برای کیفیت بخشیدن به زندگی فردی و اجتماعی همه ی ما نیاز داریم مهارت هایی را بیاموزیم. مهارت شغلی یکی از مهمترین آن هاست که فرد را به اشتغال پایدار نزدیک می کند و رابطه ای مستقیمی با سلامت روان فرد و همین طور جامعه برقرار می کند. فردی که شغل دارد در جامعه و خانواده از جایگاه اجتماعی مطلوبی برخوردار است. اعتماد به نفس دارد و امکان برآورده کردن نیازهای مادی و غیر مادی خود و خانواده برای او فراهم است. نتایج تحقیقات متعددی نشان داده هویت شغلی به طور مستقیم روی احساس رضایت مندی در زندگی تاثیرگذار است. از طرفی دیگر نداشتن شغل و درآمد و بیکاری زمینه ساز آسیب های اجتماعی مختلفی است. بنابراین ایجاد فرصت شغلی و در راس آن آموختن مهارت شغلی برای همه جوامع ضرورتی حیاتی دارد. در کشورهای توسعه یافته توجه به این مساله ی آموزش یک اصل به حساب می آید و همواره برای تحقق آن برنامه ریزی های کوتاه مدت و میان مدت و بلند مدت انجام می گیرد. در کشور ما هم در سال های اخیر تا حدی این مهم لحاظ شده است که البته نیاز به توسعه و هماهنگی دستگاه های مختلف هم دارد و مهمترین علاج بیکاری محسوب می شود.
بر اساس اعلام مرکز آمار کشور در سال گذشته نرخ بیکاری جمعیت 15 سال به بالا نزدیک 10 درصد بوده است، البته که مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی با رد این آمار نرخ دوبرابری را ارایه می کند، اما آنچه در پس این آمار و ارقام نهفته، این است که کم نیستند جویندگان شغل و در درون آن تعداد زیادی که از داشتن یک مهارت شغلی که لازمه کسب درآمد است، بی بهره اند و مهارت آموزی دقیقا همین جا جای خالی خود را نشان می دهد که اگر بود بخشی از خلاهای چالش بیکاری پوشانده می شد.
وقتی صحبت از آموزش مهارت می شود مراکزی متعددی را می توان لیست کرد که از جانب سازمان فنی و حرفه ای کشور که یکی از مهمترین ارکان مهارت آموزی در کشور است، مهیا شده اند و با هزینه کم آموزش در همه ی کشور پراکندگی دارد. اما علاوه بر این ها در سال های اخیر با ایجاد و گسترش شبکه های اجتماعی و اشکال ارتباطی نوین فرصتی فراهم شده تا با کمک ابزار مهم مهارت، بسیاری توانمندی خود را حتی آن جا که منجربه تولید در سطح خرد شده است، در معرض نمایش و فروش و درآمدزایی قرار دهند. این شرایط در دوره بیماری کرونا که بخشی از مشاغل کم رنگ شده و حتی از بین رفته اند، شدت قابل توجهی پیدا کرده است که می توان آن را فرصت مغتنم برشمرد. بخش قابل توجهی از مشاغل خانگی که خدمات و تولیدات خود را با کمک شبکه های اجتماعی مثل اینستاگرام ارایه می کنند فعالیت شان را با هزینه کم استارت زده اند و تلاش و مداومت شان در کار آن ها را با در آمد خوبی روبرو کرده است. مثل دانشجویی که از پشت بام خانه شان برای پرورش گیاه کاکتوس استفاده کرد و حالا در سطح گسترده تولید و درآمد زایی می کند، یا خانم سرپرست خانواری که با دوختن پیش بند و دم کنی مورد استفاده در آشپرخانه کار خود را گسترش داده و چند خانم دیگر را با شرایط مشابه همراه خود کرده است. یا فرد دیگری که بعد از بیکاری و آموزش در زمینه تولید قارچ در زیر زمین خانه دست به تولید و عرضه این محصول زده و ثمره ی کار خود را در بقالی های کوچک و بزرگ اطراف محل سکونت خود عرضه می کند. یا دانشجویی که با خرید جوراب و روسری نخی به شکل عمده با قیمت مناسب از بازار بزرگ شهر آن ها را در صفحه خود خرده فروشی می کند و سود آوری. از این دست نمونه ها فراوان است و غرض از این مثال ها این بود که بگوییم راه حل بیکاری همیشه این نیست که به دنبال آزمون های استخدامی و فرم های کاریابی باشیم. گاهی با هزینه کم و مطالعه در زمینه کسب در آمد و آموختن مهارت و صد البته تلاش و آن هم تلاش مستمر می توان مثل نمونه های بیشماری شد که در زمینه کسب و کار های خرد و خانگی به موفقیت رسیده اند. و دقیقا از همین طرق است که به بخشی از معضل بیکاری جامعه که چالشی است در میان مسایل اجتماعی می توان غلبه کرد. البته که نقش خانواده ها را در روشنگری نسل نوجوان و جوان برای کسب درآمد بعد از آموختن یک مهارت به هیچ وجه نباید نادیده گرفت. تشویق فرزندان مان به کسب علم آن هم از نوع فقط گرفتن مدرک دانشگاهی بدون مهارت راه به جایی نمی برد و فردایی نزدیک مشکلی می افزاید بر مشکلات خانواده ها و به تبع آن جامعه. بنابراین بهتر است بچه ها را از سنین نوجوانی و قبل از رسیدن به پایان دبیرستان و سال های ابتدایی دانشگاه تشویق کنیم و آن ها را همراهی کنیم تا در اوقات فراغت مهارت مورد علاقه شان را بیاموزند و لذت کسب درآمد و به کمک آن برآورده کردن نیازهای شان را بچشند.