بدیهی است که بنای جامعه سالم در خانواده سالم گذاشته می‌شود. خانواده سالم هم محقق نمی‌شود، مگر اعضای آن با یکدیگر در تعامل خوب و مثبت و سازنده باشند. در عصری که اشکال نوین ارتباطی روابط سنتی و ساده آدم ها را در روزگار نه چندان دور، با پیچیدگی های متعدد احاطه کرده است، روابط گرم و صمیمی بین افرادی که زیر یک سقف و با عنوان خانه زندگی می کنند و به آنها خانواده اطلاق می شود، اهمیت بسزایی دارد. اما در چنین شرایطی که خانواده به اشکال مختلف دچار چالش های زیادی است، چه باید بکنیم تا پیوستگی در آن چهره خود را نمایان کند.
شکی نیست که مشغله آدم‌ها در زندگی شهری رو به فزونی گرفته است، اما ما باید سعی کنیم حداقل یک وعده را در طول یک شبانه روز در خانواده و کنار هم نوش جان کنیم، اغلب در وعده شام این امکان میسر است. می دانیم که هدف تنها خوردن غذا نیست، بلکه کنار هم جمع شدن سر سفره یا دور میز فرصتی است برای اینکه از اتفاقات خوب و بد همان روز برای بقیه اعضای خانواده حرف بزنیم و با هم همدلی و همراهی کنیم و احساسات مان را با بقیه به اشتراک بگذاریم.
درست است که تصمیم گیرنده نهایی در زندگی والدین هستند، اما گاهی می توان بچه ها را هم دخیل کرد. نظرخواهی از بچه ها و در صورت امکان استفاده از نظرات آن ها به رشد اجتماعی بچه ها و افزایش اعتماد به نفس آن ها کمک قابل توجهی می کند. مثلا اگر قرار است به رستوران برویم هیچ اشکالی ندارد نظر نهایی را در این باره که کجا برویم بچه ها بدهند. این یعنی نظر همه ی افراد خانواده در آن محترم است و راه را باز می کنیم تا در صورت لزوم در مواقع مختلف همه اظهار نظر کنند.
همه ما آدم ها کودک درون داریم که صحنه برای ظهور او کمتر آماده می شود. گاهی لازم است از زندگی جدی و خط کشی شده کمی فاصله بگیریم و خودمان را با شادی بچه ها همسو کنیم. معمولا در آخر هفته برنامه ی مشخصی داشته باشیم که ساعت و یا ساعاتی را آن هم دسته جمعی و با مشارکت همه ی اعضا به یک بازی هیجان انگیز اختصاص دهیم. حال خوش بچه ها در چنین ساعاتی تماشایی است.
گوشی های همراه بر خلاف اسم شان همراه خوبی برای آدم ها نیستند. آنها را از دنیای واقعی دور می کند و غرق در ظواهر زندگی دیگران می کنند. واقعیت این است که برای اینکه همراهان خوبی باشیم برای خانواده مان، لازمه اش این است که وقتی در خانواده حضور داریم از این فضا دل بکنیم و با اعضای خانواده همراهی کنیم. اگر همه در ظاهر دور هم نشسته باشیم، ولی هر کسی سوی خود و در دنیای گوشی هوشمند خود گم باشد، هیچ فایده ای ندارد. فقط خودمان را گول زده ایم.
سفر هرچند کوتاه باعث می شود از روزمرگی ها دور شویم و از بودن کنار هم بیشتر لذت ببریم. اگر سخت نگیریم و با برنامه ریزی هزینه ها را کاهش بدهیم و در اصل به درستی مدیریت کنیم، می‌توانیم به دفعات در سال سفر کنیم. سفر چند ساعته در پایان هفته به خارج از شهر از همین دست سفرهاست. سعی کنیم علاوه بر اینکه از بچه‌ها قبل و در حین سفر نظرخواهی کنیم و از نظرات خوب آنها استفاده کنیم.
به گونه ای سلایق همه اعضا را در نظر بگیریم، مثلا در ماشین که هستیم به نوبت موسیقی مورد علاقه همدیگر را گوش کنیم و سعی کنیم به بچه ها خوش بگذرد، چرا که ساختن خاطرات خوب به رشد بچه ها کمک شایانی می کند.
خانواده دقیقا همان جایی است که ما باید بدون خودسانسوری در آن حرف‌های‌مان را بزنیم و بشنویم. در غیر این صورت به ویژه بچه‌ها در بیرون از خانواده دنبال جایی می‌گردند که آن چه در ذهن و زبان دارند در آنجا پیاده کنند. سعه صدر داشته باشیم و شنونده خوبی باشیم. اجازه بدهیم بچه ها راحت و بی پروا حرف بزنند. واکنش های هیجانی ما باعث می‌شود آنها را از خود دور کنیم. به مرور زمان که به ما به عنوان والدین اعتماد کردند حالا نوبت آن است که ما در اصلاح افکار و رفتارشان کمک حال شان باشیم.
با بهانه های کوچک در خانه شادی کنیم. تولدها و مناسبت‌هایی که برای اعضای خانواده مهم است با حداقل امکانات و کمترین هزینه جشن بگیریم. شوخ طبع باشیم و سعی کنیم بهانه‌های خنده و شوخی بسازیم و دسته جمعی بخندیم. جدیت همیشه نه تنها لازم نیست، بلکه گاهی مضر هم هست.
تا آنجا که ممکن است خریدهای ریز و درشت خانواده را با هم انجام دهیم و به وقت‌هایی مثل آخر هفته موکول کنیم تا کنار هم باشیم. شاید به چشم نیاید، اما این‌ها همه نشانه همدلی اعضای خانواده با یکدیگر است.
به هرحال لازم و ضروری است گاهی از سرعتی که زندگی در پیش گرفته و ما را به اشکال مختلف سرگرم کرده، کم کنیم و ببینیم چه چیزهایی را از دست می دهیم و قربانی می‌کنیم و در ازای آن چه به دست می آوریم، قطعا در این میانه ی هیاهوی زندگی اگر بودن در کنار خانواده به معنی درست و گرمابخشی به آن را از دست می دهیم از همان دست، از دست رفته هاست که جبران آن دشوار است.