یادداشت: توئیت اخیر ترامپ درباره مذاکرات فرانسه و ایران و اعلام عدم نمایندگی پاریس از جانب آمریکا برای مذاکره، نشان‌دهنده این مطلب است که ترامپ فارغ از محتوا و نتیجه، اعتبار مذاکره را برای خود می‌خواهد. از آنجایی که ارزیابی ترامپ آن است که ایران به میز مذاکره بازخواهد گشت، آمریکا نمی‌خواهد فشار حداکثری بر ایران در نتیجه اقدامات اروپا کاهش یابد و این امر ایران را از مذاکره مستقیم با واشنگتن دور کند. بهترین سناریو برای ترامپ کشاندن تهران پای میز مذاکره- حتی بدون حصول نتیجه مشخص‌ـ برای بهره‌برداری انتخاباتی در برابر دموکرات‌هاست. در حالی که مکرون تلاش می‌کند از شدت اقدامات مقاومتی ایران و کاهش تعهدات برجامی ایران در راستای منافع غرب بکاهد و از سویی با پیشنهاد‌های حداقلی و احتمالاً غیرقابل اجرا از جانب آمریکا برخی شرایط تحریمی را تقلیل دهد، آمریکا به هیچ وجه حاضر نیست تعهد درازمدتی به ایران داده و صرفاً به شکل مقطعی به توافق احتمالی مکرون‌ـ روحانی می‌نگرد تا از رهگذر ورود ایران به مذاکرات مستقیم، در نهایت همان مفاد دوازده‌گانه پمپئو را مطرح کند. مهم‌ترین مسئله اختلافی طرفین فارغ از مسائل مالی ناشی از شرایط تحریم، تمرکز ایران به مسائل هسته‌ای با محوریت برجام و تأکید طرف مقابل بر گسترش حوزه مذاکراتی به مسائل دفاعی و منطقه‌ای و به تعبیر خودشان نگرانی‌های آنها از رفتار ایران است. مسلماً ورود به این عرصه با توجه به ماهیت دولت ترامپ و تجارب کشورهایی، نظیر کره شمالی و چین سمی مهلک خواهد بود. نکته مهم این است که هرچه زمان می‌گذرد، شانس مذاکراتی از جانب آمریکا با دولت دوازدهم کاهش می‌یابد و آمریکا ترجیح خواهد داد با دولت آینده ایران مذاکره کند؛ از این رو عجله‌ای برای مذاکره در شرایط عادی و بدون تنش ندارد و گذر زمان را به سود خود می‌داند. این به معنای آن است که ترجیح می‌دهد مادامی که ایران منفعلانه رفتار می‌کند سناریوی حفظ وضع موجود را تعقیب کند. برای خنثی و معکوس‌سازی این روند تشدید اقدامات مقاومتی ضروری است.