در سال‌های اخیر، هر از چند گاهی شاهد دعواهای لفظی و بگو مگوهای مسئولان قوا، مسئولان عالی کشور و شخصیت‌های شناخته شده در زمینه برخی مسائل هستیم که گویا ترجیح می‌دهند از تریبون رسانه‌های جمعی همدیگر را به چالش دعوت کنند[...]
یادداشت: در
سال‌های اخیر، هر از چند گاهی شاهد دعواهای لفظی و بگو مگوهای مسئولان
قوا، مسئولان عالی کشور و شخصیت‌های شناخته شده در زمینه برخی مسائل هستیم
که گویا ترجیح می‌دهند از تریبون رسانه‌های جمعی همدیگر را به چالش دعوت
کنند! اگرچه شاید در برخی از این اظهار نظرها به طور مستقیم مسئولی مورد
خطاب قرار نگیرد؛ اما کنایه‌های روشن و معناداری که در مواردی نیز خارج از
دایره انصاف است، بیان می‌شود که افکار عمومی می‌تواند آنها را فهم و تجزیه
و تحلیل کند. این نوع مواجهه کارگزاران با یکدیگر سبب ایجاد یک تنش
ناخواسته در فضای رسانه‌ای و به تبع آن در بین اذهان عمومی می‌شود.
در
این میان، اولین سؤال دلسوزان نظام و کشور همواره این است که چرا مباحث
اختلافی که طبیعی هم هست در جلسات مشترک و محرمانه حل و فصل نمی‌شود و
لاجرم باید به فضای عمومی و رسانه‌ها کشیده شود؟! در حالی که سازوکارهای
قانونی برای حل و فصل این مسائل در قانون اساسی و ساختار نظام اسلامی
پیش‌بینی شده است.
یکی از سیاسیون نقل می‌کرد، سال‌ها پیش در سفری که به
یکی از کشورهای همسایه ـ که حداقل سازوکار مردم‌سالاری را هم ندارد ـ
داشتیم، یکی از مسئولان آن کشور این مطلب را مطرح کرد که مسئولان کشور ما
در جلسات داخلی خود دعواهای‌شان را انجام می‌دهند و وقتی از جلسه خارج
می‌شوند، با لبخند با یکدیگر برخورد می‌کنند؛ ولی در کشور شما(ایران) عکس
قضیه صدق می‌کند؛ چرا که مسئولان و دولتمردان در جلسات غیررسمی به هم لبخند
می‌زنند و دعواها و اختلاف نظرهای‌شان را بیرون از جلسات در معرض افکار
عمومی و رسانه‌ها مطرح می‌کنند!
واقعیت این است که تلاش هر یک از
مسئولان برای اثبات حقانیت خود در موضع‌گیری‌های علنی نه تنها دردی از مردم
دوا نمی‌کند؛ بلکه به افزایش فشارهای روانی بر جامعه منجر می‌شود که به
نوعی ناامیدی و بی‌اعتمادی را در درازمدت به همراه خواهد داشت که همان
خواست دشمن است. به نظر نگارنده، باید مسئولان نظام در این زمینه هم به
رهبر فرزانه و حکیم انقلاب تأسی کنند که فرمودند: «آنچه من گاهی علنی
می‌گویم، یک‌دهم آنچه در جلسات خاص با آقایان عرض می‌کنیم هم نمی‌شود؛ گاهی
هشدار می‌دهیم، گاهی دعوا می‌کنیم...»