به اعتراف دوست و دشمن، طی ۴ دهه گذشته جمهوری اسلامی ایران به یک قدرت بزرگ و اثرگذار منطقه‌ای تبدیل شده است، به نحوی که امروز هیچ تصمیمی بدون توجه به نقش و جایگاه ایران در منطقه قابل اجرا نیست. هم رقبای منطقه‌ای مثل عربستان سعودی و هم دشمنان ایران مثل ایالات متحده آمریکا و اسرائیل به خوبی به این جایگاه واقف اند. انقلاب اسلامی با وقوع خود نظم نوین هژمونیک آمریکایی را به چالش کشید و اکنون به وضوح می‌توان نشانه‌های عجز و افول را در چهره آمریکا مشاهده کرد. امروز نه تنها ایران در نظم جهانی هضم نشده، بلکه گستره قدرت نرم آن مرز‌ها را درنوردیده و جبهه مقاومت ضد استکباری وسیعی تشکیل داده است. رژیم کودک کش صهیونیستی نیز امروز ذلیل‌تر از هر روز است. اسرائیل که رؤیای از بحر تا نحر را در سر می‌پروراند، با جبهه مقاومت از بحر تا نهر روبرو شده است. این رژیم پس از هفت دهه ظلم و جنایت حتی نتوانست از سد مقاومت غزه عبور کند.
عربستان سعودی نیز که یک رقیب سنتی برای ایران بود، با کمک‌های تسلیحاتی آمریکا و جنگ افروزی در سوریه و یمن و آشوب در لبنان و عراق و سرکوب در بحرین سعی می‌کند خود را قدرت منطقه نشان دهد. رژیم آل سعود که به حق گاو‌های شیرده‌ای برای آمریکا هستند، در طول ۴۰ سال گذشته نتوانسته جلوی پیشروی نفوذ کلام حق جمهوری اسلامی در تبیین حقیقی از معارف اسلامی و نشان دادن چهره واقعی اسلام را بگیرد. ایران هراسی و شیعه هراسی توطئه‌ای است که آل سعود و دشمنان اسلام با برجسته کردن آن در پی کنترل جمهوری اسلامی ایران هستند.
قبل از انقلاب، ایران یک قدرت وابسته و تحت امر آمریکا بود. با وقوع انقلاب به یک قدرت مستقل تبدیل شد. در زمان جنگ، ایران در حالت قدرت دفاعی بود. پس از جنگ تحمیلی و با کوتاه شدن دست اجانب، کشور از قدرت دفاعی به سمت قدرت بازدارندگی حرکت کرد. امروز جمهوری اسلامی به توانایی قدرت ضربت متقابل رسیده است. اگر زمانی ایران مجبور بود در زمین بازی آمریکا بازی کند، امروز خود زمین بازی را تعیین می‌کند. رزمایش مشترک دریایی با دو قطب قدرت جهانی و عضو دائم شورای امنیت، نشان دهنده توانایی ایران در اثبات موجودیت خود به عنوان یک قدرت مهم است.
اما نکته قابل توجه آن است که تمام این دستاورد و موفقیت مرهون گفتمان مقاومت است نه گفتمان سازش. در واقع باید گفت تنها رمز پیشرفت کشور و عبور از مرحله وابستگی به مرحله قدرت فراملی و فرامنطقه‌ای از مسیر ایستادگی، استقلال، خودکفایی، عزت نفس و حکمت سیاسی قابل تحقق بوده و هست. در مقابل، رهاورد گفتمان سازش در طول سال‌های گذشته، تیزتر شدن دندان طمع دشمنان، ایجاد ناامیدی، باز شدن راه نفوذ و خرابکاری و آشوب و ارائه تصویری ذلیلانه از جمهوری اسلامی ایران به دنیا بوده است.