در چند ماه گذشته دستگاه رسانه‌ای دشمن از آتش گرفتن علف‌های هرز یک بوستان کوچک تا انفجار در نطنز را طوری زیر پوشش وسیع رسانه‌ای خود قرار دادند، گویی فتح الفتوحی بزرگ کرده‌اند، ولی همان رسانه‌ها ۲۴ ساعت است از آتش گرفتن (بخوانید انفجار) ناو یو اس اس بونهایم ریچارد در بندر استراتژیک سن دیگو حرفی به میان نمی‌آورند بلکه لال شده‌اند! کافی بود این آتش‌سوزی در بندر شهید رجایی رخ می‌داد تا اکانت‌های فیک سعودی، ایران اینترنشنال، بی‌بی‌سی فارسی، من‌وتو از یک‌طرف و وحید آنلاین، مملکته و دنباله‌های آن‌ها در داخل از طرفی دیگر مسئولین و نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران را آماج حمله‌ها و تهمت‌های ناجوانمردانه خود قرار دهند! اینجاست که باید گفت این اقتضای طبیعت دشمنان است، ولی روی سخن به مسئولین فضای رها شده مجازی در کشور هست که با عدم سامان دادن شبکه ملی اطلاعات هزینه‌ها و چالش‌های امنیتی، اقتصادی و اجتماعی را به کشورمان تحمیل نموده‌اند که با تعلل و تأخیر بیش از این، صدمات جبران‌ناپذیری متوجه مصالح عمومی خواهد شد.
ژنرال جورج پتن می‌گوید: «اگرچه نبرد با جنگ‌افزار در می‌گیرد، اما فتح با انسان‌ها ممکن می‌گردد بهترین ابزار برای ایجاد یک تأثیر شناختی نامطلوب، پاشیدن بذر بی‌اعتمادی در شبکه‌های فردی است وی ادامه می‌دهد ما باید عملیاتی را طراحی کنیم که بر ظرفیت ذهنی دشمن تأثیر بگذارد. فهم موضوعات نرم نیازمند زمان، صبر و تلاش است.» یکی از اصول جنگ شناختی موج‌سواری رسانه‌ای بر روی دوقطبی‌های کاذب است، همان‌طور که دیدید ژنرال پتن نیز اذهان مردم کشور حریف را هدف قرار داده است.
با حمایت نکردن مسئولین فضای مجازی کشور از پیام رسانه‌ای ایرانی به دست خودمان اجازه دادیم نزدیک ۴۰ میلیون نفر در شبکه‌های اجتماعی خارج پایه (آمریکایی و صهیونیستی) حضور داشته باشند و به‌راحتی به دشمن اجازه دادیم اطلاعات بزرگی را تحت عنوان (Big data) از هم‌وطنانمان به سرقت ببرند و بدین‌وسیله اشراف دقیقی بر اختلاف‌ها و شکاف‌های جامعه ما پیدا کرده و هر ازگاهی برتری خودشان را به ما دیکته نمایند که ماجرای دختر آبی، رومینا اشرفی و ... از این دست هستند. در جنگ روایت‌ها طرفی پیروز می‌شود که روایت خودش از ماجرا را در اذهان عمومی بهتر جا بیندازد.
پایان سخن اینکه راه تبدیل کردن این تهدید به فرصت، بازنگری در قوانین فضای مجازی منطبق بر منویات مقام معظم رهبری مدظله‌العالی است و حداقل نویسنده این وجیزه راه دیگری را نمی‌شناسد تا با مخاطب فهیم خود به اشتراک گذارد.