یادداشت: آمریکا وزیر امور خارجه کشورمان را در فهرست تحریمی خود قرار داد. این تحریم تنها اقدام توهین‌آمیز و رفتار کودکانه از سوی مدعیان دموکراسی نیست؛ بلکه آمریکایی‌ها در سفر اخیر ظریف به نیویورک هم برای شرکت در نشست سازمان ملل، محدودیت‌هایی را برای تردد او وضع کرده بودند. چنانکه او فقط می‌توانست به دفتر نمایندگی ایران ساختمان اصلی و محل اقامت خود تردد داشته باشد. در این باره چند نکته وجود دارد:
نخست: وزیر امور خارجه کشورمان، مورد تحریم و دشمنی‌های خصمانه آمریکا قرار گرفته و در این وضعیت حمایت از دکتر ظریف و نشان دادن رویکردهای خصمانه و تناقض‌آمیز مقامات آمریکایی امری لازم و ضروری به نظر می‌رسد.
دوم: چنین اقدام کودکانه‌ای، نشانه روشن درماندگی دولت آمریکا و نشانه‌ای واضح‌تر از «اثربخشی سیاست مقاومت مردم در برابر تحریم‌ها» تلقی می‌شود؛ اینکه مقامات آمریکا پس از ماه‌ها تحریم و اعمال فشار حداکثری، به تحریم وزیر خارجه جمهوری اسلامی رسیده‌اند، نشان می‌دهد کفگیر فشارهای‌شان به ته دیگ خورده است.
سوم: همزمانی کوشش برای مذاکره و وضع تحریم نشان می‌دهد آمریکایی‌ها به دنبال مذاکره واقعی نیستند؛ از منظر آنها مذاکره تحت فشار و محدودیت‌های اقتصادی، ابزاری برای کسب امتیازات بیشتر از ایران و وادار کردن کشورمان به عقب‌نشینی از مواضع اصولی خود است.
چهارم: مسئله آمریکا با ایران هویتی است؛ مشکل آمریکایی‌ها، نظام جمهوری اسلامی است و برای رسیدن به این هدف نه به اصولگرایان دل خوشی دارند و نه تعلق عاطفی به اصلاح‌طلبان دارند.
پنجم: باید بازی پلیس بد و خوب در مقطع جدید را جدی گرفت و نباید با بزرگنمایی عداوت و رفتار خصمانه ترامپ، نسخه اعتماد به تروئیکای اروپایی را پیچید یا به روی کار آمدن دموکرات‌ها در آمریکا دل بست؛ تحریم‌های ایسا و کاتسا و قانون ویزا و نقض‌های متعدد برجام و حفظ ساختار تحریم‌ها جملگی در دوره اوبامای دموکرات رقم خورد.
در جمع‌بندی نهایی می‌توان گفت، این اقدام آمریکا فاقد اثرگذاری بوده است و از همین الآن شکست خورده تلقی می‌شود و تنها به مثابه اقدامی نمادین با هدف افزایش فشار به ایران در چارچوب فشار حداکثری است.