امید نیروی حرکت است!

هدف قرار دادن امید مردم ایران اسلامی قطعاً یکی از برنامه‌های اصلی تبلیغات دشمنان است؛ چرا که امید موتور محرکه حرکت تولیدی جامعه است و طبیعی است زمانی که این موتور از حرکت افتاد، جامعه نیز با ایستایی مواجه خواهد شد. با توجه به بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار با مردم قم به مناسبت ۱۹ دی که متذکر شدند امروز کار اصلی دستگاه‌های تبلیغاتی و فرهنگی پاره کردن «پرده توهم اقتدار دشمن» است، این سؤال مهم مطرح می‌شود که چگونه این خط امید با این حجم سنگین از تولید محتوا از سوی دشمن باید زنده بماند و چراغش خاموش نشود؟ 

«امید» یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین سرمایه‌های اجتماعی هر جامعه است. جامعه بدون امید، جامعه‌ای در حال احتضار است. بنابراین، توجه به موضوع امید یکی از مهم‌ترین مسائل امروز در حکمرانی شایسته و حکومت‌داری کارآمد است. هر گونه سیاه‌نمایی، دروغ‌پردازی و گفتمان‌سازی انحرافی می‌تواند تأثیرات بسیار منفی بر امید اجتماعی بگذارد و باید از این موارد به شدت دوری کرد تا جامعه‌ای زنده، پویا، امیدوار به آینده و با نشاط داشته باشیم. دشمن به‌خوبی این مسئله را می‌داند و به همین دلیل تلاش گسترده‌ای می‌کند که «امید» را در جامعه به «ناامیدی» و «بی‌اعتمادی» تبدیل کند. مسلماً در همین زمینه نیز باید به نقش رسانه‌ها و تبلیغات در «امیدآفرینی» توجه جدی کرد. در این توجه، آنچه اهمیت ویژه دارد، این است که امید صرفاً یک «توجه احساسی» نیست، بلکه یک «نیروی محرکه» مهم برای تقویت و توسعه تلاش، سازندگی، پیشرفت و حرکت به سوی آینده‌ای روشن است که انسان را همچنان در راه زندگی استوار و پرنشاط نگه می‌دارد. در این زمینه، اگر همه رسانه‌های انقلابی و مردمی شبکه‌وار تلاش و اهتمام خاص انجام دهند تا «تبیین درستی از پیشرفت‌های واقعی و دستاورد‌های حقیقی» کشور در این ۴۶ سال را در منظر مردم خوب معرفی کنند، خود به خود با «سیاه‌نمایی‌های دشمن» و «بزرگ‌نمایی‌های مشکلات جامعه» مقابله کرده‎اند. یکی دیگر از راهکار‌های بسیار مهم و اساسی در این زمینه، «گفتمان‌سازی درباره روایت‌های واقعی و الهام‌بخش» از موفقیت‌ها در حوزه‌های علمی، فرهنگی، اجتماعی، دانشگاهی، مردمی و ... اهمیت بسزایی دارد. متأسفانه، ما در این زمینه بسیار ناکارآمد عمل کرده و تنها به دادن آمار اکتفا می‌کنیم که بدون روایت‌سازی صحیح نمی‌توانند تأثیرات عمیقی داشته باشند. البته در همین زمینه نباید از «ظرفیت‌های هنری» غفلت کرد. ما هنوز نتوانسته‌ایم پُلی مناسب و محکم میان «آنچه داریم» و «آنچه می‌توانیم» با جلوه‌های هنری تصویرسازی مؤثری ایجاد کنیم.