چه کسی طرح ترامپ را نوشت؟

رئیس‌جمهور آمریکا که این روز‌ها به تیتر یک رسانه‌های جهان تبدیل شده، با طرح موضوع کوچاندن اجباری ساکنان غزه و اسکان آنها در کشور‌های دیگر، جنجال جدیدی به پا کرده است. ترامپ حین سخنرانی در کاخ سفید مدعی شد: «فلسطینی‌ها و مردم نوار غزه، چاره‌ای جز ترک آن ندارند. اردن و مصر باید از فلسطینی‌های غزه میزبانی کنند.» برخی از کارشناسان و تحلیلگران درباره منشأ طرح ترامپ گمانه‎زنی‎هایی داشتند و برخی رسانه‌های غربی به نقل از منابع آگاه نوشتند که این طرح، ابتکار خود اوست؛ چراکه هیچ‌کس ایده جدیدی برای غزه ندارد.» 

واکاوی اسناد محرمانه دولتی انگلیس، داستان دیگری را روایت می‌کنند. این اسناد نشان می‌دهند، رژیم صهیونیستی بیش از پنج دهه پیش طرحی محرمانه برای اخراج هزاران پناهنده فلسطینی از غزه به شمال سینا در شمال شرقی مصر تدوین کرده که آمریکا و انگلیس نیز از آن مطلع بوده‌اند.

پس از آنکه ارتش رژیم صهیونیستی غزه، کرانه باختری، بیت‌المقدس شرقی و بلندی‌های جولان سوریه را در جنگ ژوئن ۱۹۶۷ به اشغال خود درآورد، این نوار کوچک به دغدغه امنیتی بزرگ رژیم صهیونیستی تبدیل شد؛ زیرا اردوگاه‌های شلوغ پناهندگان آن به کانون مقاومت مسلحانه در برابر اشغالگری تبدیل شده بود که عملیات مقاومت علیه نیرو‌های رژیم صهیونیستی و متحدان‎شان را سازماندهی می‌کردند. اسناد بریتانیایی تخمین زده بودند که ۲۰۰ هزار پناهنده از سایر بخش‌های فلسطین در غزه تجمع دارند که آژانس امداد و کار سازمان ملل متحد برای آوارگان فلسطینی (آنروا) به آنها رسیدگی می‌کند و ۱۵۰ هزار نفر دیگر نیز در این منطقه هستند که ساکنان بومی غزه به شمار می‌روند.

در همان ایام، سفارت بریتانیا در تل‌آویو اقدامات رژیم صهیونیستی برای آواره کردن هزاران فلسطینی در عریش، واقع در شمال شبه جزیره سینا در مصر و در ۵۴ کیلومتری مرز غزه با مصر را تحت نظر داشت. بر اساس گزارش‌های محرمانه سفارت، این طرح شامل «انتقال اجباری» فلسطینی‌ها به مصر یا دیگر بخش‌های تحت سیطره رژیم صهیونیستی بود تا از عملیات مقاومت علیه اشغالگران و مشکلات امنیتی پیش‌روی رژیم صهیونیستی در نوار غزه کاسته شود. در ژانویه ۱۹۷۱، «ارنست جان وارد بارنز» سفیر وقت بریتانیا در تل‌آویو، دولت خود را از این موضوع مطلع کرد. بارنز با ارسال نامه‌ای به رئیس خود در دفتر امور خارجه کشور‌های مشترک‎المنافع گفت: «به نظر می‌رسد تنها اقدام مشکوک اسرائیل از نظر حقوق بین‌الملل، اسکان مجدد برخی از پناه‎جویان غزه در خاک مصر در عریش باشد.» سفیر وقت بریتانیا همچنین افزود: «آمریکایی‌ها از اقدامات اسرائیل باخبرند» وی تصریح کرد: «ما اطلاع یافته‌ایم که سفارت آمریکا از این موضوع مطلع بوده و به واشنگتن توصیه کرده در گفت‌و‌گو‌های رسمی، موضوع اقدامات اسرائیل در غزه را به روی مقامات دولت اسرائیل نیاورد.»

هشت ماه بعد، سفیر وقت بریتانیا در گزارش ویژه‌ای درباره غزه، بار دیگر موضوع انتقال اجباری را مطرح کرد و نوشت، به زعم او، کوچاندن آوارگان غزه به عریش مصر «نوعی بی‌اهمیتی نسبت به افکار بین‌المللی» از سوی صهیونیست‎هاست. در سپتامبر ۱۹۷۱، دولت اسرائیل رسماً به انگلیس خبر داد که طرحی پنهان برای اخراج فلسطینی‌ها از غزه به مناطق دیگر، به‌ویژه عریش وجود دارد.
«شیمون پرز» وزیر حمل‎ونقل و ارتباطات وقت رژیم صهیونیستی، به رایزن سیاسی سفارت بریتانیا در تل‌آویو گفت: «زمان آن رسیده است که اسرائیل بیشتر به نوار غزه و کمتر به کرانه باختری بپردازد.» در گزارشی از این دیدار، سفارت اعلام کرد، پرز در پاسخ به این پرسش که آیا «برای احیای صلح و حیات غزه، شمار زیادی از فلسطینی‌ها (به مصر) منتقل می‌شوند»، گفت: «حدود یک سوم از جمعیت اردوگاه در مناطق دیگر اسکان داده می‌شوند» وی افزود: «جمعیت نوار غزه باید به صد هزار نفر کاهش پیدا کند.»

به گفته پرز، آوارگان فلسطینی نیز خود رضایت داشتند «در آپارتمان‌های باکیفیت ساخته شده توسط مصری‌ها در عریش سکونت کنند؛ چرا که می‌توانند اقامت نیمه دائمی داشته باشند.» سفیر انگلیس در رژیم صهیونیستی در ارزیابی اطلاعات محرمانه پرز خاطرنشان کرد، صهیونیست‎ها معتقدند هرگونه راه حل دائمی برای مشکلات نوار غزه «باید شامل اخراج بخشی از جمعیت این منطقه به خارج از نوار غزه باشد.»

نمایندگی بریتانیا در «خاور نزدیک» در ارزیابی خود از طرح محرمانه رژیم صهیونیستی، همچنین هشدار داد «علی‌رغم توجیه‌های اسرائیل برای این سیاست گسترده، نمی‌توان انکار کرد که اسرائیل میزان خشمی را که این دکترین [اسرائیلی]در جهان عرب و سازمان ملل ایجاد خواهد کرد، دست‌کم می‌گیرند.»