در حالی که رئیس دولت یازدهم حتی از تریبون جشن بزرگ انقلاب اسلامی برای بزرگنمایی فسادهای دولت قبل عبور نکرد و در ۲۲ بهمن ماه سال ۹۲ که رسانه‌های خارجی توجه ویژه‌ای، به آن دارند[...]
یادداشت: در
حالی که رئیس دولت یازدهم حتی از تریبون جشن بزرگ انقلاب اسلامی برای
بزرگنمایی فسادهای دولت قبل عبور نکرد و در ۲۲ بهمن ماه سال ۹۲ که
رسانه‌های خارجی توجه ویژه‌ای، به آن دارند و مسئولان کشورهای مختلف در آن
حضور می‌یابند، نیز به جای صحبت از دستاوردهای انقلاب اسلامی و جمهوری
اسلامی ایران، مسائلی از این قبیل را بیان کرد و قول داد دولت تحت مدیریت
او که خود آن را دولت راستگویان می‌نامد، نگذارد ریالی از پول ملت به دست
مفسدان بیفتد، حالا با گذشت بیش از سه سال از آن روز و البته تداوم این
پاسخ که «تقصیر قبلی‌هاست» در تمام طول این ماه‌ها و سال‌ها در برابر
ضعف‌ها و مشکلات دولتش، رویکردی متفاوت در پیش گرفته است، چنانکه رئیس دولت
تدبیر و امید که یک بار در برابر درخواست دستگاه‌های مسئول برای معرفی
صاحبان فیش‌های حقوقی نجومی گفته بود نمی‌توان با شلاق و محاکمه با فساد
مقابله کرد و باید با فساد به صورت ریشه‌ای برخورد کرد، در اظهارات جالب
توجه اختلاس ۸۰۰۰ میلیاردی صندوق ذخیره فرهنگیان را با چند جمله به معوقه
نه چندان مهم تبدیل کرد و از تریبون مجلس که باید به حل مسائل مردم اختصاص
یابد با حمله به منتقدان گفت، بعضی‌ها انگار خوش‌شان می‌آید با کلمه فساد
بازی کنند! این اظهارات آقای روحانی در کنار پاسخ ندادن فانی، وزیر آموزش و
پرورش به درخواست نمایندگان ملت مبنی بر حضور یافتن در مجلس به منظور
ترمیم آنچه در صندوق ذخیره فرهنگیان رخ داده است، می‌تواند هر ناظری را با
این تردید روبه‌رو کند که وی در مقابله با فساد خط‌کشی‌های خودی و غیرخودی
دارد. چنانکه فساد ۸۰۰۰ میلیارد تومانی صندوق ذخیره فرهنگیان در دولت
یازدهم را که یکی از بزرگ‌ترین فسادهای تاریخ جمهوری اسلامی است، ساده و
پیش پا افتاده جلوه می‌دهد؛ اما در مقابل در برابر فساد در دولت گذشته یا
نهادهای غیر مرتبط، مانند شهرداری تهران و... تلاش می‌کند از کاه کوه
بسازد! که این تفاوت در برخورد با مسئله فساد، ما را مجاب می‌کند که از
آقای رئیس‌جمهور بپرسیم چرا شاهد استانداردهای دوگانه در سخنان‌شان در
برخورد با فساد هستیم؟