صنعت پتروشیمی، در مقابل صنعت نفت چند مزیت عمده دارد. نخست اینکه ارزش‌افزوده محصولات پتروشیمی، به‌طورکلی بالاتر از ارزش‌افزوده فروش نفت خام است. از آن‌سو، احتمال تأثیرگذاری تحریم‌ها بر صادرات نفت، بالاتر از احتمال تأثیرگذاری تحریم‌ها بر صادرات محصولات پتروشیمی است. افزون بر این، ایران در زمان اوج صادرات نفت خود، مشتری‌های متنوعی نداشت و کشور‌هایی همچون چین، هند، ژاپن، کره جنوبی، سریلانکا، آفریقای جنوبی و چند کشور در اروپا، بیش از ۹۰ درصد از نفت صادراتی ایران را خریداری می‌کردند. این در حالی است که محصولات پتروشیمی، دست‌کم روی کاغذ، می‌توانند طیف مشتریان بسیار متنوع‌تری داشته باشند. این موضوع البته به دیپلماسی تجاری ایران بستگی خواهد داشت، اما بازاریابی برای محصولی که اعمال تحریم بر آن دشوارتر است، قاعدتاً ساده‌تر هم خواهد بود.