناگزیر از اعلام موضع شدند. ممکن است برخی ناظران با عنایت به اینکه نه بیان چنین جملاتی تازگی دارد و نه گوینده فردی مطرح در فضای رسانه‌ای است و نه جریان سیاسی حامی او وزنی قابل‌اعتنا در جامعه دارد، از حجم گسترده واکنش‌ها شگفت‌زده شوند که چرا موضوعی به این اندازه کم‌اهمیت این‌چنین انعکاس می‌یابد. درواقع این واکنش‌های گسترده از جانب افرادی صورت گرفته که چنین اظهارنظرها و به بیان دقیق‌تر این رفتار سیاسی خودمالک‌پندارانه را برای کشور بسیار خسارت‌بار و پرهزینه می‌دانند. از منظر سیاسی این رفتار در سال‌های گذشته منتهی به کاهش میزان مشارکت سیاسی شده‌ است. از منظر اجتماعی افزایش تمایل نخبگان و نسل جوان به مهاجرت و دل‌کندن از سرزمین مادری را باید نتیجه چنین برخوردهایی دانست. از منظر اقتصادی هم فعالان اقتصادی نمی‌توانند فعالیت خود را در سرزمینی گسترش بدهند که به‌اصطلاح مدعی‌ای دارد که همه دستاورد فعالیت‌های اقتصادی را برای خود و همفکرانش می‌خواهد. اقتصاد ملی در ‌ چند دهه گذشته هزینه سنگینی را به‌صورت پرداخت یارانه به سیاست خارجی متحمل شده‌ است.

 برخلاف بسیاری از کشورهای دیگر که سیاست خارجی خود را با توجه به اهداف رشد اقتصادی تعریف کرده و آن را در خدمت اقتصاد قرار می‌دهند و همین امر دشواری‌های جدی برای آن ایجاد کرده‌ است.

تقویت مکتب خودمالک‌پنداری و حمایت از این جریان کم‌طرفدار اما پرسروصدا شرایطی را ایجاد کرده که اقتصاد ملی علاوه‌بر تحمل خسارت در حوزه سیاست خارجی، در میدان سیاست داخلی هم از خسارت کمرشکن مصون نماند.

امروزه اقتصادهای درحال‌توسعه در رقابتی تنگاتنگ با یکدیگر برای جذب هرچه‌بیشتر سرمایه و نیروی‌ انسانی نخبه و سرعت‌بخشیدن به رشد اقتصادی خود هستند. آنها تلاش می‌کنند علاوه‌بر استفاده بهینه از این دو منبع خود، منابع و داشته‌های جوامع دیگر را نیز به منابع خود افزوده و توان اقتصادی را بالا ببرند. موفقیت آنها در این میدان رقابت فشرده در گرو افزودن بر جذابیت‌های اقتصاد خود، تسهیل جریان سرمایه‌گذاری و به‌اصطلاح گستردن فرش قرمز برای استقبال از صاحبان سرمایه و به‌ویژه نخبگان و متخصصان است.

در چنین شرایطی متولیان امر در کشور ما نه‌تنها برای حفظ و استفاده بهینه از این دو منبع درصدد ایجاد جاذبه برای صید نخبگان و سرمایه‌گذاران خارجی نیستند بلکه با گشاده‌دستی تمام اجازه می‌دهند جریان تندرو با مطرح‌کردن تز «خالص‌سازی» و ایجاد دافعه قدرتمند، شرایطی را در داخل کشور ایجاد کند که جوانان تحصیل‌کرده و نخبه کشور تردیدی در رفتن و عطای سرزمین مادری را به لقایش بخشیدن نداشته‌ باشند. افزایش جریان خروج سرمایه و نیروی انسانی متخصص در دهه‌های اخیر ارتباط بسیار نزدیکی با رواج تفکر خودمالک‌پنداری و تسلط این جریان کم‌طرفدار بر همه تریبون‌های رسمی کشور داشته‌ است.

نکته جالبی که در همین جملات کوتاه میهمان برنامه جنجالی به چشم می‌خورد، بی‌اعتنایی محض به تبعات و هزینه‌های نسخه‌های پیشنهادی است. او با سیاست رسانه ملی مخالفت کرده و پیشنهاد می‌کند نارضایتی جامعه از تک‌صدایی‌شدن رسانه ملی نادیده گرفته‌ شود: «خواهند گفت فلان، خب! بگویند». به بیان دیگر رسانه ملی باید هرچه بیشتر «خالص‌سازی» شده و فقط نظرات هم‌فکران این جریان را منعکس کند و اگر مردم اعتراض کردند، اعتنایی نکند، مردم چه حقی دارند که اعتراض کنند؟ این جریان خودمالک‌پندار حتی انعکاس قطره‌ای نظرات سلیقه‌های سیاسی متفاوت با خود را برنمی‌تابد و خواهان سانسور 

بیشتر است.

این اختلاف داخلی در جریان تندرو را از یک نظر می‌توان با اختلاف نمایندگان مجلس در انگلستان اوایل قرن نوزدهم درباره پرونده هند مقایسه کرد: گروهی از نمایندگان نگران آینده بودند و می‌گفتند اگر جریان غارت و استثمار هند با همین سرعت پیش برود، این گاو شیرده پربرکت را از دست خواهیم‌ داد، پس باید قدری امساک کنیم. گروه دیگر می‌گفتند باید همچنان به دوشیدن افراطی ادامه بدهیم و لازم نیست نگران تبعات این 

افراط باشیم.

جریان تندرو نشان داده که چندان نگرانی از بابت تبعات نسخه‌ای که برای کشور تجویز می‌کند، ندارد. در دهه ۸۰ از دید آنان ارجاع پرونده هسته‌ای ایران به شورای امنیت اهمیت نداشت اما همین امر گرفتاری بزرگی برای کشورمان ایجاد کرد. در دهه ۹۰ از دید آنان تحریم نفت ایران غیرممکن بود، چون قیمت نفت را به بالای 200 دلار پرتاب می‌کرد اما دیدیم که این تحریم اتفاق افتاد و هزینه سنگینی به کشورمان تحمیل شد. بااین‌حال همین جروبحث ساده در رسانه ملی نشان داد که حتی در درون جریان تندرو هم شاخه‌ای با درجه بالاتر تندروی وجود دارد که طالب تحمیل سلیقه‌ خطرناکش به کل جریان تندرو و از این طریق به کل کشور است و هزینه و خسارت تحمیلی به کشور هم اهمیتی ندارد: 

«خب! بگویند!»

ایران امروز برای پیمودن مسیر پیشرفت و جبران فرصت‌سوزی‌های گذشته به همدلی و همراهی همه فرزندان خود نیاز دارد. ازاین‌رو رشد تفکر خانمان‌سور خودمالک‌پنداری سمی مهلک برای کشور است و رشد اقتصادی و نجات اقتصاد از بن‌بست رکود و عقب‌ماندگی در همان قدم اول در گرو دو اقدام ضروری است: اول نجات نهادهای تصمیم‌ساز و تصمیم‌گیر از دست تفکر خودمالک‌پنداری، دوم بازنگری در سیاست خارجی با محوریت منافع ملی و اهداف بلندمدت توسعه کشور.

تقابل فلسطین و اسرائیل فراتر از برد موشک‌ها

محمد قائمی‌راد

1- با تحقق انقلاب اسلامی ایران، دورانی جدید در عالم رقم خورد که می‌توان از آن با عنوان «عصر امام خمینی» یاد کرد؛ عصری که با برخورداری از چند شاخصه از عصر پیشین متمایز می‌شود. یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های عصر جدید را باید تجلی «تعیین‌کنندگی اراده انسان و جوامع انسانی» دانست. در مکتب امام راحل، این اراده‌های انسانی است که سرنوشت انسان و عالم را رقم می‌زند، نه ابزار قدرت و ثروت. حضرت امام صحت این ادعا را با به پیروزی رساندن انقلاب اسلامی با تکیه بر حضور و اراده مردم به اثبات رساندند؛ انقلابی که در آن، مردم با دست خالی، بر حکومتی که جزیره ثبات و ژاندارم منطقه دانسته می‌شد غلبه کرد: «غلبه خون بر شمشیر». این اتفاق در دوران سیطره فکری تمدن غرب رخ داد که در آن باورهای انسانی آنچنان به پایین‌ترین سطوح تعلق به تن هبوط کرده بود که به پیش‌برنده و تعیین‌کننده بودن هیچ‌چیز غیر از عالم ماده و ابزار مادی باور نداشت.

در نتیجه این تقابل، ۲ نگاه اصلی نمودار شد؛ یک نگاه حقیقت انسان را در تن و بعد مادی خلاصه می‌کرد و بر همین اساس، ابزار مادی را عامل رشد، تعالی و رکن اصلی تمدن‌سازی خود قرار داده بود و نگاهی دیگر، حقیقت انسان را برآمده از قدرت روح وی تعریف می‌کرد و به همین دلیل، قدرت اراده و ایمان را مهم‌ترین عنصر سازنده تمدن غایی خود به شمار می‌آورد.

2- تکیه بر اراده‌های مردم، لازمه باور به قدرت آنهاست و اراده‌ها نیز متأثر از شناخت‌ها و باورها هستند. به تبع جریان حق، جریان رقیب نیز متوجه اهمیت جایگاه شناخت و اراده انسان شد و تمام تلاش خود را مصروف آن کرد که باور انسان را در چارچوب عالم ماده تعریف و غایت مدنظر جوامع انسانی را به توسعه مادی محدود کند تا سلطه خود را که منوط به اصالت یافتن نگاه مادی و توسعه این‌ دنیایی است، تثبیت کند. اینجاست که جنگ ‌شناختی و به تبع آن جنگ اراده‌ها آغاز می‌شود. از یک طرف تلاش برای اثبات برتری ابزارهای مادی و از طرف دیگر، تحقق تعیین‌کنندگی قدرت ایمان و اراده.

تقابل این روزهای جبهه مقاومت و رژیم اشغالگر اسرائیل، خط مقدم درگیری این ۲ رویکرد است. ضربه‌های سهمگین مجاهدان فلسطینی، نه تنها بر پیکر خودروهای زرهی دشمن بلکه بر پیکره تمدن پشتیبان آن وارد می‌شود که با تمام قابلیت‌های مادی و ابزار جنگی خود، در برابر قدرت ایمان و اراده مردم غزه ناتوان است. دستاوردهای امروز مبارزان فلسطینی در جنگ نظامی، بیش و پیش از هر چیز ثمره پیروزی ایشان در جنگ ‌شناختی و رسیدن به دستاورد «ما می‌توانیم»، «غلبه خون بر شمشیر» و «قدرت اراده‌ها» است. 

پس تغییرات عالم تابع اراده‌های انسانی و اراده‌ها تابع باورهاست و بر همین اساس، دستاوردهای بعدی را نیز باید در همین مسیر جست‌وجو کرد.

3- با توجه به آنچه بیان شد، صحنه امروز تقابل در منطقه را باید به گونه‌ای دیگر ترسیم کرد. نباید انتظار داشت سلاح‌ها سرنوشت جنگ را مشخص کنند. البته باید توجه داشت که منظور از این سخن، «شمشیر در غلاف» و «پرهیز از مصاف» نیست؛ بلکه مقصود، باور به این مهم است که ایمان و اراده، سوخت موشک‌ها و برد پهپادهای مقاومت را مشخص می‌کند و سلاح‌های پیشرفته دشمن را از کار می‌اندازد. در حقیقت، اراده‌ها اسباب‌ساز هستند و اسباب زمانی به کار می‌آیند که به اراده‌ها متکی می‌شوند، نه زمانی که اراده‌ها بر آنها تکیه می‌کنند. تکیه فرعون بر شکوه پوشالی سپاهیان و اسباب غلبه ظاهری خود، او را در دریای قهر الهی غرق می‌کند و ایمان موسی و پیروانش، اسباب نجات را پیش روی دست خالی و پای پیاده ایشان فراهم می‌کند. امروز نیز اراده‌های به پا خاسته و خون‌های به ناحق ریخته کودکان، زنان و مردان مبارز فلسطینی، لحظه به لحظه آتش بیداری را در جان جهان شعله‌ورتر می‌کند. اثرگذاری و برد «صبر و استقامت مردم فلسطین» و «ایمان و اراده مقاومت» در وجدان بشریت، به مراتب بیشتر از سلاح‌هایش بوده و خواهد بود.

4- رسالت دوستداران جبهه مقاومت و چشم‌انتظاران آزادی قدس را مطالب پیش‌گفته روشن می‌کند. اگر بیداری مردم فلسطین، مرحله‌ای تعیین‌کننده از گام برداشتن ایشان در مسیر رهایی بود، بیداری جهان اسلام و بلکه وجدان بشریت در قبال این مظلومیت متراکم، درگیری حق و باطل را در اصلی‌ترین نقطه خود - آن هم در مقیاسی جهانی - قرار خواهد داد، لذا آنچه اکنون در حال وقوع است نه صرفا تقابل «غزه و اسرائیل»، بلکه تقابل «ایمان و استکبار» است و این بار، وجدان بشریت یکصدا خواهد بود؛ صدایی که می‌تواند به پاسخی در وسعتی به مراتب گسترده‌تر از فلسطین، یعنی فرج نهایی بشریت، بینجامد. شرط این مهم، متوجه ساختن جامعه جهانی نسبت به این تقابل و تجمیع اراده‌ها در طرف جریان حق است. آن وقت است که مشخص می‌شود چرا در راهبری رهبر انقلاب و در بیانات سید مقاومت، روشن‌گری بیش از سلاح به چشم می‌آید؛ هرچند ذوق عجول ما را خوش نیاید...

 

نشست‌ها به قیام لله مبدل شود

مسعود پیرهادی

۱. رئیس‌جمهور کشورمان برای شرکت در اجلاس اضطراری سران کشورهای عضو سازمان همکاری اسلامی درباره جنگ غزه به «ریاض» عربستان سفر کرد و در نطق جامع خود به عامل اصلی جنایات در غزه یعنی آمریکا اشاره کرد. وی فضای این فاجعه را توصیف کرد؛ آمران و عاملانش را تقبیح کرد و برای برون‌رفت از این شرایط، راهکار ارائه نمود. رئیسی همچنان نتیجه‌نداشتن این نشست را مایه ناامیدی قلمداد کرد بلکه تکانی به پیکره کرخت برخی حکام منطقه بدهد.
رئیس‌جمهور در اجلاس سران کشورهای عضو سازمان همکاری اسلامی ۱۰ راهکار عملیاتی ارائه داد:  
یک. توقف کشتار غزه و پایان حملات کور
دو. رفع کامل محاصره و بازگشایی گذرگاه رفح
سه. خروج فوری نظامیان صهیونیست از غزه
چهار. قطع هرگونه ارتباط سیاسی و تجارت با رژیم صهیونیستی توسط کشورهای اسلامی و حمایت و پشتیبانی از تحریم‌کنندگان کالای صهیونیستی
پنج. معرفی ارتش صهیونیستی به‌عنوان یک سازمان تروریستی توسط دولت‌های اسلامی
شش. تشکیل دادگاه عادلانه برای بررسی جنایات رژیم صهیونیستی و تعقیب مقامات اسرائیل و آمریکا برای مشارکت در این جنایت
هفت. تشکیل یک صندوق برای بازسازی غزه
هشت. ارسال کاروان‌های بشردوستانه برای مردم فلسطین
نه. نام‌گذاری روز بمباران بیمارستان‌های غزه به‌عنوان روز نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت
ده. تسلیح مردم فلسطین برای مقابله با اشغالگر جنگ‌افروز در صورت تداوم اشغالگری
و البته راهکار اصلی فارغ از موارد پیش‌گفته، تشکیل یک دولت فلسطینی از بحر تا نهر با رأی هر فلسطینی
۲. سید حسن نصرالله در یک بازه زمانی کوتاه، دو نطق حکیمانه و شجاعانه داشت. او در هر دو سخنرانی خویش، مطالبی مستند و مستدل، شامل آمارهای دقیق و حساب‌شده از میدان نبرد ارائه کرد.
یکی از خلقیات سیدحسن نصرالله، تقبیح ظالمان و یاری‌دهندگان ظلم از قبیل عاملان، آمران و ساکتان این جنگ نابرابر است و دیگری تحسین مظلومان مقتدر و مدافعان و حامیان آنان. ایمان، امید، اقتدار، حکمت، علم و حلم در نطق این سید دوست‌داشتنی موج می‌زند.
۳. نفس اجتماع سران کشورهای اسلامی و عربی، در ابعادی مثبت است و مثلا نشان می‌دهد فلسطین تنها نیست اما این کافی نیست؛ این حضور و توصیف‌ها و تقبیح‌های سران اسلامی و عربی نسبت به ظلم شرورترین موجودات عالم اگر با مقابله عملی همراه نشود، باعث تجری دشمن خواهد شد. این نشست‌ها باید به قیام لله مبدل شود و چنانچه در عمل، دشمن ببیند امت اسلامی و سران کشورهای اسلامی پای کار فلسطین آمده‌اند بی‌شک در نوع مواجهه خود با مسئله فلسطین تجدیدنظر خواهد کرد.