«من ازکودکی عاشقت بوده ام، قبولم نما گرچه آلوده ام»؛ «پای علم تو قد کشیدم من ، مزه ی غمتو چشیدم من» این ها قطعه‌هایی از روضه ها و مداحی هایی هستند که هر گاه با گوش دادن به آن و همراهی سینه زنی، زمزمه‌شان کنی، روزهایی را از نظر خواهی گذراند که برایت مصداق همین شعرها و جملات خواهد بود. روزهایی که کودک و نوجوان بودیم، دستمان را می گرفتند، به مجلس روضه و هیئت‌ها و مساجد و دسته‌ها می بردند، شاید بسیاری یادمان نیاید که اولین لباس مشکی مان را در چند سالگی‌مان بر تنمان کردند، اما همان لباس مشکی بود که تا به امروز عشق به امام حسین(ع) و سیرتش را در وجودمان نهادینه کرد.
الگوسازی برای کودکان و به ویژه نوجوانان بزرگترین دغدغه برای هر خانواده ای است، خانواده هایی که می دانند فرزندشان به صورت سمعی و به خصوص بصری در جستجوی یک الگو است، نوجوانان دلشان می خواهد هر چه زودتر راهشان را پیدا کنند، و قطعا هیچ چیز به اندازه داشتن یک الگوی نمونه نمی تواند آنان را در رسیدن به این هدف یاری کند؛ اما راه رسیدن به الگوی مناسب را هیچ کس نمی تواند در پیش روی کودکان و نوجوانان قرار دهد جز، در ابتدا خانواده و پس از آن مدرسه.
خانواده ها با نوع تعاملات خود و مکان‌ها و افراد و اشخاصی که با آن ها رابطه دارند به فرزندان خود سبک زندگی را می اموزند، زیرا کودک و نوجوان با تجزیه و تحلیل در ذهن خود تلاش می کند تا خودش را با محیط پیرامون خود وفق دهد. یکی از مکان هایی که خانواده های ایرانی در ماه محرم و صفر و حتی گاهی در طول سال رفت و آمد به آن را ترک نمی کنند، هیئات و مساجد است، هیئت‌ها و مساجدی که از هر گوشه شان بانگِ عزاداری بلند است، بسیاری معتقدند که این گونه مجالس، مجالسی صرفا برای عزاداری و زنده نگه داشتن یاد شهیدان کربلاست.
اما واقعیت این است که هر یک از این هیئت‌ها و مجالس خود می توانند کلاسی بسیار آموزنده برای فرزندانمان باشند، در حقیقت می توان گفت که هیئت‌ها و مساجد بیش از این که نقشی تنها برای برپایی عزاداری داشته باشند، در ترویج فرهنگ عاشورا و شهادت نقش دارند، کودکان از همان سن پایین می توانند درک کنند که این مکان و این زمان با روزها و جاهای دیگر متفاوت است، همین تفاوت ذهنشان را برای پذیرفتن بسیاری از آموزه‌های دینی کربلا آماده می کند.
نوجوانان نیز، اشک مادر خود و سینه زنی و دل سوختگی پدر خود را در این مراسم از نزدیک می بینند و با پوست و خونشان آن را لمس می کنند و سعی می کنند شبیه سازی کرده خود را به شخصیت پدر و مادر خود نزدیک تر کنند و همین است که در روضه ها زمانی که می خوانند «من از کودکی عاشقت بوده‌ام» همان لحظات کودکی و نوجوانی برایشان تداعی می شود، همین موارد کافی است تا این سوال در ذهنشان نقش ببندد که این عزاداری چرا و برای چه کسی است، و چه اتفاقی افتاده است که این چنین پدر و مادرش را عزادار کرده است، این همان شروع راهی است که می تواند الگوسازی را در میان نوجوانان شکل دهد، اسطوره و الگویی به نام حسین علیه السلام.
اما آن چه در این میان مهم است و به شکل یک ضرورت احساس می شود، نقش مهم هیات در جذب کودکان و نوجوانان است، به طور مثال کودکی با خانواده خود به هیئت آمده، تا اینجایش وظیفه خانواده بوده است اما پس از این و در جذب فرزندان این هیئات هستند که موثر ند، بسیاری از مجالس ویژه برنامه هایی برای جذب بچه ها دارند، اتاقی جدا، مهدکودکی در کنار تمامی مراسم، کلاس هایی در حاشیه هیئت و یا حتی محوطه ای برای راحت تر بودن و بازی کردن آن ها. تمامی این موارد کمک می کند تا در خلال مراسم شخصیت فرزندان با فلسفه عزاداری برای اهل بیت(ع) ) آشنا شده و شخصیتش آرام آرام و با سیره ائمه(ع) شکل بگیرد.
در واقع حضور بچه ها در هیئات، درس ظلم ستیزی، احیا دین و گذشتن از خود برای نجات انسان ها را به آن ها می آموزد، شاید این درس ها را نتوان به صورت عیان تر به آن ها آموخت اما قطعا هر قدمی که کودکان و نوجوانان با پدر و مادر خود در این مراسم برمی دارند می تواند در این آموزش سهمی بسزا داشته باشد.