یادداشت: دوران پسابرجام و تصویب قطعنامه ضدایرانی در سازمان ملل متحد، به بهانه حقوق بشر! کانادا در هفته گذشته پیش‌نویس قطعنامه‌ای را در کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل، موسوم به کمیته حقوق بشر درباره وضعیت حقوق بشر با تعریف غربی آن در جمهوری اسلامی طرح کرد که ایران را ناقض حقوق انسانی می‌شناخت؛ قطعنامه‌ای که با آرای رژیم کودک‌کش و جنایتکار صهیونیستی، آمریکا که بزرگ‌ترین زندان‌بان جهان است و دستش به خون هزاران هزار انسان بی‌گناه آلوده است و هم‌پیمانان‌شان به تصویب رسید. اگرچه حسين جابرانصاري، سخنگوی وزارت امور خارجه، این قطعنامه را بی‌ارزش دانست که با انگيزه‌هاي سياسي تصویب شده است و غلامحسین دهقانی، سفیر و معاون نماینده جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد این قطعنامه را نشان‌دهنده امیال سیاسی غرب خواند که البته حقیقت ماجرا هم جز این نیست؛ اما مهم‌تر و بالاتر از این بحث تأسف‌بار که بزرگ‌ترین ناقضان حقوق بشر، متصدی حقوق بشر شده‌اند، رخ نمایاندن مجدد کینه و عداوت دشمن با جمهوری اسلامی ایران است. درواقع، این قطعنامه مهر باطلی بر ادعای آن بخش از روشنفکرنمایان و اصلاح‌طلبانی است که درپیش‌گرفتن دیپلماسی لبخند و عکس‌گرفتن با مقامات غربی را راهی برای پایان یافتن تنش میان ایران و غرب می‌دانستند. این قطعنامه تحقق این سخن حکیمانه رهبر معظم انقلاب است که فرمودند: «دشمنىِ دشمنان ما به‌خاطر این است که نظام جمهورى اسلامى در مقابل نظام سلطه ایستاده است؛ بقیه چیزها بهانه است. امروز بهانه، مسئله هسته‌اى است؛ یک روز بهانه، حقوق بشر است؛ یک روز بهانه، یک چیز دیگر است. آنها می‌خواهند نظام جمهورى اسلامى را از ایستادگى در مقابل قلدرها و گردن‌کلفت‌ها و باج‌بگیرها و زورگویان عالم منصرف کنند، البته این اتفاق نخواهد افتاد.»
ای کاش، از این قطعنامه‌ها درس بگیریم و درس بگیرند.