روزنامه نگار و مدیر موسسه تحقیقات اجتماعی تری کانتینتال (ویجی پراشاد) در مورد بولتون اینگونه می نویسد : «وقتی موضوع ایران پیش آمد ترامپ درمورد بولتون گفت، اگر به جان بود تا حالا ما چهار تا جنگ راه انداخته بودیم .گفته می شود که بولتون گفته است دوست دارد نیروی عظیم ارتش آمریکا را علیه کوبا، ایران، کره شمالی و ونزوئلا به کار بگیرد. این ها احتمالا «چهار جنگی» است که ترامپ اشاره کرده است. البته این جنگ ها به جنگ هایی افزوده می شد که آمریکا همچنان فعالانه در افغانستان و همچنین در عراق و سوریه در آنها درگیر است.
بولتون یکی از مثال های شاخص یک باز جنگی است. چنین کسانی در پی آن هستند که دیگران را به جنگ بفرستند. خودشان تمایلی ندارند به جنگ بروند. بولتون با زیرکی در سال 1970 وارد گارد ملی شد. او در یکی از کتاب های تجدید دیدار دانشگاه ییل نوشت: «اعتراف می کنم که هیچ تمایلی به مردن در یک شالیزار برنج در جنوب شرق آسیا ندارم. از نظر من جنگ در ویتنام پیشاپیش شکست خورده است.» زمانی که بولتون این تصمیم شخصی را می گرفت، قهرمانان او – نیکسون و کیسینجر- بمباران وحشیانه و غیرقانونی خود علیه کامبوج و لائوس را شروع کرده بودند. در بازه زمانی بین تصمیم بولتون مبنی بر نرفتن به جنگ ویتنام و عقب نشینی آمریکا از سایگون 3304 سرباز آمریکایی و نیز تعداد بی شماری از مردم ویتنام، کامبوج و لائوس کشته شده بودند.»
با این همه توصیفات از جنگ طلبی بولتون باید این برداشت را از این عملیات و جنگ روانی داشت که در این بازی، تقسیم کار و چینش به این صورت است که نقش پلیس بد را بولتون ایفا می کند و نقش پلیس خوب را ترامپ بازی می کند.
ولی با یک تحلیل ساده تر می توان به این نتیجه رسید که این جنگ روانی شبیه بازی بچه ها شده است که در آن سبیل کلفت نقش لولو را بازی می کند و دیگران را به جنگ می فرستد درحالی که خود از رفتن به میدان معرکه و جنگ هراس دارد.