صفحه نخست

بین الملل

سیاسی

چند رسانه ای

اقتصادی

فرهنگی

حماسه و جهاد

آذربایجان غربی

آذربایجان شرقی

اردبیل

اصفهان

البرز

ایلام

بوشهر

تهران بزرگ

چهارمحال و بختیاری

خراسان جنوبی

خراسان رضوی

خراسان شمالی

خوزستان

کهگیلویه و بویراحمد

زنجان

سمنان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

صبح صادق

صدای انقلاب

محرومیت زدایی

صفحات داخلی

صفحه نخست >>  عمومی >> اخبار ویژه
تاریخ انتشار : ۱۵ ارديبهشت ۱۴۰۰ - ۰۸:۳۴  ، 
شناسه خبر : ۳۳۰۲۵۴
بدیهی است که مذاکره بستر فعال نگه داشتن تحریم های آمریکاست نه مسیری برای برداشتن تحریم های آمریکایی.
پایگاه بصیرت / گروه سیاسی/ اکبر معصومی
 شبکه خبری انگلیسی زبان «پرس‌تی‌وی» از یک منبع مطلع در تهران کسب اطلاع کرد که آمریکا تاکنون نه تنها انجام اصلاحاتی را که باعث کاهش ریسک همکاری اقتصادی و بانکی با ایران می‌شود، نپذیرفته است، بلکه عملا ریسک همکاری با ایران را بالاتر برده است.
به گفته این منبع مطلع، آمریکا بر حفظ ساختار تحریم‌های فلج کننده و به ویژه عدم لغو قانون کاتسا اصرار دارد. همچنین آمریکا رفع تحریم‌ از نهادها و افراد باقی مانده در لیست تحریم SDN را به میزان زمان اجرای  برجام رد کرده است.این منبع آگاه ادامه داده است که عدم لغو قانون کاتسا و ادامه تحریم‌های افراد و نهادهای ایرانی به بهانه‌های مختلف به معنی فلج شدن تعاملات بانکی و اقتصادی در خارج و حتی در داخل ایران است و منجر به نوعی خود تحریمی در داخل کشور می‌شود.
وی به پرس تی وی گفته است در حالی که کاتسا از جمله قوانین تحریمی است که در دوره ترامپ در ادامه تحریم‌های فلج کننده وضع شده، تاکنون نشانه‌ای از تمایل آمریکا به لغو آن دیده نشده است. هیئت مذاکره کننده ایرانی در وین نیز بارها بر ضرورت لغو همه تحریم‌های بعد از اجرایی شدن برجام و اجرای کامل برجام تاکید کرده و آقای عراقچی تحریم‌های موسوم به برنامه ویزا، آیسا و کاتسا را از جمله این تحریم‌ها ذکر کرده که باید لغو شود.
منبع مطلع در اظهارات خود به پرس تی وی تصریح کرده است که آمریکا با حفظ این تحریم‌ها به بهانه های مختلف درصدد تحمیل برجامی به مراتب ضعیف تر از برجام سال ۲۰۱۵ به ایران است که عملا هیچگونه گشایشی در اقتصاد ایران ایجاد نخواهد کرد. 
برجام که به تعبیر مقام معظم رهبری خسارت محض بود، تنها برای آمریکا و غرب تبدیل به یک برد شد و آنها همه آنچه که دنبال میکردند از طریق برجام بدست آوردند. هسته ای ایران را متوقف نمودند، تحریم ها راکار آمد کردند، اقتصاد ایران را شرطی نگه داشتند و... . لذا باید مواظب نیرنگ جدید آمریکایی بود. 
 
ناکامی در تحریم آمریکا را پای میز مذاکره کشانده است
در سال 2015 وقتی که برجام امضا شد، بارک اوباما و جان کری در فضای داخلی مورد انتقاد کنگره و بعضا اندیشکده های مختلف آمریکایی قرار گرفتند. "باراک اوباما" در یک سخنرانی در دفاع از توافق هسته ای میان ایران و کشورهای 1+5 بر آمد. وی گفت: اگر گزینه ای وجود داشت که این امکان را بوجود بیاوریم که تک تک پیچ و مهره ‎های برنامه هسته ‎ای آنها را حذف کنیم و احتمال داشتن برنامه هسته ‎ای ایران را کلاً از بین ببریم تا در نتیجه قابلیت‎ های نظامی آن را هم نداشته باشند، آن را انتخاب می‎کردم." به این معنی که راهبرد آمریکا در مذاکره با جمهوری اسلامی تنها به جهت مقابله و کارآمد سازی تحریم ها می باشد و امکان ندارد که آمریکایی ها سلاح تحریم خود را از طریق مذاکره از دست بدهند. تنها راه برون رفت از تحریم های اعمال شده، اعمال مدیریت صحیح در داخل کشور است. که این کار ناامیدی آمریکا را در پی خواهد داشت.
جان‌کری بلافاصله بعد از توافقنامه هسته ای به شبکه خبری «ای‌بی‌سی‌نیوز» می گوید:

«اگر توافق نمی‌کردیم، چین، روسیه و دیگران با ایران تجارت می‌کردند زیرا آن هنگام، (نظام) تحریم‌ها از هم می‌پاشید.» جان‌کری از مخالفان داخلی توافق با ایران هم انتقاد کرده و گفته «آنچه منتقدان این برنامه (مذاکره با ایران) هیچ‌گاه ارائه ندادند، یک گزینه واقع‌گرایانه بود.»

باراک اوباما  نیز در گفت‌وگو با روزنامه نیویورک تایمز درباره توافق هسته‌ای گفت: «آنچه من تلاش کرده‌ام برای مردم، از جمله بنیامین نتانیاهو توضیح دهم، این است که بدون یک توافق، توانایی ما برای برپا نگه داشتن این تحریم‌ها حتمی نبود.

مذاکره برای فعال سازی تحریم هاست نه رفع آن

بنابراین با توجه به چنین اظهار نظر و دیدگاه مقامات آمریکایی، بدیهی است که مذاکره بستر فعال نگه داشتن تحریم های آمریکاست نه مسیری برای برداشتن تحریم های ایالات متحده. حال که اوضاع اقتصادی ایران رو به بهبود است، آمریکایی ها از بستر مذاکره بدنبال شرطی نگه داشتن اقتصاد ایران می باشند.

 طبق آمار صندوق بین‌المللی پول در حال حاضر میزان صادرات نفت ایران علی رغم اعمال شدیدترین تحریم ها به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. بخش نفتی ایران در سال ٢٠٢١ رشد ۴.١ درصدی را ثبت خواهد کرد. تولید نفت خام ایران از ٢.١٩ میلیون بشکه در روز در سال ٢٠١٩ به روزانه ٢.٣۵ میلیون بشکه در سال ٢٠٢١ خواهد رسید. سازمان کشورهای صادرکننده نفت اوپک نیز، در جدیدترین گزارش خود اعلام کرد: تولید نفت ایران در ماه مارس ٢۰٢١ برابر با فروردین ماه ١۴٠٠ به ٢ میلیون و ٣٠۴ هزار بشکه در روز رسیده که درمقایسه با ماه پیش از آن ١٣٧ هزار بشکه در روز افزایش یافته است.

سوال اینجاست که مذاکره تو خالی چطور اقتصاد ایران را تحت تاثیر قرار می دهد؟ آیا این همان شرطی سازی اقتصاد و بازی با روان مردم نیست؟ 

در جواب باید گفت که غرب تنها از طریق ادراک سازی و بازی رسانه ای تحریم های خود  را اثر گذار معرفی کرده است. ریچارد نفیو در سال 92 ادعا می کند که پیروزی دولت یازدهم  و القای اثرگذاری تحریم بر اقتصاد ایران، بزرگترین پیروزی برای آمریکا بود؛ موضوعی که آمریکا چندین سال نتوانسته بود، اثرگذاری تحریم ها را به مردم ایران القا کند. 

نکته ای مهم که نشان میدهد رفع تحریم ها در میدان اتفاق افتاده است که از آن می توان به دیپلماسی انقلابی تعبیر نمود. آن چیزی که از رفتار آمریکایی ها در مذاکرات قابل برداشت است، این است که آنها از بستر دیپلماسی انفعالی بدنبال اثر گذاری بیشتر تحریم ها و گرفتن بیشترین امتیازات از ایران در مذاکرات  میباشند. از این رو باید مذاکرات وین را به دیده تردید در تامین منافع ملی نگاه کرد. ممکن در جریان مذاکرات بخشی از پولهای بلوکه شده آزاد شود که  نباید بعنوان رفع تحریم ها قلمداد شود. این کار آمریکایی ها در آستانه انتخابات می تواند تنها یک شو انتخاباتی تلقی شود. 

چگونه تحریم رفع می شود؟

رفع تحریم تنها از طریق دیپلماسی، آنهم از نوع انفعالی اش ممکن نیست. ناکارآمدسازی تحریم ها در اثر بکارگیری ظرفیت های داخلی همزمان با فعال سازی دیپلماسی انقلابی اتفاق خواهد افتاد. منطق کشورهای غربی، از نوع نگاه حقوق بشری و رفتار انسان دوستانه نیست، آنها با منطق قدرت با کشورهای دیگر برخورد می کنند. یعنی قدرت هسته ای ایران، باعث شد  آنها به ایران به مثابه یک قدرت نگاه کنند. بنابراین رفع تحریم ها در میدان اقتصادی و بالا بردن تولید رخ خواهد داد.  لذا رویکرد دولت یازدهم و دوازدهم در طول این سالها به اعتقاد بسیاری، بیشتر در جهت هدر رفتن منابع ملی قلمداد می شود. رویکردی که ظرفیت های داخلی را در ناکام گذاشتن تحریم ها بکار نبرد. 

 

نام:
ایمیل:
نظر: