برگزاری اولین کنگره بین المللی بانوان تاثیرگذار در تهران با حضور 70 نفر از مقامات زن و نمایندگان بیش از 90 کشور جهان، تلاشی موفق در جهت شکستن فضاسازی بین المللی علیه جمهوری اسلامی در حوزه زنان بود.
دولت های غربی چندماهی است سمت و سوی فشار بر جمهوری اسلامی را از موضوعات هسته ای و موشکی و منطقه ای به موضوع زنان کشانده و حتی با فشار به دیگر دولت ها، موفق به بیرون کردن ایران از کمیسیون مقام زن سازمان ملل شدند.
برگزاری کنگره یاد شده در این ابعاد وسیع و با حضور همسران روسای جمهور و مقامات ارشد زن دهها کشور، تلاشی موفق در جهت شکست سیاه نمایی رسانه ها و سیاستمداران غربی علیه ایران اسلامی بود.
آن ها در حالی از موضوع زنان استفاده میکنند که جمهوری اسلامی در این حوزه نه تنها در جایگاه متهم نیست بلکه به اتکای دستاوردهای چشمگیر چهار دهه ای خود در این حوزه، جز مدعیان است.
حضور و موفقیت های زنان در عرصه های مختلف علمی، فناوری، صنعتی، فرهنگی، هنری، ورزشی، اقتصادی و سیاسی ابدا قابل قیاس با پیش از انقلاب اسلامی نیست.
انقلاب اسلامی در موضوع زنان حرفهای زیاد و جذابی برای گفتن به جهان دارد، دولت های غربی این را میدانند و با هیاهو سعی میکنند این صدا شنیده نشود.
هدف اصلی از برگزاری اولین کنگره بین المللی بانوان تاثیرگذار، معرفی الگوی سوم از زن به جهان است. الگویی که نشان دهنده آن است که زن می تواند هم در عرصه اجتماع فعال باشد و از عهده نقش های اجتماعی خویش به بهترین وجه برآید و هم نقش خود را به عنوان محور و کانون حفظ خانواده ایفا نماید.
آن هایی که از دریچه نگاه مرد به زن نگاه کرده و به دنبال شبیه کردن وضعیت و جایگاه زنان به مردان هستند، نگاهی تحقیرآمیز به زن به عنوان جنسیت دوم دارند
حال آنکه زنان خود چنان شانی والا و جایگاهی مستقل در نظام خلقت دارند که آن ها را هیچ حاجت به شبیه مردان شدن نیست.
زنان خود هویت و شخصیتی مستقل دارند و حقوق و تکالیف آن ها مبتنی بر حقیقت و فطرت زن است که باید تنظیم شود و نه با تقلید از حقوق و تکالیف مرد.
عدالت به معنای قرار گرفتن هرچیز در جای مناسب خود، یعنی آنکه حقوق و تکالیف زن با توجه به هویت و ویژگی های آن و حقوق و تکالیف مرد هم متناسب با هویت و ویژگی های آن، تعیین گردد تا عدالت بین این دو برقرار باشد.
تساوی اما به معنای آنست که زن هویت و ویژگی های پست تری نسبت به مرد دارد و نیازمند آن است که برابر با مردان شود.
الگوی سوم، هم انگاره ای که زنان را در انزوا و گوشه نشینی میخواهد طرد میکند هم نگاه ابزاری و کالایی به زن را. نشان میدهد برخلاف نسخه غربی، فعال بودن زن در جامعه مستلزم نابودی بنیان خانواده و از بین رفتن نقش های مادری و همسری نیست.
مدعیان غربگرای حقوق زن، الگوهای غیرغربی را برنمی تابند. زنان مو بلوند و چشم آبی غربی را تحسین میکنند درحالیکه زنان محجبه ای که فعالیت ها و افتخارات اجتماعی به مراتب بالاتر دارند را طرد و سانسور میکنند.
این درحالیست که این زنان، نسبت به زنان همرده خود در الگوی غربی امتیاز بسیار ویژه ای دارند: همه این موفقیت ها و دستاوردهای علمی و اجتماعی را در کنار حفظ نقش مادری و همسری و حفظ کانون خانواده، به دست آورده اند.