در دوران کرونایی، تهدید سوزان فرصت ساز، فقط جهادگران دلسوز و ایثارگر عرصه پزشکی و پرستاری نیستند، بلکه در این رزمایش عمومی بنا به تعبیر مقام معظم رهبری، هرکسی می‌تواند نقش ایفا کند، مهم شناخت تهدید و تبدیل آن به فرصت است.
نگاهی به تقویم و ایام ولادت و شهادت ائمه اطهار علیهم‌السلام طی روزهای آتی بیندازیم:
15 اسفند: ولادت امام جواد علیه‌السلام
18 اسفند: ولادت امیرالمؤمنین حضرت علی علیه‌السلام
20 اسفند: رحلت حضرت زینب سلام ا... علیها
1 فروردین: شهادت حضرت امام موسی کاظم علیه‌السلام
3 فروردین: مبعث حضرت رسول اکرم صلی ا... علیه و آله و سلم
9 فروردین: ولادت حضرت امام حسین علیه‌السلام
10 فروردین: ولادت حضرت ابوالفضل علیه‌السلام
11 فروردین: ولادت حضرت امام سجاد علیه‌السلام
17 فروردین: ولادت حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام
21 فروردین: ولادت منجی عالم بشریت حضرت مهدی عج ا... تعالی فرجه الشریف
سؤال: چطور می‌شود ادارات، شرکت‌ها، فروشگاه‌ها و... همه و همه از طریق فضای مجازی و دورکاری، قابل مدیریت شده‌اند اما در باب برگزاری مراسم ولادت و شهادت ائمه اطهار علیهم‌السلام فاقد تدبیر باشیم. اگر فضای واقعی فعلاً مقدور نیست چرا از فضای مجازی برای کار و همت مضاعف غافلیم؟! مگر چراغانی و نشاط‌آفرینی سالم برای ولادت‌ها و سیاه‌پوشی و عزا گرفتن برای شهادت‌ها در فضای مجازی امکان‌پذیر نیست؟ سهم ما در ایام بابرکت ماه رجب و شعبان در این رزمایش دوران کرونایی کجاست؟
آیا نمی‌شود در این فضا با یادداشت‌های ناب، متعدد، کوتاه و جذاب از سبک و سیره هریک از ائمه اطهار علیهم‌السلام، کار جهادی و انقلابی کرد؟
آیا نمی‌شود در این فضا با کارهای هنری ویژه و جوان‌پسند، با بهره‌گیری از مناقب ائمه اطهار، این فضای کرونایی حاکم را شکست؟
آیا نمی‌شود در این فضا که همه خانه‌نشین هستند و سر در گوشی و فضاهای مجازی‌اند، مسابقات با هدایای ویژه، متناسب با ایام پیش رو برگزار کرد؟ آیا بانیان فضاهای واقعی را نمی‌توان دعوت به فضاهای مجازی برای تقبل هدایا نمود؟
دست روی دست گذاشتن و عدم استفاده از ابزار روز با توجه به شرایط پیش رو، ازجمله آسیب‌های برخی نیروهای ارزشی و دلسوز است که خود را فقط در فضای واقعی و میدانی قابل نقش می‌دانند درحالی‌که باید برای هرعرصه و شرایطی آماده بود، برنامه داشت و ظرفیت ایجاد کرد.
خیلی مراقب باشیم و هوشیار، زیرا وقتی دری بسته می‌شود، درهای دیگری باز می‌شود ولی آن‌قدر با تأسف به درهای بسته نگاه می‌کنیم که از درهای بازشده غافلیم.