هفته گذشته جسارت روزنامه فرانسوی «شارلی ابدو» بر ساحت مقدس پیامبر اکرم(ص) موجی از اعتراض و ناراحتی در بین مسلمانان و ملت ایران به وجود آورده است. بررسی رسانه‌های داخلی کشور نیز حکایت از تعدد بالای جسارت‌هایی مشابه، به اصول و مقدسات دینی دارد که ضرورت نظارت جدی بر آن‌ها بیش از گذشته احساس می‌شود؛ برای نمونه، روزنامه اصلاح‌طلب ابتکار نیز در ماه‌های گذشته نوشته بود: «اینکه قدرت شفادهندگی را به مکان‌هایی نسبت دهیم و معتقد باشیم که مکان‌های معینی شفادهنده هستند و می‌توانند بیماری‌ها را درمان کنند و برای آن‌ها قدرت‌های مافوق طبیعی قائل باشیم، نمونه‌ای از تفکر اسطوره‌ای است.» «نجفقلی حبیبی» عضو حزب منحله مشارکت- مرداد 93- در اظهارنظری تأمل‌برانگیز عزاداری برای امام حسین(ع) را کاری بیهوده و بی‌بازده خوانده و گفته بود: «شما سالانه برای بعضی چیزها چقدر خرج می‌کنید؟ در همین ایام عاشورا چقدر پول‌ها خرج می‌شود؛ بازده فرهنگی‌اش چقدر است؟ دو نفر گریه می‌کنند و تمام می‌شود!». طیف تندروی اصلاح‌طلب بارها توهین به ائمه اطهار و مقدسات را در کارنامه خود ثبت کرده است؛ «حتی علیه خدا هم می‌توان تظاهرات کرد (ابراهیم اصغرزاده)»، «حضرت علی (ع) مانند معاویه مشروعیت خود را از مردم گرفته است (رجبعلی مزروعی)»، «معصومین بدون نظارت مردم در معرض انحراف هستند (عزت‌الله سحابی)»، «خدای جدید با خدای گذشتگان متفاوت است (عبدالکریم سروش)»، «فرهنگ شهادت خشونت‌آفرین است، اگر کشته شدن آسان شد، کشتن هم آسان می‌شود (عبدالکریم سروش)»، «احکام قرآن متناسب با زندگی قبیله‌ای است، قرآن کریم برای ما قابل استناد نیست (محمد خاتمی)» و... تنها بخشی از جسارت طیف تندروی اصلاح‌طلب طی ماه‌ها و سال‌های اخیر به مقدسات و ائمه اطهار(ع) بوده است.