مشتاق انجام کارهای دشوار بود / به عمق دید او غبطه می‌خورم

متن پیش رو گفت‌وگویی است با برادر شهید کمیلی‌فر که در رابطه با ویژگی‌های والای این شهید عرصه اطلاعات و عملیات نکاتی را یادآور شد.

علی در سال 1340 در خود شهر دزفول به دنیا آمد. کودکی‌های ما پر بود از خاطرات ریز و درشتی که گفتن هر کدامشان ساعت‌ها وقت می‌برد. اما آن چیزی که می‌توانم بگویم سخت کوشی و فرمان‌برداری علی و تمام اعضای خانواده‌مان از پدر و مادرم بود. این احترام به والدین در من و علی باعث می‌شد که حتی در روزهای سخت سال هم کمک‌حال خانواده باشیم و تقریبا از هیچ کوششی برای کمک به خانواده‌مان غافل نشویم.

علی تقریباً از دوران نوجوانی به کار کردن در کوره­های آجرپزی مشغول بود و تابستان هم که کامل سر کوره­ها بود. یعنی به محض اینکه مدارس تعطیل می­شد؛ هم خودم و هم علی می­رفتیم سر کوره­ها و با پدر و برادرها کار می­کردیم. به جز تابستان، معمولاً زمستان هم تا آن مدتی که باران نمی­بارید و می­شد آنجا کار کرد.

برای مثال در همان ایام صبح زود ساعت 2:30 – 3 نیمه شب پدرمان بیدارمان می­کرد. از جنوب شهر با دوچرخه باید می­رفتیم تا شمال شهر - خارج از شهر- سر کوره­ها. در آن گرمای تابستان دزفول، چون کار در کوره­ها هم زیر سقف و سایه نیست. زیر آفتاب بالای 50 درجه مجبور بودیم کار کنیم.

یک سال علی خودش تعریف می‌کرد که:« من از 9 سالگی شروع به نماز خواندن کرده‌­ام و روزه­‌هایم را هم مرتب گرفته­‌ام.» ما سر کوره موقعی که یک سال ماه رمضان در تابستان افتاده بود، باز روزه­‌هایمان را می­ گرفتیم و شهید هم روزه ­هایش را می­ گرفت. حالا در نظر بگیرید که در آن موقع، باز زودتر پدر مان ما را سر کوره می­ برد. تا ظهر آنجا، در آن گرما، با زبان روزه کار می­ کردیم. به طوری که وقتی می ­آمدیم خانه، از بس ظهر عطش داشتیم داخل حیاط لخت می­ شدیم و شلنگ آب را روی سرمان می­‌گرفتیم و چند دقیقه­‌ای زیر شیر آب می‌‌نشستیم تا خنک بشویم و بعد از آن استراحت می­‌کردیم.

معمولاً در آمد را به خانواده می­دادیم، یعنی چیزی به آن صورت برای خودمان برنمی­داشتیم. یعنی واقعاً این پولی که درمی­آمد باید کمک می­کردیم. آن یک سال هم خرج مدرسه و به پدر و مادر می­دادیم.

از دوران نوجوانی ایشان به مسجد شهدا یا حاج ملک که نزدیک خانه­مان بود، می­رفتند و در جلسات قرآن شرکت می­کردند. در دوران راهنمایی باز به همین صورت این ادامه داشت تا زمان انقلاب که باز حضور فعال­تری در مسجد شهدا و برنامه­های مسجد داشتند. معمولاً دیگه در زمان انقلاب و بلافاصله بعد از انقلاب، ایشان کتاب­های استاد مطهری، کتاب­های شهید بهشتی و کتاب‌های دیگران را می­خواندند و خلاصه نویسی می­کردند و معمولاً در جلسات سخنرانی می­کردند و با بچه­ها جلسه داشتند. بعضی از نوارها را می­گرفتند و پیاده می­کردند؛ و در جلسات مسجد شهدا شرکت فعال داشتند.

در دوران انقلاب هم باز ایشان در جلسات مسجد شهدا در زمینه­ی جلسه­‌ی قرائت قرآن فعالیت زیادی داشتند و الآن یک جزوه­ایی دارند که دست خط خودشان است و خلاصه­‌نویسی­‌ها و مطالبی که جمع کرده­‌اند، همه­اش هست. علاوه بر مسائل عقیدتی، در مسائل سیاسی هم ایشان مطالعات خوبی داشتند و معمولاً در جلسات با بعضی از بچه­‌ها که گاهي وقت­‌ها گرایش‌­های خاصی داشتند در آن جلسه، ایشان دائماً در حال بحث بودند. مخصوصاً که گرایش­‌های منافقین آن زمان زیاد بود، در آن اوایل انقلاب و انجمن حجتیه، ایشان را من دیدم که در این زمینه هم مطالعه داشتند و هم اینکه با آن برادران بحث می­‌کرد.

خودش در خاطراتش نوشته که با چندتا از دوستانشان تصمیم می­گیرند بروند و در ارتش خدمت کنند، بخاطر اینکه مثلاً آنجا کار عقیدتی کنند و نهایتا تصمیم می­گیرند بیایند داخل سپاه. در تاریخ 19/12/1359 ایشان از دومین دوره­ی آموزشی سپاه که در اصفهان تشکیل می­شد به عنوان نیروی رسمی برای دوره­ی آموزش سپاه می­روند. بعد از طی آموزش سپاه تقریباً در تاریخ 21/1/1360 می­آیند و به عنوان نیروی رزمنده عازم جبهه می­شوند از طرف کمیته­ی آن موقع که در دزفول بود، عازم جبهه می‌شوند. در تاریخ فرودین 1360 در جبهه بودند تا لحظه­ی شهادتشان یعنی 3/1/11367 که به شهادت می­رسند.

تا آن زمان حضور مستمر و دائم در جبهه داشتند. ایشان بعد از اینکه به عنوان نیروی رزمنده وارد جبهه كرخه می­شوند، بعد از مدتی داوطلبانه به اطلاعات عملیات لشکر می­پیوندند که همه هم می­دانند که خطرناک­ترین واحد تقريباً در لشکر همین واحد اطلاعات عملیات است، ولی ایشان داوطلبانه به اطلاعات عملیات می­‌روند. بعد از اینکه مدت­ها در اطلاعات عملیات آموزش­‌های لازم را می­بینند و به عنوان نیروی شناسایی و نیروی معمولی آنجا کار می­کنند و در عملیات­‌های مختلف که در جبهه کرخه و فتح­المبین و تپه چشمه بوده، به عنوان نيروي شناسایی آنجا در منطقه دارخوین و جاهای دیگر بودند.

بعد از اینکه به عنوان نیروی رزمنده وارد جبهه كرخه می­شوند، بعد از مدتی داوطلبانه به اطلاعات عملیات لشکر می­پیوندند که همه هم می­دانند که خطرناک­ترین واحد تقريباً در لشکر همین واحد اطلاعات عملیات است، ولی ایشان داوطلبانه به اطلاعات عملیات می­روند. بعدها با افتخاراتی که نصیب خودش می‌کند می‌تواند به عنوان جانشین محور انجام وظیفه کند و عاقبت در عملیات والفجر 10 در فروردین 67 در منطقه ارتفاعات ریشن مزد زحماتش و جهادش را می‌گیرد و به شهادت می‌رسد.

ایشان موقعي که به مرخصی می­آمدند؛ مقید بودند حتماً به دیدار خانواده شهدایی که در اطلاعات عملیات بودند سرکشی کنند، بچه­هایی که شهید شدند. در نامه­هایی که از جبهه نوشته به این قضیه خیلی تأکید داشته و گفته:«که حتماً به خانواده شهدا سرکشی شود.» معمولاً روزهایی که در دزفول بود، روزه بود. چون داخل جبهه نمی­شد روزه­هایش را بگیرد. وقتی به شهر می­آمد معمولاً روزه بود.

من خودم گاهی اوقات به وسعت نظر و عمق دید او واقعا غبطه می‌خورم. اینکه چگونه یک انسان که در چنین شرایطی بزرگ شد و در جبهه‌ها توانست آن حماسه‌ها را خلق کند واقعا جای کار و گفتن‌ها و نوشتن‌های بسیاری دارد.