5 راهنما برای سنجش کابینه معرفی شده

تروئیکا و نایاک؛ پیمانکاران صهیونیست‌ها

محمد قادری

سه کشور اروپایی آلمان، انگلیس و فرانسه روز دوشنبه با صدور بیانیه‌ای مشترک از جمهوری اسلامی ایران و گروه‌های مقاومت خواستند از حمله به اسرائیل صرف‌نظر کنند.

این سه کشور به سیاق گذشته و مطابق استاندارد‌های دوگانه خود، بدون اشاره به نقش رژیم جنایتکار صهیونیستی در تشدید آدم‌کشی در غزه و تداوم شرارت‌های آنان در سطح منطقه غرب آسیا کوشیده‌اند با دادن آدرس غلط در‌خصوص تحولات غرب آسیا، جای مظلوم و متجاوز راعوض کنند. اولاف شولتز، صدراعظم آلمان؛ کی‌یر استارمر، نخست‌وزیر انگلیس و امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه در این بیانیه، در‌حالی با وقاحت تمام خواستار از‌سرگیری فوری مذاکرات میان نمایندگان حماس و رژیم جعلی و متجاوز اسرائیل شده‌اند که طی ۱۰ ماه گذشته کمترین تلاشی برای جلوگیری از جنایات بی‌سابقه و علنی دولت نتانیاهو انجام نداده‌اند و حالا که از ترس انتقام سخت تهران، لرزه بر اندام‌شان افتاده، بنا به دستور صادره از واشنگتن موظف به اجرای نمایشی جدید برای انحراف افکار‌عمومی شده‌اند. درمتن این بیانیه ذیل روایتی تحریف شده از تحولات ۱۰ماه گذشته در غزه، ضمن تصویرسازی از کشورهایی، چون قطر و مصر به همراه آمریکا و سه کشور اروپایی در قامت تلاشگران حصول آتش‌بس، درحالی سعی شده کلیت جریان مقاومت به‌عنوان مانع اصلی پایان جنگ القا شود که اتفاقا همین کشورهابه همراه برخی دیگر از کشور‌های عربی منطقه، طی این مدت با حمایت علنی یا دست‌کم سکوت و تعلل، بیشترین نقش را در تشجیع نتانیاهو و تداوم کشتار اهالی غزه داشته‌اند. 
دیگر این‌که؛ در این بیانیه حتی یک کلمه در محکومیت رژیم خونخوار اسرائیل مشاهده نمی‌شود و حتی وقتی بر وقوع آتش‌بس اصرار می‌شود، هیچ عبارتی که نشان دهد خون فلسطینیان کمترین اهمیتی دارد، وجود ندارد و در مقابل تنها بر لزوم آزادسازی اسرای اسرائیلی نزد حماس تاکید می‌شود. خباثت سران اروپایی زمانی بیشتر جلوه‌گری می‌کند که در ادامه بیانیه، بدون مقصر دانستن تل‌آویو در ترور شهید اسماعیل هنیه، رئیس دفتر سیاسی حماس، آن‌هم زمانی که با گذرنامه دیپلماتیک و در قامت یک مهمان رسمی برای حضور در مراسم تحلیف مسعود پزشکیان به تهران سفر کرده بود، از جمهوری اسلامی درخواست می‌کنند که پاسخ این اقدام تروریستی را ندهد و منافقانه می‌نویسند: «ما عمیقا از تشدید تنش‌ها در منطقه نگرانیم و در تعهد خود برای کاهش تنش‌ها و ثبات در منطقه متحدیم. در این زمینه و به‌ویژه، ما از ایران و متحدانش می‌خواهیم از حملاتی که تنش‌های منطقه‌ای را بیشتر می‌کند و فرصت توافق بر سر آتش‌بس و آزادی گروگان‌ها را به خطر می‌اندازد، خودداری کنند.»

فرامتن این بیانیه، اما دست‌کم به‌دنبال القا و تثبیت سه موضوع است: 

اول: عادی‌سازی و هنجارسازی کشتاروجنایت ازسوی رژیم پلید صهیونیستی آن هم نه فقط درجغرافیای اراضی اشغالی بلکه در سطح کل منطقه غرب آسیا با تزریق این نکته به افکار عمومی که اسرائیل در حال دفاع است نه تهاجم و در این مسیر «حق» دارد که هر اقدامی را صلاح می‌داند انجام دهد.

دوم: سفیدسازی حامیان پیدا و پنهان رژیم‌صهیونیستی با طرح گزاره دروغ «تلاش برای آتش‌بس» و القای این نکته که هم تل‌آویو و هم حامیان غربی - عربی آن کاملا آماده پایان جنگ هستند، اما این «مقاومت» و به‌ویژه حماس است که مانع آن شده و تن به آتش‌بس نمی‌دهد.

سوم: پاسخ انتقامی ایران به اسرائیل ابعاد منطقه‌ای جنگ را گسترش خواهد داد و مانع اصلی برای تحقق آتش‌بس خواهد شد.

این دقیقا همان خط عملیات روانی است که لابی‌های به‌ظاهر ایرانی متصل به اتاق‌فکر‌های آمریکایی-صهیونیستی نیز طی دو هفته گذشته با تمام توان کوشیده‌اند آن را اجرایی کرده و به‌زعم خود فضا را علیه خونخواهی جمهوری اسلامی ایران سنگین کنند. در همین راستا، لابی «نایاک» در ادامه تلاش‌های خود در این خصوص، روز دوشنبه در مطلبی که در حساب خود در شبکه ایکس منتشر کرد، نوشت: «نتانیاهو و تندرو‌های جنگ‌طلب همچنان به‌دنبال برپاکردن یک جنگ بی‌پایان دیگر در خاورمیانه هستند و تلاش دارند ایران را به این بازی بکشند.»

در ادامه این مطلب با ذکر خسارت‌های حمله آمریکا به عراق در سال ۲۰۰۳ و این‌همانی‌سازی میان تبعات «حمله آمریکا به عراق» و «حمله احتمالی آمریکا و اسرائیل به ایران پس از پاسخ انتقامی تهران»، سعی شده با ترفند «هراس‌افکنی»، اولا ایران را از پاسخ منصرف کندوثانیا به افکار‌عمومی القا کند که هرگونه پاسخ ایران درخونخواهی هنیه می‌تواندچنین عواقبی برای کشور داشته باشد. این در‌حالی است که نه تنها طی سالیان گذشته، بلکه حتی طی همین ۱۰ماه گذشته نیز نه سه کشور اروپایی، نه کشور‌های عربی مدعی آتش‌بس و لابی‌هایی، چون نایاک، هیچ‌گاه این‌چنین به تکاپوی تحقق آتش‌بس نیفتاده و نگران گسترش ابعاد جنگ در منطقه نبوده‌اند؛ لذا بدیهی است که نمی‌توان ادعا‌های آنان را که چیزی بیش از یک ایفای نقش گذرا در این صحنه است، جدی گرفت. با این تفاسیر؛ گرچه اروپایی‌ها در حال نوشتن مشق شبی هستند که اربابان آمریکایی- صهیونیستی آن‌ها برایشان تکلیف کرده‌اند، اما باید بدانند که تصمیم ایران بر مجازات این موجود شرور و جنایتکار قطعی است و تلاش مزورانه آن‌ها تأثیری در این خصوص نخواهد داشت.

جنگی در کار نیست

یدالله کریمی پور

تقریبا همه آژانس های هواپیمایی بین المللی، پرواز به ایران، لبنان و اسرائیل را لغو کرده اند. نیروی هوایی اسرائیل مرخصی پرسنل را لغو کرده و از مستشاران و سایر نظامیانش در خارج، از جمله جمهوری آذربایجان و گرجستان خواسته است بی درنگ به کشور برگردند. زیر دریایی یو اس اس جورجیا, مجهز به ۱۹۵ موشک هدایت شونده مادون قرمز و ناوگروه یو اس اس آبراهام لینکلن، به دستور وزیر دفاع آمریکا راهی خاورمیانه شده اند.
کوتاه آن که خبرگزاری ها چنین وانمود می کنند که عملیات خونخواهی ایران و حزب الله همین امشب تا بیشینه پنج شنبه ۲۵ مرداد انجام انجام خواهد شد. حتی خوش بینانه ترین کارشناسان نیز وقوع حملات و در پی آن تکوین جنگ‌ بزرگ منطقه ای در خاورمیانه را گریزناپذیر می پندارند.
گفته می شود نتانیاهو و گالانت نیز ارتش و دفاع غیر عامل را به حالت آماده باش درآورده اند.‌ به هر روی چنین وانمود می شود که جنگ‌ منطقه ای، آن هم‌ در شرایطی که مذاکرات برقراری آتش بس بین حماس- اسرائیل در مراحل پایانی است، حتمی است و تا چند روز و بلکه امشب و طی چند ساعت دیگر آغاز خواهد شد.
با این همه جمهوری اسلامی در نجنگدیدن خبره شده است. تصمیم سازان کلان تهران،‌ به خوبی روش های دور کردن کشور از جنگ گسترده با قدرت های بزرگ را آموخته و در آن به کمال خبرگی دست یافته اند.
مگر ممکن است جنگی به بزرگی نبرد با اسرائیل در میان باشد و شبکه های تلویزیونی در حال پخش برنامه های معمول آشپزی،‌ آگهی تبلیغاتی، سریال ها و سخنرانی و …باشند؟! مگر نه این که اگر قرار بر رخداد جنگی بزرگ است، دستکم‌ دفاع غیر عامل باید اطلاعیه ای صادر کند؟! وقوع جنگ‌ بین دو کشور، با عملیات محدود هوایی هرگز یکسان تلقی نمی شود

کابینه وفاق ملی؟

بعد از 80 روز عدم قطعیت، اکنون با انتشار فهرست وزرای دولت جدید، وارد دوره عدم قطعیت دیگری در رابطه با رأی اعتماد شده‌‌ایم. تاکنون روشن شده که بخشی از شخصیت‌ها و طیف‌هایی که در این 80 روز با آقای پزشکیان همراه بودند، از ترکیب کابینه ناخشنودند. کناره‌گیری دکتر ظریف نیز تحولی منفی و بسیار تأسف‌آور است. ایشان در 80 روز گذشته با حداکثر اخلاص و صرف بیشترین انرژی، نقش مؤثری در رونق‌گرفتن کمپین پزشکیان داشت. او تلاشی ارزنده نیز برای نزدیک‌کردن نخبگان به حاکمیت و انداختن سیاست‌ورزی در کانال توسعه کشور مبذول داشت. اجبار ظریف به کناره‌گیری از هر جهت غیر‌قابل درک و خسارت‌بار است.

سؤالی که اکنون مطرح است، این است که آیا این کابینه همچنان «کابینه وفاق ملی» خوانده خواهد شد یا خیر؟ در این پنج هفته، سخنان تجریدی و انتزاعی بسیاری راجع به «کابینه وفاق ملی» شنیدیم. یک جامعه‌‌شناس می‌گفت: کابینه وفاق به این معنی است که «وزیر آن باید تکثیرپذیر» باشد؛ یعنی «بداند وزیر یک قشر جامعه نیست و وزیر همه اقشار جامعه است» و در این صورت «دولت تکثر‌پذیر خواهد بود»؛ سخنی که هم نامفهوم است و هم ناسازگار با ابتدایی‌ترین اصول علم سیاست. یک روزنامه‌نگار معتبر نیز بر آن بود که هدف «دولت وفاق ملی» باید «رفع شکاف عمیق در ساختار قدرت و شکاف بین مردم و قدرت» باشد. در‌حالی‌که روشن است که این شکاف‌ها سیاسی و سیاستی هستند و با توصیه‌های مشفقانه رفع نمی‌شوند و برای رفع آنها راهی جز گردن‌نهادن به حکم آرای عمومی وجود ندارد؛ در غیر این صورت همین شکاف‌ها وارد کابینه می‌شود و آن را فلج می‌کند. ضمن اینکه کابینه وفاق، راهی است برای گریز از مسئولیت‌پذیری و پاسخ‌گویی.

به هر حال، از ابتدا مشخص بود که سخن‌گفتن از کابینه وفاق ملی بلاموضوع است. اساسا شرایط ایران کابینه وفاق ملی را ایجاب نمی‌کند. در ایران یک انتخابات برگزار شد که در آن رأی‌دهندگان و رأی‌ندهندگان به صراحت سیاست‌هایی را که مایل‌ هستند اجرا شود، مشخص کردند. دولت برآمده از این انتخابات‌ (اگر انتخابات معنی‌دار باشد)، باید سیاست‌های مد‌نظر 80 درصد جامعه را سرلوحه برنامه خود قرار دهد و کسانی را که به چنین سیاست‌هایی باور دارند، به کار بگمارد. مرور مواردی از کابینه‌های وفاق ملی که در یکی، دو سده اخیر در کشورهای مختلف تشکیل شده، نشان می‌دهد که هدف یک کابینه وفاق ملی هیچ‌گاه تصحیح سیاست‌گذاری‌های اشتباه در گذشته نبوده و نیست؛ چرا‌که تعیین تکلیف سیاست‌های اشتباه امری سیاسی است که صندوق رأی باید تکلیف آن را مشخص کند. تقریبا همه کابینه‌های وفاق در دیگر کشورها در شرایط مواجهه کشور با بحرانی مانند جنگ داخلی یا خارجی یا بلایای عظیم طبیعی شکل گرفته‌اند. دو نمونه کابینه وفاق در دهه 1860 در آمریکا برای واکنش در برابر جنگ داخلی و در انگلیس در 1939 برای جلوگیری از تصرف کشور توسط آلمان نازی گویا‌ست. در مورد اول، آبراهام لینکلنِ جمهوری‌خواه در انتخابات دور دوم، آندرو جانسون دموکرات را به‌عنوان معاون خود معرفی کرد و کابینه‌ای مرکب از دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان تشکیل داد و بر جنگ داخلی متمرکز شد. در مورد دوم نیز چرچیلِ محافظه‌کار، کلمنت اتلی، رهبر حزب کارگر را به‌عنوان معاون و جمعی دیگر از آن حزب را در کابینه خود پذیرفت و تنها دستور کار او پیروزی در جنگ بود.

در شرایطی که ما با اضطرار ناشی از یک جنگ یا بحران طبیعی مواجه نیستیم، باید از بانیان و مجریان سیاست‌های نادرست گذشته خواهش کنیم‌ مدتی کنار بایستند، منتظر انتخابات بعدی باشند و اجازه دهند تا سیاست‌ها و سیاست‌مداران جدیدی عهده‌دار امور شوند. مشکل ما در ایران اشتباه‌ها‌ یا تعمدهای فاحش در حوزه سیاست‌گذاری از سوی جمعی است که در قوه مجریه و خارج از قوه مجریه، کشور را با انواع بحران‌ها مواجه کرده‌اند. حال، چگونه می‌توان همان‌هایی که کشور را با انواع بحران‌ها و ناترازی‌ها و عدم توازن‌ها مواجه کرده‌اند، به کابینه دعوت کرد و نام آن را «کابینه وفاق ملی»‌ گذاشت و امیدوار بود که این عنوان آنها را مأخوذ به حیا کند. البته ممکن است گفته شود که به دلایلی، راه دیگری نیست. بسیار خب، حداقل باید با مردم صادقانه سخن گفت. «راه‌حلی» که دیر یا زود مشخص می‌شود راه‌حل نیست، چه حاصلی می‌تواند داشته باشد.

تجربه دولت وفاق

مسعود پیرهادی

مقوله‌هایی از جنس وحدت، اجماع و ائتلاف، دو روی کاملا متفاوت از هم دارند. یک طرف سکه، امید و روشنی و شیرینی است و یک طرف آن، ناامیدی و تاریکی و تلخ‌کامی است.
تمامیت‌خواهان و آرمان‌گرایانی که بویی از واقعیت نبرده‌اند، از این جنس حرف‌ها و اقدامات، ناراحت و ناامید می‌شوند و تمام‌قد مقابل آن می‌ایستند اما کسانی که تجربه اجرا و مدیریت کلان دارند می‌دانند خالص‌سازی‌های بی‌مبنا و طرد کردن‌های افراطی چه بلایی بر سر سرمایه اجتماعی حاکمیت می‌آورد و کاملا از آن حمایت می‌نمایند.
نمی‌شود چهار یا هشت سال، یک تفکر و جریان و جمعیت را کاملا از چرخه قدرت و خدمت، دور کرد و توقع همراهی همه‌جانبه در بزنگاه‌ها از آنان داشت. هم مجلس تناسبی با این منطق، سازگار است و هم دولت ائتلافی.
مجلس تناسبی یعنی هیچ صدایی در خانه ملت، بدون نماینده نیست؛ هیچ تفکری در بهارستان، بدون زبان و بلندگو نمی‌ماند و این‌گونه هر حزب و جمعیت شناسنامه‌داری خود را هیچ‌گاه خارج از چارچوب نظام و کشور نمی‌داند؛ چراکه در نظام تصمیم‌سازی و نظارت، مهره و چهره دارد.
دولت هم به‌طریق‌اولی باید پذیرای همه چهره‌ها، گروه‌ها و تفکرها باشد. اگر دولت از خودش بزرگی نشان دهد و همه را زیر چتر خود بگیرد، هم اصطکاک کمتری در عرصه سیاست و رسانه خواهد داشت و هم از همه ظرفیت‌ها بهره خواهد برد و کار خودش بهتر پیش می‌رود و مهم‌تر از همه اینکه حتی رقبای سابق، خود را دیگر رقیب نمی‌بینند بلکه به‌محض به‌کارگیری عضوی از بدنه بزرگ دولت خواهند شد و برای آن قدم برمی‌دارند. مخالفان دولت و مجلس ائتلافی و اجماعی، کسانی هستند که «زنده‌باد مخالف من» فقط شعار بی‌پایه و اساسی برایشان است و هیچ اعتقادی به زیست مسالمت‌آمیز جناح‌ها و گروه‌ها در کنار همدیگر ندارند.
مسعود پزشکیان تاکنون هیئت دولتی ترسیم کرده که نشان می‌دهد واقعا عزم دولت ملی و وفاق دارد. قطعا نگارنده با برخی گزینه‌های مطرح‌شده اختلاف مبنایی دارم اما برآیند گزینه‌های معرفی‌شده به مجلس شورای اسلامی برای رأی اعتماد، حاکی از صداقت مسعود پزشکیان درباره وعده‌های زمان انتخابات و بعدازآن است. باید با همراهی حداکثری در عین حفظ و حراست از چارچوب‌های اصیل نظام، دولت را کمک کرد تا این تجربه بزرگ به توفیقی بزرگ‌تر ختم شود، ان‌شاءالله.

 

وفاق ملی ماییم!

کبری آسوپار

40 روز صحبت اصلاح‌طلبان از دولت وفاق ملی و مانور روی وحدت، ناگاه با معرفی وزرای پیشنهادی فروریخت و چنان حجمی از اعتراض و ناسزاگویی فعالان مجازی اصلاح‌طلب به پزشکیان به راه افتاد که مسلمان نشنود، کافر نبیند! برخی خواص اطراف دولت و اصلاح‌طلبان خواستند میانه را بگیرند و دعوت به صبر و وحدت کردند اما آشوب مجازی و رسانه‌ای بالا گرفت و در نهایت هم، ظریف نشسته بر جایگاه معاونت دست‌ساز! پست 9 روزه را گذاشت و به دانشگاه برگشت، با گلایه و دلخوری و حاشیه‌سازی و کمی مانده به نیمه‌شب، به سیاق زمان‌بندی‌ استعفاهای حاشیه‌ساز قبلی‌اش.

اتفاق جدیدی نبود، اصلاح‌طلبان آنگاه که بازی مطابق میل‌شان پیش نرود، زیر میز می‌زنند و دیگی را که برای آنان نجوشد، لایق سر سگ می‌دانند. همان ظریف هم تا وقتی با دولت بود که دولت پزشکیان با او بود، اگرنه دیگ و سر سگ درباره او هم مصداق عینی و متعدد از قبل دارد که در پایان عمر وزارتش هم آتش به میدان و دیپلماسی زد و رفت.

«وفاق ملی» شعار سیاسی قشنگی است و از حق نگذریم اصلاح‌طلبان در ساخت و استفاده شعارهای قشنگ سیاسی مهارت دارند و همه هم برای‌شان کف می‌زنند و هورا می‌کشند اما دولت با شعار اداره نمی‌شود و کذب شعارها در میدان اجرا زود عیان می‌شود.

وفاق ملی با چه کسانی؟ دولتی اگر قرار است - در محتوا و نه صرفا در نام - دولت وفاق ملی نام بگیرد، با چه کسانی باید در سازش و وفق باشد؟ با هم‌جناحی‌های خود؟ آنها که جزیی از این دولت هستند و پشتوانه سیاسی و منبع انسانی دولت خود هستند و وفاق با آنها از قبل بوده است، پس تشکیل دولتی با حضور هم‌حزبی‌های خود نمی‌تواند دولت وفاق ملی باشد. وفاق با کسی و جریانی و حزبی معنا می‌یابد که پیش از آن، وفقی میان آنها و دولت نبوده است و حالا فرد پیروز انتخابات می‌خواهد برای وحدت جامعه و شاید برای اعتقاد واقعی به شایسته‌سالاری، از چهره‌های آنان هم در دولتش بهره ببرد.

اما رفتار اصلاح‌طلبان پس از معرفی هیات وزیران پیشنهادی پزشکیان نشان می‌دهد که منظور آنها از وفاق ملی و تبلیغ چنین عنوانی برای دولت پزشکیان، صرفا وفاق با آنها بوده است، اگرنه هیچ حجم از برآشفتگی و زیر میز زدن برای آنکه 3-2 وزیر دلخواه ما نیستند، معنی دیگری نمی‌یابد. چند هفته فریاد زدید دولت وفاق ملی، حالا 3-2 وزیر غیردلخواه را برنمی‌تابید؟ پس منظورتان وفاق با چه کسانی بود؟

همین جبهه اصلاحات ایران که این روزها درباره وزرای معرفی‌شده می‌گوید «ترکیب معرفی‌شده حتما با معدل انتظار و مطلوب جبهه اصلاحات فاصله دارد»، همان جبهه اصلاحاتی است که پیش از تایید صلاحیت کاندیداهای انتخابات ریاست‌جمهوری چهاردهم، نام مسعود پزشکیان را به عنوان یکی از ۳ نفری که کاندیدای نهایی از میان آنها انتخاب می‌شود، اعلام کرد. از آن روز حدود ۲ ماه گذشته و آیا در این ۲ ماه مسعود پزشکیان تغییر هویت و ماهیت داده است که اینگونه بر او می‌تازند؟

اصلاح‌طلبان رئیس‌جمهور نمی‌خواهند، یک تدارکاتچی می‌خواهند که با تصمیمات گرفته شده در جلسات حزبی و محفلی یا تحریریه‌های رسانه‌های اصلاح‌طلب امورات دولت و کشور را پیش ببرد، به توصیه‌ها «نه» نگوید و تن به سهم‌خواهی احزاب مختلف اصلاح‌طلب دهد. آنگاه وفاقی که ملی‌اش می‌نامند، از نظر آنان شکل گرفته است. وفاق یعنی ما، ملی یعنی ما و حتی ایران و مردم یعنی ما! دیکتاتوری اصلاح‌طلبان پیچیده در شعارهای دموکراتیک و مردم‌سالارانه است. پیش‌تر گفتیم که در ساخت و استفاده شعارهای قشنگ مهارت دارند.

کسی البته نمی‌تواند به پزشکیان بگوید تو باید دولت وفاق ملی تشکیل دهی، تصمیم فقط با خود اوست اما وقتی نام «وفاق ملی» بر دولتش زد، این نام لوازمی دارد که نمی‌توان به آن پایبند نبود، مگر آنکه همه چیز فقط نام و شعار و ادعا باشد.

پزشکیان روزهای سختی در پیش دارد، نه بخاطر منتقدانش که از قضا منتقدان منصف و بااخلاقی دارد که در هیات‌های مذهبی با روی خوش و هدیه به استقبالش رفتند و حتی خریدش با نوه‌ها را با ذوق بازنشر می‌کنند، اگرنه منتقدان شهید رئیسی صاحب یک بقالی را به خاطر تعارف شکلاتی به رئیس‌جمهور آواره کردند.

روزهای سخت پزشکیان به خاطر همین همفکران اصلاح‌طلب او است، همین سهم‌خواهانی که پا بر گلوی دولت می‌گذارند و به زور استعفا از مقامی 9 روزه هم شده، نفس دولت را می‌گیرند تا به حرف آنان گوش دهد. حالا ماه عسل انتخاباتی پزشکیان و اصلاح‌طلبان به پایان رسیده و لابد تاکنون پزشکیان دریافته که حملاتی تندتر از مناظره با رقبای انتخاباتی را از دوستان و همفکران اصلاح‌طلب خود خواهد داشت و باید آماده باشد