بزرگنمایی دیدار بنت و بایدن؛ دست از پا درازتر برگشتن

درست است که نامش ایالات متحده آمریکا است ولی زمان قلدرمآبی و گردن کلفتی و زورگویی اش به ملت ها برای همیشه پایان یافته است.

قلدرمآبی آمریکا از زمان فرارش از افغانستان رو به افول نرفته است بلکه آغاز افول قلدرمآبی اش به زمان خروج کشتی های جنگی اش از منطقه خلیج فارس برمی گردد منطقه ای که مدتی طولانی در آن مستقر بود ولی از ترس عواقب غیرمنتظره و ناگهانی عملیات «عین الاسد» از این منطقه به سمت دریای عرب فرار کرد عملیاتی که چشم سر و دل دونالد ترامپ رئیس جمهوری آمریکا را کور و وی را پریشان و سرگردان و بیرون بردن کشتی هایش به سمت منطقه آبی دیگری کرد.
چند ماه پیش فرماندهی مرکزی نیروهای دریایی ایالات متحده از برگزاری تمرین هایی برای کشتی های جنگی خود در دریای عرب به همراه کشتی های جنگی بلژیک، فرانسه و ژاپن خبر داد کشتی هایی که پرچم آمریکا و کشورهای مشارکت کننده در تمرین ها را برافراشته بودند. در این تمرین ها ناوهواپیمابر فرانسوی «شارل دو گل» وکشتی حامل موشک های هدایت شونده «یو اس اس پورت رویال»، وکشتی هجومی آبی خاکی آمریکایی «یو اس اس مک کین آیلند» و ناو بلژیکی «HNLMS Leopold I» وناوشکن ژاپنی «Ariake JS» وهمچنین ناو فرانسوی «پروفانس» مشارک کردند.
این گروه جنگی آمریکا و ناتو با توجه به فرار اخیر آمریکا از افغانستان همیت چندانی ندارد چون این فرار که مساله مهمی در تاریخ جنگی آمریکا است، بیانگر ناتوانی و سستی و شکستگی شدید آمریکا در مقایسه با روسیه و چین به عنوان قدرت های در حال رشد است.
کسی که با نگاه ریزبینانه بنگرد، پی می برد که قدرت آمریکا پیش از این زمان رو به افول گذاشته و به عبارت دیگر از 9 سال پیش که پا به عراق گذاشت و با بحران اقتصادی جهانی روبرو شد به نحوی که بوش پسر رئیس جمهور پیشین آمریکا در اواخر دوران ریاست خود مجبور به درخواست کمک 400 میلیارد دلاری از پادشاه وقت سعودی کرد.
بحران اقتصادی پیش و پس از روی کار آمدن باراک اوباما رئیس جمهور پیشین آمریکا ضربه سنگینی به این کشور زد و اقتصادش را به علت جنگ های پیاپی که به راه انداخته بود، زیر فشار گذاشت به نحوی که بزرگترین تأثیر را در میان کشورهای جهان روی اقتصاد آمریکا گذاشت تا سرانجام باراک اوباما مجبور به اعلام پایان جنگ در عراق شد و گفت که تا پایان سال 2011 همه نیروهای آمریکایی را از عراق بیرون خواهد برد.
فرارش از عراق که اولین فرارش بود، اولین نشانۀ شکست پذیری آمریکا خصوصاٌ در اوایل سال 2012 بود و در همین راستا مجلس نمایندگان آمریکا با رأی مثبت 268 نماینده با عدم استفاده از نیروی نظامی در عراق و لغو مأموریت سال 2002 مبنی بر استفاده از نیروی نظامی برای حمله به عراق موافقت کرد. این امور به روشنی نشان می دهد که جنگ های افغانستان و عراق و همچنین عملیات بیرون کردن نیروهای عراقی از کویت در سال 1991 چه تأثیراتی بر آمریکا داشته است به نحوی که این کشور را به علت هزینه های سنگین جنگ افروزی هایش بیش از پیش به لبه پرتگاه نزدیک کرده است.
در قاموس نظامی این اصل وجود دارد که یک کشور زمانی جزء کشورهای پرقدرت و پرزور جهان محسوب می شود که دارای 3 ویژگی باشد: 1) تسلیحات برتر 2) اقتصادی قدرتمند 3) سرعت استقرار نیروهای نظامی خود در هر نقطه از جهان.
ایالات متحده هم اکنون زرادخانه بسیار پیشرفته ای دارد ولی جنگ ها و کرونا سربازهایش را از پای درآورده است و این کشور به علت پیشرفت اقتصاد چنین، دیگر آن قدرت اقتصادی برتر جهان نیست و همچنین دیگر توانایی استقرار سریع نیروهایش در هر نقطه ای از جهان را ندارد که یکی از نشانه های این امر فرارش از افغانستان است.
تلاش «نفتالی بنت» نخست وزیر اسرائیل برای دیدار با جو بایدن رئیس جمهور آمریکا در واشنگتن که قرار است فردا پنجشنبه برگزار شود، و بزرگ نمایی این دیدار منتظره و جار و جنجال رسانه های اسرائیل درباره آن سودی به نفع این رژیم جعلی نخواهد داشت و نفتالی دست از پا درازتر از واشنگتن خواهد برگشت و به اهداف خود یعنی کم رنگ کردن قضیه فلسطین و سیاه نمایی درباره برنامه هسته ای ایران نخواهد رسید.
اسرائیل امروز وضعیت خوبی بهتر از آمریکای دررفته از افغانستان ندارد و با نگاهی گذرا به اوضاع این رژیم جعلی می توان پی برد که این رژیم برای فرار از همسایگان عربش که مخالف حضورش در سرزمین اشغالی فلسطین هستند، در میان دیوارهای بتنی محصور کرده است و ترس تکرار عملیات دلاورمردانه و سنگین «سیف القدس» را دارد.