هنگامی که وزیر کشور دولت یازدهم در روز آغازین ثبت‌نام برای انتخابات ۷ اسفند در ستاد انتخابات کشور حضور یافت و پیش‌بینی کرد که نزدیک به چهار هزار نفر در انتخابات ثبت‌نام [...]
یادداشت: هنگامی که
وزیر کشور دولت یازدهم در روز آغازین ثبت‌نام برای انتخابات ۷ اسفند در
ستاد انتخابات کشور حضور یافت و پیش‌بینی کرد که نزدیک به چهار هزار نفر در
انتخابات ثبت‌نام خواهند کرد، هیچ‌کس باور نمی‌کرد که در مهلت قانونی
ثبت‌نام بیش از دو برابر رقمی که رحمانی‌فضلی اعلام کرده بود، به ستادهای
وزارت کشور و فرمانداری‌های سراسر کشور مراجعه و برای انتخابات ثبت‌نام
کنند. استقبال عجیبی که به انتخابات مجلس شورای اسلامی منحصر نبود و در
انتخابات خبرگان رهبری نیز با رکورد ثبت‌نام ۸۰۰ نفری روبه‌رو بودیم.
براساس آمارهای موجود در وزارت کشور، در این دوره از انتخابات مجلس شورای
اسلامی، ثبت‌نام افراد برای حضور در کارزار انتخاباتی حدود سه برابر
انتخابات دوره نهم بوده است. این استقبال تا حدی عجیب است؛ چراکه حتی تعداد
افراد ثبت‌نام‌کننده در این دوره نزدیک به دو برابر ثبت‌نام‌کنندگان برای
مجلس ششم است که با ثبت‌نام پنج هزار و ۸۳ نفر، بیشترین حجم ثبت‌نام در
ادوار مختلف انتخابات مجلس را به خود اختصاص داده بود.
اما چرا با چنین
پدیده‌ای روبه‌رو هستیم؟ فارغ از تاکتیک‌های انتخاباتی و رویکردهای سیاسی
برخی از جریانات که بی‌شک در افزایش حجم ثبت‌نام‌ها در انتخابات مؤثر است،
شاهد یک مورد عجیب هستیم و آن، اینکه افراد مختلف که عموماً صلاحیت نیز
ندارند، علاقه ویژه‌ای به حضور در مسندها و شرکت در تصمیم‌گیری‌های کلان
کشور پیدا کرده‌اند. چنانچه در انتخابات ریاست‌جمهوری گذشته نیز شاهد حضور
افراد بدون صلاحیت فراوانی برای تصدی پست ریاست‌جمهوری بودیم. گویی گونه‌ای
از خود مدیرپنداری در جامعه رواج یافته است؛ لذا ضروری است برای حل این
مسئله، افزون بر وضع قوانینی که از حضور افراد فاقد صلاحیت جلوگیری کند،
جامعه‌شناسان به موضوع ورود کرده و این پدیده را دقیق‌تر ریشه‌یابی و بررسی
کنند.