به قابهای تلویزیونی، نه روایت خبرنگاران و نه تصاویر خبرگزاریها، هیچ یک نمیتوانند عظمت بزرگترین اجتماع انسانی جهان را به نمایش بگذارند. باید پیاده در جاده کربلا قدم [...]
یادداشت: نه قابهای
تلویزیونی، نه روایت خبرنگاران و نه تصاویر خبرگزاریها، هیچ یک نمیتوانند
عظمت بزرگترین اجتماع انسانی جهان را به نمایش بگذارند. باید پیاده در
جاده کربلا قدم گذاشت و دل داد به مسیر حق، تا عشقی را درک کرد که ۲۷
میلیون انسان، عاشق سید و سالار شهیدان و آزادگان جهان، با ملیتها و
مذهبهای مختلف را گرد هم آورده است. امسال نیز، آسیایی و آمریکایی،
اروپایی و آفریقایی، شیعه و سنی، مسیحی و یهودی و... راهی کربلا شدند تا
همچون سالهای گذشته حماسهای بینظیر خلق کنند؛ حماسهای که بیشک در
سالهای آینده نیز شاهد آن خواهیم بود.
اما در میان این همه شکوه و
دلدادگی، نباید از چند نکته غافل ماند؛ اول امنیت بینظیر مراسم اربعین
حسینی، آن هم در عراق، جولانگاه تروریسم تکفیری و داعشی است که عناد و
کینهای عمیق نسبت به اهلبیت(ع) و محبان و زائران آنان دارند. حفظ امنیت و
نظم جمعیتی قریب به ۳۰ میلیون نفر در کشوری که زیرساخت اندکش هم در
حملههای نظامی آمریکا و داعش خسارت جدی دیدند، کار بسیار دشواری است که
محقق شده است. در حالی که در گردهمایی به مراتب کوچکتر و کمجمعیتتر در
کشورهای متمول، شاهد فاجعههای جبراننشدنی بودهایم.
نکته دیگر که
اهمیت مراسم اربعین امسال را بیشتر به نمایش گذاشت، سانسور شدید رسانههای
غربی بود. رسانههای مدعی گردش آزاد اطلاعات در غرب، بر عظیمترین تجمع
انسانی در جهان چشم بستند و گویی انگار اصلاً چنین مراسمی وجود خارجی
ندارد. چشمبستنی که نشان میدهد، امپراتوری رسانهای غرب به خوبی تأثیر و
اهمیت مراسم اربعین در عراق را فهمیده است و میداند که اگر این خبر در
جهان منتشر شود، چه موج عظیمی از بیداری را به پا خواهد کرد. هر چند که حتی
سانسور و سکوت هم نمیتواند مانع تحقق این بیداری شود.