بردگان ثروت‎ساز

در سال ۱۷۷۵، در مستعمرات انگلیسی شمال قاره آمریکا ۳۳۱ هزار برده و در مستعمرات جنوبی (ماریلند، ویرجینیا، کارولینا و جئورجیا) ۳۱۰ هزار برده، در جاماییکا ۱۹۰ هزار برده و در باربادوس بیش از ۶۰ هزار برده بود. این ارقام به جز بردگانی است که «تجّار» انگلیسی به سایر اروپایی‌ها می‌فروختند. «درک کرتن» می‌نویسد:
«در سال ۱۶۸۰، تجّار ثروتمند و محترم بریستول، لیورپول و لندن در سال ۱۵۰۰۰ برده آفریقایی صادر می‌کردند. بعد‌ها این رقم افزایش یافت. در فاصله سال‌های ۱۶۸۰ تا ۱۷۸۶، انگلستان به تنهایی بیش از دو میلیون برده را به اسارت گرفت، حمل کرد و فروخت... در سال ۱۷۹۱، چهل ایستگاه انگلیسی شکار برده تنها در سواحل غربی آفریقا مستقر بود که نام زیبای «دفتر تجاری» را بر خود داشتند.»
به این ترتیب، در سده هجدهم میلادی، انگلستان به بزرگ‌ترین قدرت برده‌دار زمانه بدل شد. در نخستین سال‌های سده هجدهم، انگلیسی‌ها سالیانه حدود ۳۶ هزار برده حمل می‌کردند. در سال ۱۷۷۰، نیمی از تجارت برده غرب آفریقا در دست انگلیسی‌ها بود که ناوگانی مرکب از ۲۰۰ کشتی، با ظرفیت ۵۰ هزار برده در اختیار داشتند. در دهه ۱۷۸۰، حجم «تجارت» برده انگلیسی‌ها به ۸۰ هزار نفر در سال رسید؛ بنابراین، دهه‌های پایانی سده هجدهم را باید اوج تجارت جهانی برده شمرد.
در جزایر هند غربی نیشکر، در ویرجینا به طور عمده تنباکو و در کارولینای جنوبی برنج کشت می‌شد. «کمپانی سلطنتی آفریقایی بریتانیا» از آغاز تأسیس تا سال ۱۷۲۰، ۳۰۰ هزار تن شکر به جزیره انگلیس وارد کرد. در سال ۱۷۰۰، شکر وارد شده به انگلیس ۵۰۰۰۰ خمره (هر خمره برابر با حدود چهار گالن) بود که در سال ۱۷۵۳ دو برابر شد و به ۱۰۰ هزار خمره رسید. در سال ۱۷۸۹، در تجارت شکر بریتانیا ۳۰ هزار نفر دریانورد مشارکت داشتند. کلّ حجم شکر تولیدشده در مستعمرات انگلیسی جزایر هند غربی، از آغاز تصرّف این جزایر به وسیله انگلیسی‌ها تا لغو برده‌داری، بیش از ده میلیون تن گزارش می‌شود.
در سال ۱۷۷۵، از ویرجینیا و ماریلند حدود ۱۱ میلیون تن تنباکو و از مستعمرات انگلیسی هند غربی حدود ۱۰۰ هزار تن شکر صادر می‌شد. در این زمان، دیگر مصرف تنباکو و شکر در قارّه اروپا یک عادت عمومی شده بود.
برنج پس از شکر، تنباکو و گندم چهارمین صادرات با ارزش آمریکای بریتانیا بود. در سال ۱۷۳۰، کارولینای جنوبی سالیانه بیش از یک میلیون تن برنج صادر می‌کرد که دو سوّم آن به انگلستان می‌رفت. به نوشته «والوین»، این کالای جدید نیز مانند تنباکو و شکر ذائقه انگلیسی را دگرگون کرد. والوین فرمول تجارت خارجی کارولینای جنوبی را چنین استخراج کرده است: «واردات بیشتر برده برابر است با صادرات بیشتر برنج.»