«حسینعلی شهریاری» رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس در گفت‌وگو با خبرنگار پارلمانی خبرگزاری فارس، در واکنش به سخنان رئیس‌جمهور در جلسه ستاد ملی مبارزه با کرونا در خصوص علل وقوع موج چهارم بیماری کرونا در کشور، اظهار داشت: «جای تعجب بسیار است که آقای روحانی به همه عوامل واقعی و غیرواقعی در بروز این موج بیماری کرونا اشاره کرد، جز سوء مدیریت ستاد ملی کرونا».
گزاره‌های خبری:
سعید نمکی، وزیر بهداشت دولت آقای روحانی با گلایه‌مندی اعلام می‌کند: «متأسفانه در مورد کنترل سفرها کسی به حرف من گوش نداد و امروز مهار اژدهای کووید ۱۹ چموش سرکش از دست ما رها شده و مشخص نیست چه زمانی مرگ سه‌رقمی را کاهش دهیم». اواخر اسفندماه (۱۹ اسفند ۱۳۹۹) بود که دکتر نمکی علاوه بر منطق و استدلال پزشکی و تخصصی، هرآنچه در توان داشت از خواهش و التماس گرفته تا قسم خوردن به حضرت عباس (ع) را به میدان آورد تا بتواند، تعطیلی سفرها و ایجاد محدودیت‌های جدی در ستاد ملی مقابله با کرونا را رقم بزند، اما فارغ از خواهش ملتمسانه، وجود این ابهام در سخنانش بود که وضعیت مسافرت در نوروز ۱۴۰۰ مشخص نیست.
ابهامی که انتظار می‌رفت در ستاد ملی مقابله با کرونا مورد بحث و بررسی قرار گرفته و به اتخاذ تدابیری ویژه برای تعطیلات نوروزی منجر شود، اما این‌گونه نشد. با پایان یافتن تعطیلات نوروزی و طی روزهای اخیر متأسفانه برخی مسئولین با شروع موج چهارم، انگشت اتهام را به سمت مردم گرفته‌اند درحالی‌که به نظر می‌رسد برخی از تصمیم‌گیری‌ها یا عدم تصمیم‌گیری‌ها در اسفند 1399 در شروع موج میلیونی سفرهای نوروزی و موج چهارم کرونا نقش قابل‌توجهی داشته است. ازاین‌رو پاسخگویی ستاد ملی کرونا و به‌ویژه شخص رئیس‌جمهور به‌عنوان رئیس و تأییدکننده نهایی مصوبات آن، مطالبه جدی افکار عمومی شده است.
نکته تحلیلی:
خطا در سطح تصمیمات دولتی همچون ارز 4200 تومانی، افزایش یک‌باره و بدون اطلاع قیمت بنزین، افزایش سرسام‌آور قیمت کالاها در کمتر از 24 ساعت از ادعای تثبیت قیمت‌ها، خلق نقدینگی لجام‌گسیخته، ادعای رد کردن پیک کرونا توسط شخص رئیس‌جمهور و... از جنس خطاهایی است که آسیب جدی به اقتصاد و سلامت مردم زده است.
باید پذیرفت که باعث‌وبانی ضرر بر مردم لازم نیست حتماً اختلاس یا فساد باشد، گاهی یک تصمیم اشتباه می‌تواند این نقش را فراتر از اختلاس و فساد ایفا نماید. دور از ذهن نیست اگر این فرمایش رهبری در باب فساد را تعمیم به این مسئله داده و مطالبه نماییم که: «ما همه‌اش داریم دنبال آن کسی که «می‌گیرد» می‌گردیم درحالی‌که تقصیر عمده متوجّه آن کسی است که «داد»؛ او را باید دنبال کرد... بالاخره یک تخلّفی انجام‌گرفته، یک خطای بزرگ انجام‌گرفته. نمی‌گوییم هم «خیانت»، امّا بالاخره خطای مهمی کردند که ضررش به مردم برگشت.»(22/۰۵/1397)