مجاهدان بیشماری هستند که در اوج گمنامی و بدون اینکه حتی خانواده شان بدانند که آن ها چه کاره هستند و چه شغلی دارند، از شرف و عزت این مملکت، با اقتدار دفاع می کنند.
همیشه موضوعاتی مثل جاسوسی و یا ژانرهای معمایی، برای مخاطبان فیلم و سریال و کتاب جذاب بوده است؛ آثاری که به جز سرگرمی، ذهن بیننده و یا خواننده را نیز درگیر کرده و به فکر فرو می برد.
سریالی هم که مدتی است از شبکه اول سیما پخش می شود از این موضوع مستثنی نیست، با این تفاوت که هر چند در ابتدای این سریال نوشته شده است «که تشاهبات اسمی کاملا اتفاقی است» با این حال همه بینندگان به خوبی می دانند که اتفاقاتی از این قبیل برای کشورشان رخ داده و اتفاقا مجاهدان بیشماری هستند که در اوج گمنامی و بدون اینکه حتی خانواده شان بدانند که آن ها چه کاره هستند و چه شغلی دارند، از شرف و عزت این مملکت، با اقتدار دفاع می کنند.
فیلمنامه ای خوب با شخصیت پردازی قوی
«خانه امن» در این مدت توانسته با وجود تمام ضعف هایش بینندگان زیادی را پای تلویزیون بنشاند. این سریال که به خوبی عملیات‌های ضدجاسوسی و ضد تروریسم را در منطقه نشان می دهد، از ماجراهایی شبه واقعی پرده بر می دارد تا نشان دهد آن زمان که با امنیت و آرامش در خیابان های شهرهایمان قدم می زنیم، مردانی با تمام قوا مشغول حفاظت از جان و مالمان هستند.
این سریال خیلی خوب توانسته است گوشه‌ای از قدرت اطلاعاتی ایران را به رخ بکشد و اتفاقا فیلمنامه‌اش هم تا حدی خوب نوشته شده که به جز مواردی، به راحتی می توان با داستان پیش رفت و آن را باور کرد.
انتخاب بازیگرانی مانند حمیدرضا پگاه آنچنان به جا و شایسته بوده که توانسته بُعد قهرمانی افرادی مانند «کمال» را نیز در فیلم پرورش دهد و این نکته شاید، همان چیزی باشد که بیش از هر چیز دیگر الان مورد نیاز جامعه است؛ اینکه در کشاکش مسائل روزمره زندگی، حواسمان باشد و بدانیم قهرمانان واقعی کشورمان نه آن سلبریتی های پرحاشیه، بلکه مردانی هستند که با حضور و وجودشان خیالمان از بسیاری ناامنی ها راحت است.
داستان‌های فیلم به خوبی در کنار هم چیده شده، از جریان های تروریستی گرفته تا ربط دادنش به جریان‌های پولشویی و مفاسد اقتصادی، شخصیت پردازی ها دقیق و به جاست.
سریال تا اینجای داستان، بدون ایجاد حاشیه مخاطب را با خود همراه کرده است، حتی اختلافات بین نیروهای اطلاعاتی و امنیتی با یکدیگر، از جمله تفاوت نظرهایی که در مورد دستگیری شخصیت «ثمین هدایت» بین امین زندگانی و حمیدرضا پگاه ایجاد شده بود، کاملا معقول به نظر می آید و در آن هیچ افراط و تفریطی وجود ندارد.
نقدهای جزئی
البته برخی ضعف ها در مورد بعضی از شخصیت پردازی‌ها وجود دارد، به طور مثال شاید برای مخاطب این سوال پیش بیاید که چه طور ممکن است فردی ضعیف و ترسو و عاشق پیشه مانند «پیام»، برای یک عملیات مهم به عنوان نفوذی انتخاب شود، اما با این حال قوت کل فیلمنامه باعث می شود تا بیننده از این ضعف ها چشم پوشی کند.
و یا ارتباط یک مورد از پرونده های قاضی سریال، آن چنان ساده و پیش پاافتاده است، که قطعا نمی تواند آن طور که باید و شاید بیننده را اقناع کند، مانند رشوه دادن به قاضی پرونده و یا تهدید کردن خانواده اش، آن هم با مراجعات پی در پی به در خانه قاضی! قطعا در سال های اخیر آن چنان مناسبات باندهای مفاسد اقتصادی پیچیده است که مانند گذشته با روش های ساده این چنینی خود را در معرض اتهام های بیشتر قرار نمی دهند و این ساده انگاری بیشتر شبیه این است که بیننده باهوش امروزی را جدی نگیریم.
تجربه موفق دیگر، پس از «گاندو»
در کنار تمام ضعف ها و قوت‌هایی که این سریال چه در بحث فیلمنامه و چه از لحاظ ساختاری در دل خود جا داده، آنچه مهم است این است که یکی از جذابیت‌های این گونه ژانرها در هیجاناتی است که در دل کار وجود دارد؛ خانه امن نیز به خوبی توانسته از عهده این کار برآید.
ساخت چنین سریال های موفقی در حوزه های امنیتی، باعث می شود تا سطح آگاهی جامعه نسبت به آنچه در کشورش می گذرد و واقعیتهای پیرامونی اش، بالاتر رفته و عزت و اقتدار یک کشور که بخش مهمی از آن به مسائل امنیتی بازمیگردد به تصویر کشیده شود و حتی در برخی موارد، از ترسیم شخصیتهایی مانند شخصیتی که پگاه نقش آن را بازی می کند، قهرمان پروری شکل بگیرد.
این نتایج ارزشمند، گاهی در سریالی جذاب با موضوع واقعی مانند «گاندو» به دست می آید، با آن همه حرف و حدیثش و گاهی هم در گرو ساخت سریالی بی حاشیه اما جذاب مانند «خانه امن» نهفته است، که هر دو شایسته قدردانی هستند.
یکی از موضوعات دیگری که در فیلمنامه به وضوح و بسیار پررنگ به چشم می آید، مطرح کردن مسائل روز است، مسائلی که جامعه و افراد مصلح جامعه با آن درگیر هستند و برای پیشرفت نیاز است تا به این مسائل پرداخته شود تا به سوی حل آن پیش برویم.
مسائلی از جمله پولشویی، رشوه، مفسده های اقتصادی و درگیری خانواده های بعضی از افراد مسئول با پرونده های این مفاسد. قطعا به یقین نیز در این برهه برای پرداخت و بررسی این مسائل هیچ چیز به اندازه تولید آثار مناسب نمی تواند نقشی جدی را ایفا کند