اگرچه دموکراسي را حکومت مردم بر مردم تعريف مي‌کنند، وليکن در عمل امکان حکومت همه مردم وجود ندارد و تعدادي از مردم به نمايندگي از اکثريت بر ديگران حکومت مي کنند. نکته مهم در اين نوع از دموکراسي پاسخگويي مسئولين به مردم است. در کشور ما نيز که الگوي مردم سالاري ديني حکمفرما است از اين جهت با دموکراسي تفاوتي ندارد و مسئولين علاوه بر اينکه در پيشگاه خداوند متعال پاسخگو هستند بايد به مردم نيز پاسخگو باشند. با اين مقدمه نگاهي داريم به وضعيت پاسخگويي رئيس دولت يازدهم و دوازدهم به مردم.
رئيس جمهور به چند طريق پاسخگوي مردم است، مهمترين مکانيسم پاسخگويي رئيس جمهور، از طريق قوه مقننه است. نمايندگان مجلس سؤالات خود را به نمايندگي از مردم از رئيس جمهور مي‌پرسند و رئيس‌جمهور مکلف به پاسخگويي است و اين درخواست مي‌تواند به شکل سؤال يا استيضاح مطرح شود. البته ابزارهاي بسيار ديگري نيز در اختيار رئيس جمهور قرار دارد که مي‌تواند براي تنوير افکار عمومي و پاسخ به سؤالات و ابهامات مطرح شده در افکار عمومي از آن استفاده کند. جلسات پرسش و پاسخ با اقشار مختلف، استفاده از رسانه ملي و امروزه شبکه هاي اجتماعي نمونه هايي از اين روش ها محسوب مي شوند.
نکته بسيار مهم اين است که رئيس‌جمهور در کشور ما همواره مطالبه‌گر است و نه پاسخگو! در جلسه سؤال از رئيس جمهور، وي مطالبه گر و شاکي است! در ديدار با دانشجويان شاکي است و در رسانه ها همواره ديگران را مقصر مي داند! رئيس دولت يازدهم و دوازدهم بايد پاسخ دهد که چرا تقريبا هيچ يک از وعده هاي انتخاباتي اش عملي نشده است؟ مگر قرار نبود چنان رونقي در جامعه برقرار شود که مردم به يارانه نياز نداشته باشند؟ مگر قرار نبود هم چرخ سانتريفوژ بچرخد و هم چرخ اقتصاد! مگر به مذاکرات خوش بين نبود؟ و دهها سؤال ديگر!
مشخص نيست پاسخ هاي رئيس جمهور در ديدار با دانشجويان چه کساني را قانع مي‌کند!؟ آيا اين ادعا که اگر اين دولت نبود ما امروز به جاي آمريکا در مقابل کل دنيا ايستاده بوديم کافي است که ما به اين دولت افتخار کنيم؟ اگر ما در اجراي تعهدات خود گام به گام عمل کرده بوديم امروز با افتخار نمي گفتيم که ما به تعهدات خود عمل کرديم ولي دشمن عمل نکرد؟! اگر دولت اقتصاد مقاومتي و حمايت از توليد را سرلوحه کار خود قرار داده بود امروز شاهد اين بحران اقتصادي با اين شدت نبوديم!؟ اگر نقدينگي جامعه کنترل مي شد... اگر سياستگذاري ارزي ... و دهها اگر ديگر اتفاق افتاده بود امروز دولت به جاي اينکه ديگران را مقصر بداند مي گفت خدا را شکر وضعيت معيشت اقشار ضعيف بهبود يافته است.
اگر قانون، مردم و رهبري تداوم دولت را بهترين راه براي عبور از مشکلات فعلي مي دانند اين به معني حسن عملکرد دولت و عدم نياز به پاسخگويي دولت نيست، بلکه دولت بايد برنامه خود را به صورت شفاف براي عبور از مشکلات اقتصادي فعلي اعلام کند. اينکه بگويد «من هر روز فهرست قيمت اجناس را مي‌بينم» مشکل معيشت اقشار ضعيف که بسيار ضعيف تر شده اند را ترميم نمي کند؟!
آقاي رئيس جمهور در مقابل مردم مسئول است و انتظار همه مردم و مخصوصا علاقه مندان از وي اين است که اقدامي اساسي در راه حل مشکلات مردم بردارد. تنها از اين راه است که اميد در جامعه ايجاد مي شود وگرنه با اين روند و فرافکني مي توان ادعا کرد که دولت تدبير و اميد بيش از دولت هاي قبلي نيازمند تدبير اميد است!