«سعید جلیلی»، دبیر اسبق شورای امنیت ملی کشورمان که در فهرست کاندیداهای ریاست جمهوری، نام وی نیز دیده می‌شود، به‌تازگی و در دفاع از عملکرد خویش در مذاکرات هسته‌ای با 5+1، به بررسی دستاوردهای مذاکراتی دولت‌های سابق پرداخته و گفته است: «در دولت سازندگی پیش از مذاکرات، دولت وقت یک دور گفتگوهای انتقادی در سال‌های ۷۱-۷۲ با اتحادیه اروپا شروع کرد و نتیجه آن مذاکرات، صدور حکم جلب رئیس‌جمهور وقت کشور شد. در دوره اصلاحات نیز بحث گفتگوی تمدن‌ها و همکاری با آمریکا در افغانستان و عراق پیگیری شد و در آخر، ایران را محورت شرارت نامیدند. اگر مذاکره‌ای برمبنای غلط بنا بشود و در برابر اولین اهرم فشار دشمن، عقب‌نشینی و امتیاز دادن رخ بدهد، دشمن با همان اهرم فشار، راجع به سایر حقوق ما نیز تعرض خواهد کرد و این روندی بود که در 8 سال اخیر نیز طی شد». عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام تأکید می‌کند: «این روایت به معنای مخالفت با مذاکره و دیپلماسی نیست؛ مذاکره ابزاری برای دفاع از حقوق و تأمین منافع ملی است، اما نباید کشور را معطل نتیجه آن کرد. وی عرصه سیاست خارجی را وسیع‌تر از دیپلماسی دانسته و می‌گوید: «توانایی‌های دفاعی، اقتصادی، سیاست منطقه‌ای و.. در عرصه روابط بین‌الملل همگی ازجمله مؤلفه‌های قدرت در سیاست خارجی هستند که این مؤلفه‌ها منحصر در قدرت چانه‌زنی نیست. دیپلماسی این نیست که سرمایه‌ها و مؤلفه‌های قدرت را خرج کند؛ اگر با این روش مذاکره صورت گیرد، بعد از مدتی سرمایه‌ای باقی نخواهد ماند. اینکه برای دفع تهدید دشمن، با دیپلماسی از حقوقمان کوتاه بیاییم، هنر نیست و بلکه موجب پیشروی دشمن در تعرض به حقوق مردم خواهد شد».