آتش‌سوزی و ریزش ساختمان پلاسکو در برابر هزاران دوربین و جان باختن تعدادی از آتش‌نشان‌های فداکار تصویری دلخراش از یک واقعه دردناک را در برابر ایرانیان قرار داد[...]
یادداشت: آتش‌سوزی
و ریزش ساختمان پلاسکو در برابر هزاران دوربین و جان باختن تعدادی از
آتش‌نشان‌های فداکار تصویری دلخراش از یک واقعه دردناک را در برابر
ایرانیان قرار داد. اگرچه پلاسکو اولین ساختمان مرتفع و مُدرن خاورمیانه به
منزله یک مونومان شاخص شهری به شمار می‌آمد و نمادی از تهران جدید و
معماری مدرن در پایتخت بود و در دهه ۱۳۴۰ از این ساختمان به مثابه «نماد
سرمایه‌داری» نام برده می‌شد؛ اما امروز این آسمان‌خراش تمام‌فولادی به
خاطره‌ای دردناک برای ایرانیان تبدیل شده است. درباره این واقعه چند نکته
گفتنی است:
۱ـ سرمایه اجتماعی:
در حالی که در سال‌های گذشته صدها شبکه ماهواره‌ای و انبوهی از شبکه‌های
مجازی در یک قالب کاری تعریف شده به دنبال آن بوده‌اند که ایمان، وحدت، عرق
ملی و روحیه ایثارگری در جامعه اسلامی ما را مذموم کنند؛ اما فداکاری
آتش‌نشانان و قدرشناسی ملت در سراسر کشور نشان داد که جامعه ما با انباشتی
از سرمایه اجتماعی روبه‌رو است و در برهه‌های حساس جنبه‌های خود را نشان
می‌دهد.
۲ـ صدا‌و‌سیما: رسانه
ملی مهم‌ترین نقش را در اطلاع‌یابی مردم از این رخداد داشته و با پوشش لحظه
به لحظه آن در حال داغ نگه داشتن این موضوع است و اجازه نداده رسانه‌ها و
شبکه‌های غربی مدیریت افکار عمومی را در این مسئله به دست گیرند؛ از این رو
این رسانه باید آرام آرام از فضای احساسی ایجاد شده در اطراف این موضوع به
مباحث تکنیکی و فنی آینده‌نگری در بحران و مقابله با آن بپردازد.
۳ـ مدیریت بحران:
یکی از فرصت‌هایی که این موضوع برای نظام ایجاد کرد، ظرفیت‌شناسی «ستاد
مدیریت بحران» بود؛ ستادی که در سال ۱۳۸۷ زیر نظر وزارت کشور شروع به کار
کرد و قرار بود از زلزله بم (۱۳۸۲) به عنوان یک هشدار برای مقابله با
تهدیدات و آسیب‌ها استفاده کند؛ اما با گذشت ۱۳ سال از این رخداد حادثه
پلاسکو نشان داد، این ستاد باید ظرفیت‌ها و قابلیت‌های خود را افزایش دهد.
امید
است این حادثه مسئولان و ما مردم را بیشتر با اهمیت زیست انسانی و محیطی و
لوازم آن آشنا کند و در این حادثه و عبرت‌های آن تأمل بیشتری شود.