"الحسینی "مسئول شبکه شاد در اخبار شبانگاهی سیما مورخ ۱۳مهر گفت که ۲۱ درصد از دانش‌آموزان به شبکه آموزشی شاد دسترسی ندارند و تنها حدود ۸۰درصد آنها می‌توانند از شاد استفاده کنند. این آمار اگرچه یک آمار رسمی برآمده از حضور دانش‌آموزان فعال در این شبکه است، اما باید گفت آمار غیر رسمی چیزی خلاف این ادعاست.
با دیدگاهی خوش بینانه اگر گروه اندکی از کودکان را صاحب تلفن همراه شخصی تلقی کنیم که اتفاقا طریقه‌ی صحیح استفاده از این فناوری را به خوبی می‌دانند، دسترسی بقیه‌ی آنها از طریق تلفن همراه مادر یا پدر صورت می‌گیرد، که آن‌هم شرایط و مسائل مربوط به خود را دارد.
پدر و مادر اگر شاغل نباشند یا دانش‌آموز دیگری نداشته باشند و چند ساعتی گوشی همراه‌شان بلااستفاده باشد، می‌توان گفت عمده دانش‌آموزان به شبکه شاد و آموزش دسترسی دارند، اما درصد بسیار کمی از دانش‌آموزان خود را با این شرایط جدید همراه کرده و به طور منظم آموزش را دریافت می‌کنند.
اواخر بهمن که مدارس در اثر کرونا رو به خاموشی رفت، متولیان آموزش به فکر شیوه‌ای افتادند تا در امر عظیم آموزش خلل پیش نیاید. شاید این قدم بزرگ در جای خود ارزشمند و پربار باشد که تا به بار نشستن آن هنوز فاصله‌ی زیادی است، اما باید گفت عجولانه تصمیم گرفتن و مواجه کردن تعداد زیادی از خانواده‌ها با امر عجیب و غریب آموزش در شاد، تصمیم صحیحی نبود.
آن هم با وجود شبکه‌های مجازی داخلی در کشور که موفقیت چندانی در جذب مخاطب نداشته‌اند. شاید بهتر آن بود که از معایب و محاسن برنامه‌هایی مثل سروش، ایتا، بله و ...بهترین استفاده را می‌بردند و در فرصتی مناسب‌تر اقدام به ساخت شبکه آموزشی کرده، که هیچ‌کدام از این معایب را دارا نباشد یا حداقل کمترین نقطه ضعف را به همراه داشته باشد.
اگرچه یک‌پارچه کردن این سیل میلیونی دانش‌آموزی کاری بسیار بزرگ و سخت است، اما زیبایی این کار با حل مشکلات پیش‌پاافتاده در شبکه دو چندان می‌شد.
گذشته از همه‌ی اینها یک‌دست نبودن شیوه‌ی آموزشی در شاد مشکل به‌‌هم ریختگی و نامنظمی را به دنبال دارد. هنوز آموزگاران گرامی به یک برنامه‌ی مدون و منظم یا آموزش در چارچوب استانداردهای لازم نرسیده‌اند، تا بتوانند دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان را به طور کامل با خود همراه کنند.
اینکه مادر یا پدر در ساعت‌های آموزش باید پابه‌پای فرزندان در شبکه‌ی شاد حضور داشته باشند و همه‌ی مطالب را رصد کنند، کاری فرسایشی و خسته‌کننده است.
اگر چه اکنون فضا، فضای جهاد و از خودگذشتگی است و نیاز است تا همه از کوچک و بزرگ پای‌کار باشند و کمی بیشتر از قبل دست همیاری و همکاری یکدیگر را بفشارند تا این روزهای تلخ کرونایی را پشت‌سر بگذاریم، اما نمی‌توان این مطلب را نادیده گرفت که یادگیری کودکان در این شیوه، رو به افول رفته و آن آموزش قوی و همه‌جانبه را دریافت نخواهند کرد.
شاید نیاز باشد تا آموزش و پرورش برنامه‌ای جامع و کامل برای آموزش، شرایط، ساعات و نوع استفاده تدوین کرده و آن را به شیوه‌ای صحیح در اختیار خانواده‌ها و مدارس قرار دهد تا کم و کاستی‌های این نوع آموزش در شیوه‌ی تدریس و آزمون و ...کم‌رنگ شده و دانش‌آموزان و آموزگاران و دلسوزان این مرزو بوم با برنامه‌ای منظم به وظایف خود آگاه شوند و در راه کمک به آینده‌ی روشن ایران قدم‌های محکم و دقیق‌تری بردارند.