دولت دوازدهم در حالي در تابستان سال 1400 به پايان کار خود رسيد که با بيشترين انتقادات از جانب قشرهاي مختلف جامعه روبرو بود. ضعف‌ها و ناکارآمدي‌ها در آن تراز بود که حتي دوستان و همراهان روحاني نيز به‌صف منتقدين پيوسته و ديگر دفاعي از عملکرد وي نداشتند!
در رقابت‌هاي انتخاباتي نيز دو نامزد منسوب به اين جريان نيز نهتنها دفاعي از هشت‌ساله دولت اعتدال ايراد نکردند، که حتي در صف منتقدين قرار گرفتند!
اينک پس از یک سال سکوت رئیس‌جمهور پيشين در مراسمي به مناسبت عيد غدير پشت تريبون قرارگرفته تا به تطهیر عملکرد خود بپردازد و به تعبير خودش مانع از تحريف حقايقي شود که در طول هشت سال حکمراني ايشان و تيم همراهشان صورت گرفته است. اما برخلاف ادعا، دقیقاً در همان مسير تحريف حرکت کرده است.
1- بخشي از اظهارات آقاي روحاني اختصاص به مسئله تحريم داشته و مدعي شده که «قطعاً اين مسئله و رفع مجدد تحريم‌ها قابل‌حل بود و ای‌کاش دچار ۹/۱۱ (۱۱ آذر ۹۹) و مصوبه هسته‌اي مجلس نمي‌شديم تا مي‌توانستيم در اسفند ۱۳۹۹ تحريم‌ها را پايان دهيم.»اين اظهارات در حالي است که آقاي روحاني با شعار "عبور از تحريم‌ا
با مذاکره و گفتگو" توانست در ارديبهشت سال 1392 به قدرت رسيد و تا 9/11/1399 بيش از هفت سال و نيم فرصت داشت تا براي رفع تحريم‌ها تلاش نمايد! اگر واقعاً سياست و منطق اتخاذي اين جريان مؤثر بود که بايد در همان7.5ساله نتايج آن حاصل مي‌شد! نه آنکه براي اغواي افکار عمومي آدرس غلط داده و مجلس را متهم نمايد!
بی‌شک اگر مصوبه مجلس انقلابي نبود، تعبير "هيچ" برازنده دستاورد هشت سال مذاکره و ديپلماسي از نوع دولت اعتدال بود!
2- در حالی آقای روحانی و جریان غرب‌گرای داخلی دولت را براي عملياتي کردن حذف ارز ترجیحی موردحمله قرار می‌دهند که خود به‌عنوان "بانيان وضع موجود" نقش اصلي را در شکل‌گیری خط فسادزاي اعطاي ارز 4200 اي را بر عهده داشتند. اين اظهارات نقطه آغاز حرکتي جديد خواهد بود که زين پس با شدت بيشتري ادامه خواهد يافت. چراکه انتخابات سال 1402 نزديک است و "بانيان وضع موجود" بازهم ميل صندلي قدرت داشته و براي دستيابي به آن خيز برداشته‌اند!
نکته مهم اینکه؛ آقاي روحاني به‌جای آنکه تلاش کند تا با تحريف حقايق، چهره عملکرد خود را ترميم نمايد، خوب است که به خطاها و اشتباهات خود اعتراف کند تا فرصتي براي درس‌آموزي و عبرت گیری فراهم آيد و خطاهاي ديروز توسط دولت امروز تکرار نگردد!
(نویسنده مهدي سعيدي)