اولین رئیس جمهوری اسلامی ایران فرزند يكي از روحانیون بانفوذ همدان به نام نصرالله بود که در كارنامه قبل از انقلاب خود؛ رهبری گروهي از دانشجویان مخالف رژیم شاه، دستگيري و دو بار زندان به خاطر فعالیت‌های سیاسی و نيز جراحت به دلیل شركت در قیامی ناموفق علیه حکومت در خرداد ۱۳۴۲ دارد. وي در سال‌های پیش از پیروزی انقلاب، به‌عنوان یک اقتصاددان انقلابی با ایراد سخنرانی و چاپ و انتشار مقالات و کتب تألیفی، به مبارزه با حکومت شاه می‌پرداخت. او که صبح دیروز خبر درگذشتش در سن 88 سالگی مخابره شد، در انتخابات ریاست جمهوری بهمن ۱۳۵۸ به‌واسطه سوابق انقلابی که داشت، با به دست آوردن بیش از 10.5 میلیون رأی (75.6 درصد آرا) به‌عنوان اولین رئیس‌جمهور پس از انقلاب اسلامی انتخاب گرديد؛ اما فقط ۱۶ ماه در این مسئولیت باقی ماند. بنی‌صدر در اين مدت کوتاه به دنبال انحلال دادگاه‌های انقلاب، سپاه پاسداران و کمیته‌ها، تحت کنترل درآوردن قوه قضاییه، رادیو و تلویزیون برآمد و نهایت حمایت را از گروهک منافقین که دشمنی آن با ملت و انقلاب اسلامی محرز شده بود، به عمل آورد.
31 شهريور 1359 رژيم بعث عراق به خاک ایران حمله کرد و شواهد به‌وضوح نشان می‌دهد که بنی‌صدر مستقیماً در سقوط قصر شیرین و خرمشهر دست داشت؛ بی‌توجهی به هشدار‌های آغاز جنگ، دست‌کم گرفتن فرماندهان جنگ، نداشتن تعصب و غیرت بر خاک وطن، جدی نگرفتن مردم و نیرو‌های مردمی مثل سپاه و بسیج و عدم تحویل اسلحه و مهمات به آنان، همه بیانگر خیانت‌های او در حساس‌ترین برهه انقلاب است. به دلیل اقدامات کارشکنانه بنی‌صدر در جبهه‌های جنگ، امام خمینی (ره) فرمان عزل او از فرماندهی کل قوا را صادر کردند. مجلس نیز ۱۱ روز پس‌ازاین برکناری، نظر خود را با اکثریت ۱۷۷ نفر در مقابل ۱۲ ممتنع و یک مخالف، رأی به عدم‌کفایت سياسي بنی‌صدر داد. سرانجام وي در پوشش زنانه به همراه رجوی، سرکرده منافقین به فرانسه گریخت. وی پس از فرار به فرانسه در این سال‌ها به همکاری با ضدانقلاب مشغول بود.
نکته پایانی: «حب‌الدنیا رأس کل خطیئه» سرآغاز سخنرانی پندآموز و هشدارباش امام خمینی (ره) در روز تنفیذ به بنی‌صدر بود. متن حکم تنفیذ نیز حاکی از این بود که امام چند مورد را درباره بنی‌صدر ازجمله تخلف وی از احکام اسلامی و قانون اساسی، وجود حس بدبینی بین متفکران و اندیشمندان نسبت به بنی‌صدر، ایجاد تفرقه و اختلاف، نزدیک شدن عملکرد وی به اعمال طاغوت، پیش‌بینی می‌کردند. تاریخ انقلاب اسلامی از این کج رفته‌ها کم به خود نديده است و اين هشداري است كه مقام معظم رهبري نيز در بیانیه گام دوم انقلاب بدان اشاره و تأکید کرده‌اند: «وسوسه مال و مقام و ریاست، حتّی در عَلَوی‌ترین حکومت تاریخ یعنی حکومت خود حضرت امیر‌‌المؤمنین (ع) کسانی را لغزاند، پس خطر بُروز این تهدید در جمهوری اسلامی هم که روزی مدیران و مسئولانش مسابقه زهد انقلابی و ساده‌زیستی می‌دادند، هرگز بعید نبوده و نیست».