رصد تحولات بین المللی در حوزه تجارت و وضعیت اقتصادی جهان نشان می دهد که اقتصاد جنوب شرق آسیا بخصوص اقتصاد کشور چین، توسعه و رشد بهتر و بیشتری را از کشورهای مدعی غرب همچون آمریکا دارد.
گزاره خبری
به نقل از شین‌هوا، طبق تحقیق جدید مؤسسه تحقیقاتی بین‌المللی کپیتال اکانومیکس، تولید ناخالص داخلی (جی‌دی‌پی) چین در سال آینده ۱۰ درصد افزایش خواهد یافت و اقتصاد این کشور همچنان رشدی بیشتر از سایر اقتصادهای جهان خواهد داشت.
در گزارشی از این تحقیق آمده است: اقتصاد چین در سال ۲۰۲۱ تحت تأثیر کمک‌های اقتصادی امسال، باز گشت میزان مصرف، شتاب گرفتن رشد درآمد و کاهش تأثیرات منفی بحران کرونا، ۱۰ درصد رشد خواهد کرد. این در حالی است که قبلاً اقتصاددانان پیش‌بینی کرده بودند اقتصاد چین در سال آینده ۷.۹ درصد رشد کند. اقتصاددانان شرکت‌کننده در این تحقیق همچنین پیش‌بینی کردند که بانک مرکزی سال آینده نرخ بهره را بالا ببرد.
اقتصاددانان شرکت‌کننده در نظرسنجی کپیتال اکانومیکس پیش‌بینی کردند رشد اقتصادی امسال چین ۲.۵ درصد خواهد شد، در حالی که در نظرسنجی‌های قبلی این مقدار ۲ درصد پیش‌بینی شده بود.
گزاره تحلیلی
بررسی ها نشان میدهد که بسیاری که ازکشورها و سرمایه داران غربی با توجه رشد اقتصاد چین، در این کشور سرمایه گذاری کرده اند. به نحوی که برای اولین بار میزان سرمایه گذاری کشورهای اروپایی در چین از میزان سرمایه آنها در آمریکا پیشی گرفته است. در منطقه غرب آسیا نیز تا بحال نزدیک به 9 توافقنامه راهبردی بین کشورهای مختلف از جمله کشورهای حاشیه خلیج فارس با چین منعقد شده است.
موضوعی که نشان می دهد جامعه بین الملل افول آمریکا را حس کرده است. امری که نشان میدهد جهان بسمت جهان چند قطبی در حال حرکت است. بدیهی است که در چنین شرایطی دستگاه دیپلماسی کشورمان، با توجه به منافع ملی مان، قرار داد بیست و پنج ساله با چین را بشدت مورد بررسی و اولویت خود قرار دهد. البته اتفاقی که در برجام رخ داد و اقتصاد ایران را وابسته به خارج معرفی کرد، دیگر نباید تکرار شود.
تولید ملی در صدر اولویت های نخست نظام است و در این زمینه باید اقدام و حرکتی جدی صورت گیرد. در حوزه خارجی نیز بیش از این نباید معطل غربیها ماند. ایران کشوری با ژئوپلتیک بی نظیر و مثال زدنی خود امکان تحریم بلند مدت برایش متصور نیست. بطوری که در بعد از امضای برجام، جان کری بصورت علنی در کنگره اشاره کرد که: ایران به مرحله ای رسیده بود که تحریم ها را براای همیشه بی اثر می شد و ما مجبور بودیم که برای اینکه بتوانیم سلاح تحریم را در دست داشته باشیم ناچار شدیم در دل برجام وعده ها و گشایش های صوری را ایجاد کنیم، تا آنها از تلاش خود برای بی اثر کردن تحریم ها دست بردارند.
نکته اساسی این است که جمهوری اسلامی ایران باید برای همیشه سلاح تحریم از دست غرب بگیرد. بنابراین اشتباه دولت روحانی در این بود که اجازه داد غرب با کارت تحریم بازی کند و خواسته های خود را مطرح نماید. به اعتراف ریچارد نفیو، دولت روحانی همان کاری را با مردم ایران کرد که آمریکا سالها بدنبال آن بود. یعنی آمریکایی ها همه تلاش خود را بکار برده یودند که از لحاظ روانی تحریم را اثر گذار جلوه دهند ولی موفق نشده بودند تا اینکه دولت تدبیر امید همه ناکارآمدی خود را گردن تحریم انداخت.
نکته پایانی این است که منافع ملی ایجاب می کند تا از هر طریق ممکن تحریم را بی همیشه بی اثر کنیم که این با دو رویکرداتفاق خواهد افتاد: اولا ظرفیتهای خاموش در کشور را به حرکت در بیاد و تولید ملی از سر گرفته شود و برای افزایش تولیدنیز برنامه ریزی دقیق وجود داشته باشد. دوما در حوزه سیاست خارجی روی غرب هیچ گونه برنامه ریزی نشود. نگاه به شرق در سیاست خارجی با توجه به تجربه ای که برجام بوجود آمد، یک اصل شناخته شود که چین ظرفیت تامین منافع کشورمان را دارد.