یادداشت: این روزها مقامات کاخ سفید یک خط در میان درباره ایران صحبت می‌کنند! وزیر خارجه آمریکا در تازه‌ترین گفته‌هایش درباره سیاست واشنگتن در قبال تهران، اعلام کرده است: «ایران باید در نهایت تصمیم‌گیری کند. آنها باید همانند یک کشور نرمال رفتار کنند و اگر آنها این کار را انجام دهند ما آماده مذاکره درباره طیف وسیعی از موضوعات بدون هیچ پیش‌شرطی خواهیم بود.» مرور همین چند جمله، به سادگی دروغ بودن ادعای «مذاکره بدون پیش‌شرط» را به اثبات می‌رساند؛ چرا که «مایک پمپئو» در همین عبارات کوتاه، «مذاکره بدون پیش‌شرط» را به «نرمال رفتار کردن» ایران منوط می‌کند؛ اما فارغ از این دروغ آشکار، پرسش اصلی این است که رفتار نرمال، چگونه رفتاری است و به چه عملکردی در روابط بین‌الملل، عملکرد نرمال می‌گویند؟
آن کشوری که به هزاران کیلومتر دورتر از مرزهایش نیروی نظامی می‌فرستد و به بهانه‌های واهی علیه ملت‌ها جنگ‌های خانمان‌سوز راه می‌اندازد که به مرگ هزاران نفر انجامیده است، آن دولتی که از گروه‌های تروریستی حمایت می‌کند و حقوق مسلم کشورها در بهره‌مندی از دانش و علوم را محدود می‌کند، یا به بهانه‌های مضحک تحریم‌های ظالمانه علیه دیگران اعمال می‌کند، چنانکه حتی دسترسی به دارو و ابزارهای پزشکی و درمانی را هم با محدودیت‌هایی مواجه می‌سازد، آن دولتی که از ماشین‌های جنگی‌ای که بزرگ‌ترین جنایات و کشتارها را رقم می‌زنند، تمام‌قد حمایت می‌کند و در مقابل در پی محدود کردن و از بین بردن توان دفاع مشروع کشورهای مستقل است، آن نظام سیاسی که از کودتاهای ضد مردمی حمایت می‌کند و سابقه استفاده از سلاح کشتار جمعی در کارنامه خود دارد، رفتارش نرمال به شمار می‌رود یا کشوری که به دنبال تأمین منافع ملی و امنیت خود، پایان دادن به ظلم علیه ملت‌ها و مبارزه با تروریسم است؟! همه اینها به خوبی نشان می‌دهد، دولتی که باید به یک دولت نرمال تبدیل شود، نه جمهوری اسلامی، بلکه دولت ایالات متحده آمریکا با سیاهه بلند بالایی از جنایت است! دولتی که اگر نرمال رفتار کند و به تعبیر امام راحل «آدم شود»، آن‌موقع می‌توان به پیشنهاد مذاکره‌اش فکر کرد!