فرمانده پزشک هویزه

«علی اکبر پیرویان» در بیست‎ وهشتم دی سال ۱۳۳۸ در کازرون به دنیا آمد و تحصیلات ابتدایی را تا مقطع راهنمایی در نورآباد کازرون گذراند و سپس دبیرستان را با نمرات عالی و معدل ۱۹ پشت سر گذاشت.

از همان کودکی عشق به خداوند در فطرت و سرشتش گنجانده شده بود. از سال ۱۳۵۲، فعالیت سیاسی ـ مذهبی خود را از طریق روزنامه دیواری آغاز کرد. در سال ۱۳۵۵، هنگام تحصیل در کازرون با ارسال کتاب، نشریه و اعلامیه‌های ضد رژیم برای دوستان خود به فعالیت خویش ادامه داد.

در ۲۴ اسفند ۱۳۵۶، رژیم وقت برای تولد شاه جشنی برپا کرده بود. علی اکبر در آن روز اعلامیه‎های امام (ره) را پخش کرد و سپس با تخریب چراغانی و سوزاندن عکس شاه در جلوی مدرسه «حکمت»، مورد تعقیب مأموران قرار گرفت و در اثر تیراندازی بازوی چپ او زخمی شد. پس از دستگیری در حالی که مجروح بود، او را شکنجه می‌دهند که در اثر خونریزی زیاد، بیهوش می‌شود. پس از انتقال به بیمارستان و گذشت دو روز بازداشت در بیمارستان، او را به دادگستری می‌بردند که با ضمانت پدر آزاد می‌شود.

از همان کودکی عشق به خداوند در فطرت و سرشتش بود. پس از گرفتن مدرک دیپلم، در کنکور سراسری در رشته پزشکی دانشگاه تهران قبول شد. عضو انجمن اسلامی دانشگاه تهران می‌شود و در تسخیر لانه جاسوسی نقش فعالی ایفا می‌کند. تا آغاز جنگ تحمیلی، دائم در جنب و جوش بود تا افراد واجد شرایط را سریع‎تر آموزش دهد. با شروع جنگ تحمیلی به عنوان نخستین فرمانده نیرو‌های بسیجی راهی منطقه جنوب شد و در نخستین حضورش در میدان نبرد به «هویزه» شتافت و به جمع دانشجویان محافظ شهر پیوست. او صراط مستقیم را راه امام (ره) می‌دانست.

دانشجوی پزشکی شهید «علی اکبر پیرویان» سرانجام در بیست‎وهشتم آبان سال ۱۳۵۹ با فرماندهی عملیات در سوسنگرد به شهادت رسید.

او پس از پیوستن به سپاه پاسداران، با عده‌ای از برادران پاسدار راهی افغانستان شد تا به دشمنان آنان بجنگد و چند ماهی در آنجا سپری می‎کند. او در نامه‎ای قبل از رفتن به افغانستان دلیل کار خود را این گونه می‌نویسد: «در کازرون گفتم قرار است بروم افغانستان یا در همین هفته می‌روم و به یاری خدا امیدوارم که تا آنجا که می‌توانم و در توان دارم بکوشم. به هر حال، باید با کفر در هر نوعی و در هر زمانی و در هر جبهه‌ای جنگید چه آمریکا باشد و چه چین باشد چه ژاپن و چه ضد انقلاب داخلی.»