9 دی نباید فراموش شود

محمدهادی صحرایی در کیهان نوشت:
از گذشته‌ها تاکنون کسانی تاریخ را می‌نویسند تا فراموش نشود و آیندگان بتوانند وقایع را بدانند و عبرت گیرند تا مبادا راه رفته دوباره رفته شود و آزموده‌ای دوباره آزموده گردد و واقعیتی فراموش شود و حیله‌گرانی آن را بفراموشانند. 9 دی از آن روزهای تاریخ است که نباید فراموش شود.
سال 1388 است و انتخابات ریاست جمهوری دهم به عنوان آوردگاه مهم اراده مردم با خواست جبهه استکبار و «نه» گفتن بلند به دخالت‌های غریبه‌ها و غربیان برگزار شده است. با نصابی بیش از آنچه که باور می‌شد و انتظار می‌رفت. هر چند که در نظرسنجی‌ها و تحلیل‌های انتخاباتی مشخص بود که پیروز میدان، شعارهای انقلابی و طیف مردم کوچه و بازاری است که پیش از این در دولت‌های گذشته کمتر دیده شده بودند. مردم از میان شعارهای رنگارنگ و پرطمطراق و وعده‌های جورواجور و بعضاً سطحی، آن را پسندیدند که به ارزش‌ها و آرمان‌هاشان نزدیک بود و به واقعیت شبیه‌تر. اگرچه در ماه‌های گذشته، دشمنان هرچه و هر که را که در مشت و مَشک داشتند، رو کردند و هزینه نمودند تا مقابل اراده مردم بایستند و از استقرار نظر مردم جلو گیرند، ولی آنچه شد همان بود که مردم خواستند و مخالفتی بود که اکثریت جمهور با سفارش شده‌های دشمن و اقلیت اشرافی و خانواده‌های هزار فامیل قدرت و حلقه بسته و موروثی مسئولین انجام دادند.
روند انتخابات دهم آن قدر سریع بود که مردم توانستند با توجه به هزینه گزاف دشمنان، بر آنان پیشی گیرند و آنان را ناکام بگذارند و همین امر بود که کینه‌ای شتری را در دل دشمنان از مردم به ودیعه گذارد و آنان را برای جبران این شکست بزرگشان مصمم‌تر کرد. این مطلب را تحرکات خارج از عرف و روال جبهه دشمنان انقلاب اسلامی تأیید می‌کرد. دشمنان ریز و درشت مردم ایران که در انتخابات قهرمانانه ایران سرشکسته شده بودند در پی تلخ کردن کام مردم برآمدند و نقشه کودتای مخملی که از قبل برنامه‌ریزی کرده بودند را اجرا کردند. اوباما که اواخر سال 87 به خباثت پیشینیانش در کودتای 28 مرداد 32، اعتراف کرد و از مردم بزرگ و عزتمند ایران عذر خواست، در همین سال و با امیدی که از وطن‌فروشان آقازاده و آشوبگران اشراف‌زاده و اغتشاشگرانی که نور چشم نتانیاهو در دلش افتاده بود، لحن «غلط کردیم» خود را تغییر داد و از حمله اتمی سخن گفت و درشت گفت و دوباره خوی یانکی خود را عیان نمود و دست چدنی خود را از دستکش مخملینش بیرون انداخت.
اوباما و وزیر خارجه‌اش به همراه سایر دشمنان قسم خورده مردم ایران، مثل مشرکان احزاب جمع شدند و نقشه‌های شوم خود را یکی یکی روی میز چیدند. برای «دروغ» بودجه میلیاردی گذاشتند، کشته‌سازی کردند و تحریم‌ها را در دفاع از خواص مردود و سران مطرود فتنه بیشتر و بی‌سابقه کردند. گویی خیانت جریان افراطی مدعی اصلاح‌طلبی و دگراندیشانی که سال‌ها کمر همت به نهضت ترجمه براندازانه بسته بودند و مدیران کهنه‌کار و زیاده‌خواری که دنیاپرستی‌شان آنها را ذخیره روز مبادای دشمن کرده بود و سکوت مسئولین فرصت‌طلب و کاسبکار و مواضع بی‌رمق نخودی‌ها، خونی تازه در رگ‌های پوسیده و چروکیده دشمنان انداخته بود و سخنرانی‌ها و امثال نامه‌های بی‌سلام و والسلام توانسته بود به دشمن درمانده و پشت در مانده، این‌گونه بنماید که کلاهی از این نمد می‌توان گرفت و زهر سی‌ساله را به انقلاب خمینی بت‌شکن می‌توان ریخت و کار ناتمام صدام را می‌توان تمام کرد و ضربت اساسی را می‌توان فرو آورد و... زهی خیال خام و خواب پریشان.
دشمنان خواستند تا در پیروزی بزرگ مردم که یک جشن واقعی و یک حماسه ملی بود خللی وارد کنند. آنها در خواب هم نمی‌دیدند که ایرانیان در تاریخ معاصر بتوانند مشارکت بالای 40 میلیونی را به نام خود ثبت کنند و در دورانی که رئیس جمهور آمریکا با زور و زار و بدبختی و رأی دادگاه به ریاست می‌نشیند، انتخابات ایران اعتماد بیش از 80 درصد مردم اهل رأی را جلب کند. لذا از مطرب و رقاص و شامورتی‌باز گرفته تا فراری و نظریه‌پرداز و از ضد انقلاب و منافق وطن‌فروش تا ریگی شرف‌فروش و فتنه‌گر خودفروش، همگی را دور خود جمع کردند و شورش اقلیت اشرافیت بر قاطبه جمهوریت را به راه انداختند و همه به یک صدا دروغ تقلب را فریاد زدند و کشور را به آشوب کشاندند و گفتند که رأی مردم ایران را نمی‌پذیرند. که مهم هم نبود. بعدها هم برخی خواب‌زده‌های مقام از دست داده آن زمان، گفتند که هرگز نتوانستند منتخب 88 را منتخب مردم بدانند و دل خود را با او صاف کنند. که مهم هم نیست.
دشمنان به دنبال شکستن مقاومت انقلابی و تاریخ‌ساز ایران بودند که به نماد ضد امپریالیستی و لیبرالیستی در جهان تبدیل شده بود. استقامتی که دو سه سال بعد از پیروزی غرورآفرین مردم در فتنه تحمیلی هشت ماهه 88 و در یوم‌الله میلیونی 9 دی، به عنوان الگوی موفقی برای انقلابات اسلامی کشورهای عربی تبدیل گردید. دشمنان انقلاب اسلامی و در رأس تمام فتنه‌ها، کدخدای حیله‌گر و روباه پیر و رژیم معطل صهیونی، هشت ماه تمام با تمام توان بر صخره اراده مردم سرکوبیدند و دندان به سنگ ساییدند و خاک بر سر ریختند ولی به قول آن مقام آمریکایی همگی در اینکه هیچ غلطی نتوانستند بکنند، با حضرت امام خمینی نَوَّرَاللهُ قبره هم‌عقیده شدند. نظام مقتدرمان با مدیریت بی‌نظیر رهبر حکیمش توانست از آن امواج سهمگین به سلامت بگذرد و سال‌ها برنامه‌ریزی دشمنان و گزینه‌های روی میز مانده و فریب‌خوردگان وامانده را به زباله‌دان تاریخ بیندازد و برگ زرینی بر افتخارات ایران و مردم افتخارآفرینش بیفزاید و تا ابد مردم را به غرب و غرب‌زدگان بدبین نماید. جوانان مسلمان کشورهای مظلوم مسلمان منطقه با فهمیدن پوشالی بودن قدرت‌ قلدرها، به فکر انقلاب اسلامی افتادند و با شعار الله‌اکبر به جنگ شیطان اکبر رفتند.
آشوب‌ها و اغتشاشات 88 اگرچه هزینه‌بر بود و دردناک و تحریم‌های مکرر و متنوع را علیه مردم نجیب ایران به بار آورد ولی‌نعماتی داشت که به یاد سپردن و عبرت گرفتن از آنها می‌تواند نظام را از تمام آسیب‌های مشابه در امان بدارد و این حقیقت را افزود که دشمن هرگز از نفوذ و رسوخ در اراده‌ها و آدم‌های دورافتاده از اصل و اصول نا امید نمی‌شود و هر روز به رنگی درمی‌آید تا ساده‌لوحان و خوش‌خیالان را فریب دهد که نمی‌توان به خواص بی‌بصیرت امید و به وعده مدعیان فحاش، دل بست. نمی‌توان از مدیران پرخوار و کم‌کار که تار و پود زندگی اشرافیشان را با حقوق مردم محروم بافته‌اند انتظار تحول و خدمت داشت. نمی‌توان از آنها که نه اهل بصیرت‌اند و نه اهل عبرت توقعی جز سوزاندن فرصت‌ها و آسمان ریسمان کردن داشت.

حمیدرضا مقدم‌فر در وطن امروز نوشت:
 رویه همیشگی نظام سلطه و استکبار جهانی بویژه آمریکا و انگلیس، پنهان کردن حضور و نقش خود در توطئه‌های  براندازی، کودتا و نفوذ عناصر خود در کشورهای مورد هدف‌شان بوده است و معمولا اسناد خباثت‌های آنان پس از چند دهه توسط خود آنان افشا و منتشر می‌شود اما جالب اینجاست که اسناد خاص خود درباره ایران را تاکنون منتشر نکرده‌اند. آنها هنوز پس از گذشت 63 سال از وقوع کودتای 28 مرداد حاضر نیستند اسناد اصلی دخالت و فرماندهی و عاملیت خود و جاسوسان‌شان را در کودتای 28 مرداد سال 32 منتشر کنند. با اینکه وزیر اسبق خارجه آمریکا و برخی مسؤولان امنیتی‌ آنها دخالت و حضورشان در این کودتای ضدملی را اعلام کرده‌اند اما جزئیات خاص مربوط به آن را تاکنون منتشر نکرده‌اند.
واقعیت آن است که ما در طول نزدیک به 4دهه پس از پیروزی انقلاب، فتنه‌هایی را پشت سر‌گذاشته‌ایم که عموما توسط نظام سلطه و در راس آن آمریکا با همکاری برخی همپیمانان‌شان مانند انگلیس و رژیم صهیونیستی طراحی شده است. در حالی که قرائن و شواهد نشان می‌دهد این فتنه‌ها کاملا با هدایت و مدیریت و عاملیت عوامل سرسپرده آنان صورت گرفته است اما تلاش می‌کنند نقش خود را در این فتنه‌ها پنهان ‌کنند. فتنه‌هایی همچون ایجاد اختلاف و درگیری بین قومیت‌ها در ایران، ترور شخصیت‌های موثر نظام توسط منافقین از جمله 7 تیر و
8 شهریور با نفوذ دادن عناصری مانند کشمیری و کلاهی‌ که منجر به شهادت مسؤولان ارشد 2 قوه اجرایی، قضایی و تعدادی از نمایندگان مردم در قوه مقننه شد و همچنین فتنه جنگ تحمیلی و فتنه‌ قتل‌های زنجیره‌ای برای ترور شخصیت و اعتبار نظام اسلامی و فتنه کوی دانشگاه در 18 تیر78 و از همه مهم‌تر فتنه عظیم سال 88 که به‌رغم سرمایه‌گذاری همه‌جانبه آمریکا و متحدان آن در کشورهای غربی، تلاش کردند موضوع را داخلی جلوه داده و نقش خود را در مدیریت و هدایت این شبه‌کودتا پنهان کنند، در حالی که شواهد، قرائن و نشانه‌های مسلم و مستندات فراوانی وجود دارد که صحنه‌گردانی عملیات فتنه و طراحی آن از مدت‌ها پیش از آن در دستور کار آنها قرار گرفته بود.
دکتر «پل‌کریگ رابرتز» از مسؤولان وزارت خزانه‌داری در دوران ریگان و اقتصاددان و ستون‌نویس سابق وال‌استریت ژورنال از این حقیقت پرده برداشته و در اظهار نظری در این باره می‌گوید: «اعتراضات تهران نشانه‌های روشنی از نوع اعتراضات هدایت شده توسط سازمان سیا در گرجستان و اوکراین دارد و انسان باید نابینا باشد که چنین چیزی را نبیند».
آنها بدون تردید برای وقوع یک انقلاب رنگین - کودتای مخملی با طراحی پروژه جنگ نرم - برنامه‌ریزی کرده‌ بودند اما باید توجه داشت تیم‌های براندازی نرم با براندازی سخت و نیمه‌سخت تفاوت‌هایی در ابزار، تکنیک و تاکتیک‌ها دارد؛ در براندازی نرم آتش و سلاح جای خود را به رسانه و عملیات روانی و فریب افکار عمومی می‌دهد. در اینجا میدان مبارزه سرزمین افکار و اندیشه‌ها، عواطف و احساسات و ادراکات است. در براندازی نرم کار زمانبر و نیازمند برنامه‌ریزی میان‌مدت و طولانی‌مدت است، چرا که براندازی نرم نیاز به زمان دارد.
بر این اساس فتنه 88 را باید جنگ تحمیلی نرم آمریکا علیه ملت ایران قلمداد کرد.
آمریکا در این فتنه با 3 بازو عمل کرد:
1- بازوی فکری: به‌کارگیری بنیادها، موسسات و اتاق‌های فکر برای طراحی و برنامه‌ریزی عملیات نرم که می‌توان از بنیاد سوروس، بنیاد راکفلر، بنیاد فورد، خانه آزادی، بنیاد کارنگی، بنیاد نت (صندوق حمایت از دموکراسی)، شورای روابط خارجی آمریکا و همچنین انجمن سیاست خارجی آلمان و مرکز مطالعات دموکراسی انگلیس نام برد. این مراکز از دوران دولت اصلاحات برای طراحی چنین الگویی فعال شده بودند و 10 سال قبل از فتنه یعنی سال 78، نخستین تست خود را با فتنه 18 تیر زدند. اگر چه این تست ناموفق بود اما آنان در طول10 سال تلاش کردند با مطالعه و بررسی طرح خود و برطرف کردن نقاط ضعف سال 78 فتنه دیگری را به قصد براندازی نظام مقدس جمهوری اسلامی تدارک ببینند.
2- بازوی اجرایی و عملیاتی: نخستین بازوی اجرایی آنها غربگرایانی بودند که در ایران نقش سربازی و مزدوری را برای آمریکایی‌ها ایفا می‌کردند. در این رابطه اعترافات «کیان تاج‌بخش»، نماینده بنیاد سوروس در ایران قابل توجه است: «طراحی آمریکا برای آماده‌سازی مبلغان تفکری خاص در ایران که در بطن‌ آن غربگرایی و ترویج الگوهای آمریکایی وجود دارد از طریق افراد ایرانی مثل عبدالکریم سروش و دکتر سریع‌القلم همینطور برخی از عناصری که خانم آلبرایت، وزیر اسبق خارجه آمریکا به عنوان شاگردان خوب خود در ایران نام می‌برد، دنبال شده است». همچنین او می‌گوید: «در اسرائیل به من گفتند چه کسانی در ایران کار تبلیغ و کار فکری را انجام می‌دهند و باید از آنها حمایت کرد».
دومین بازوی اجرایی آمریکایی‌ها ان‌جی‌او‌هایی بودند که در راستای خواست آنها فعالیت و نقش‌آفرینی می‌کردند. سومین بازوی اجرایی شاخه قومیت‌ها بود که ماموریت داشتند مسائل ناسیونالیستی و قومیت‌گرایی را دنبال کنند اما آنها در غیاب سفارت آمریکا به قرارگاه‌های عملیاتی به عنوان یک بازوی مهم اجرایی نیز نیاز داشتند که این نیاز را سفارتخانه‌های کشورهای غربی از جمله سفارت انگلیس، ایتالیا و... تامین می‌کرد. در حقیقت سفارت انگلیس در فتنه 88 قرارگاه مرکزی عملیاتی فتنه بود. بازوی اجرایی دیگر، نفوذی‌هایی بودند که باید در درون سیستم‌ها، ساختارها و ستادهای انتخاباتی آقای کروبی و آقای میرحسین موسوی نفوذ  و ایفای نقش می‌کردند. شاخه دیگر از بازوی اجرایی فتنه، شبکه اطلاعاتی متصل به آمریکا و انگلیس بود، همچنین بخش‌هایی از نخبگانی که توانسته بودند در سال‌های متمادی به صورت شبکه‌ای به سفارتخانه‌ها یا بنیادها و موسسات به ظاهر علمی در خارج از کشور متصل شوند.
3- بازوی رسانه‌ای: در فتنه 88 می‌توان گفت تمام رسانه‌های پرقدرت نظام سلطه اعم از آمریکایی، انگلیسی و اسرائیلی حضور داشتند اما از میان آنها دو طیف از رسانه‌ها نقش کلیدی و محوری داشتند. بی‌بی‌سی فارسی که قرار بود یک سال دیرتر راه‌اندازی شود 6 ماه قبل از انتخابات به صورت تعجیلی راه‌اندازی شد و با نزدیک شدن به زمان انتخابات برنامه‌های خود را 24 ساعته کرد. نقش بی‌بی‌سی فارسی، نقشی بسیار تعیین‌کننده و موثر بود. طیف دوم از رسانه‌های بیگانه که در فتنه نقش‌ محوری داشتند،‌ رسانه‌های اجتماعی آمریکایی بودند. فیسبوک و توئیتر که تازه پای خود را به ایران باز کرده بودند، در فتنه 88 به بی‌سیم و رسانه جنگی فتنه‌گران برای عملیات میدانی و دامن زدن به آشوب‌های خیابانی بدل شدند. هیلاری کلینتون در مصاحبه‌ای اعتراف کرد تعطیلی توئیتر [جهت تعمیرات] را به دلیل تاثیرگذاری در آشوب‌های ایران به تعویق انداخته است. موضوع نقش و تاثیر رسانه‌ها در فتنه 88 موضوع مفصلی است که خوشبختانه تاکنون چندین جلد کتاب درباره آن به رشته تحریر در آمده است.
در اینجا بی‌مناسبت نیست به چند مورد از اقدامات پیشینی آمریکایی‌ها در طراحی و برنامه‌ریزی برای ایجاد فتنه اشاره ‌شود.
1- سند راهبردی مرکز سابان وابسته به بنیاد بروکینگز که ژوئن 2009 با عنوان «کدام راه به سوی ایران، گزینه‌هایی برای یک راهبرد جدید آمریکایی در قبال ایران» در 164 صفحه توسط «کنت پولاک» کارشناس سابان، همچنین «سوزان مالونی»، «مارتین ایندایک»، «بروسی ریبل» و دیگران منتشر شد. این سند راهبردی مدت کوتاهی قبل از انتخابات به عنوان یک دستورالعمل عملیاتی برای براندازی نرم و انقلاب مخملی و رنگین منتشر شد.
2- ترجمه و انتشار کتاب جین شارپ در ایران تحت عنوان «از دیکتاتوری به دموکراسی»
3- کارگاه‌های مبارزه نرم برای فعالان ایرانی که توسط پیتر اکرمن (رئیس مرکز بین‌المللی درگیری‌های غیرخشونت‌آمیز در دوبی) و رامین احمدی (رئیس مرکز بین‌المللی درگیری‌های غیرخشونت‌آمیز در هامبورگ)‌ برگزار شد.
4- اعتراف جان بولتون 2 سال قبل از فتنه در 16 مه ‌2007: «اکنون شاهد تلاش‌های آمریکا در تهران برای دامن زدن به یک انقلاب رنگین و هدایت شده از سوی سازمان سیا هستیم».
5- تصویب بودجه 15 میلیون دلاری دولت آمریکا در قالب پروژه پلورالیسم رسانه‌ای ایران توسط موسسه صهیونیستی هیفوس که وظیفه پشتیبانی مالی از روزنامه‌نگاران و رسانه‌های مکتوب و دیجیتالی در ایران را برعهده دارد.
 6- سال 2007 دیلی‌تلگراف از امضای یک سند رسمی به عنوان طرح مصوب سازمان سیا برای اجرای عملیات تبلیغی و فریب اطلاعاتی به منظور بی‌ثبات کردن جمهوری اسلامی و در نهایت سرنگونی حکومت روحانیون در ایران توسط بوش خبر داد.
6- اعترافات حسین رسام، تحلیلگر ارشد بخش سیاسی سفارت انگلیس در ایران در جریان برگزاری دادگاه فتنه 88. او هفتم تیر سال 88 دستگیر می‌شود و در دادگاه فتنه اعتراف می‌کند130 نفر از نخبگان ایرانی را طی چند سال به سفارت انگلیس جذب کرده و به صورت شبکه‌ای متصل درآورده است. او می‌گوید با این130 نفر مرتب در رستوران‌ها و کافی‌شاپ‌ها و مکان‌های عمومی با هزینه سفارت قرار می‌گذاشته و اطلاعات آنها را به سفارت منعکس می‌کرده است. همچنین او اضافه می‌کند بیشتر این ارتباطات با افراد روشنفکر و دارای زاویه با نظام بویژه از جریان اصلاحات بوده است. او نام چند نفر از اصلاح‌طلبان معروف را نیز در اعترافات خود می‌آورد. همچنین وی اعتراف می‌کند با همکاری بخش VIP در کنسولگری انگلیس که کار صدور ویزا برای ایرانیان متقاضی سفر به انگلیس را برعهده داشت این فرصت فراهم شد تا مقامات سفارت انگلیس با این افراد ملاقات داشته باشند و بانک اطلاعاتی خود را کامل کنند.
حسین رسام در جریان فتنه از جانب سفیر انگلیس ماموریت پیدا می‌کند تمام ظرفیت شبکه خود را در خدمت آشوب‌ها و بر هم زدن اوضاع در ایران به کار گیرد. جالب است پس از دستگیری رسام، وزیر وقت خارجه انگلیس گفت محاکمه و محکومیت رسام در ایران به منزله حمله به تمام جامعه دیپلماتیک انگلیس و ایشان یکی از اولویت‌های وزارت خارجه انگلیس است. همچنین رئیس دوره‌ای اتحادیه اروپایی پس از صدور حکم قضایی برای رسام اعتراض کرده و سفیر ایران را در سوئد احضار می‌کند. جالب است رسام 7 تیر 88 بازداشت و 28 تیر با وثیقه 100 میلیونی موقتا آزاد می‌شود و بلافاصله پس از آزادی از فرودگاه امام خیلی معمولی با هواپیما به لندن می‌رود و از آن زمان تاکنون به مثابه یک بلندگو علیه نظام مشغول به فعالیت است (این مساله که چطور قبل از اجرای حکم قضایی آن هم به صورت آزادانه بدون ممنوع‌الخروجی می‌تواند به انگلیس برود جای سوال و تامل دارد).
7- افزایش قابل توجه و معنادار مسافرت فعالان انگلیسی در آستانه انتخابات 88 با اهداف خاص به ایران از جمله 55 خبرنگار؛ تا جایی که پروازهای کوچک و معمولی لندن به تهران کفاف این حجم از مسافران را نمی‌دهد و هواپیمای بوئینگ 747 در این خط هوایی به کار گرفته می‌شود. مرکز فرماندهی و هدایت این افراد سفارت انگلیس بود و اقداماتی مثل برگزاری جلسات منظم سیاسی، ارتباط‌گیری ویژه با رابطان در تهران و استان‌ها، تلاش برای نفوذ دادن عناصر خود به ستادهای انتخاباتی و تبلیغاتی نامزدها بویژه ستاد میرحسین موسوی، حضور فعال در تجمعات غیرقانونی (2 نفر از فعال‌ترین این افراد که از طرف سفارت انگلیس این ماموریت‌ها را دنبال می‌کردند به نام‌های «برن» و «پل فلمی» شناسایی و از ایران اخراج شدند)، تماس مستمر با نامزدهای معترض و انتقال فوری اطلاعات از سفارت انگلیس به دولتمردان آمریکایی از جمله فعالیت‌های آنان بود.
8- نفوذ عناصری مثل اردشیر امیرارجمند که برادرش یکی از اعضای ارشد سازمان منافقین و خود نیز از عناصر آموزش دیده و مزدوران فعال آن سازمان است، در ستاد آقای میرحسین موسوی به عنوان مسؤول کمیته حقوقی ستاد که چندین بیانیه از بیانیه‌های میرحسین موسوی به قلم وی نگاشته شده است.
 همچنین رضا خادمی که جزو اعضای منافقین در اردوگاه اشرف بوده و در ستاد آقای کروبی فعالیت موثر داشت و شخص دیگری به نام هراتی که اکنون متواری است و به عنوان مشاور آقای هاشمی رفسنجانی در مجمع تشخیص مصلحت نظام و دفتر ریاست آن نفوذ کرده بود که نشان‌دهنده عمق جریان و خط نفوذ در فتنه 88 و پس از آن است.
اینها  و ده‌ها نشانه و قرینه دیگر از برنامه‌ریزی و هدایت عملیاتی جریان و سران فتنه توسط دشمنان قسم‌خورده این ملت حکایت می‌کند که با حمایت‌های مادی، دیپلماتیک، اطلاعاتی و رسانه‌ای خود و سرمایه‌گذاری‌های فراوان در صدد برآمدند با به‌کارگیری عواملی در داخل، یکی از خطرناک‌ترین توطئه‌ها برای براندازی جمهوری اسلامی و خاموش‌سازی مشعل فروزان انقلاب اسلامی را طراحی کرده و به مورد اجرا بگذارند.
توطئه‌ای که اگر نبود تدبیر و مدیریت الهی و حکیمانه رهبر معظم انقلاب اسلامی و بصیرت انقلابی مردم سلحشور و ولایتمدار ایران که با خلق حماسه 9 دی، تومار فتنه را در هم پیچیدند، معلوم نبود چه بر سر اسلام و انقلاب می‌آمد که رشحاتی از آن را هم‌اینک در کینه‌ورزی جبهه معارضان و معاندان انقلاب اسلامی لمیده در آغوش بیگانگان می‌توان مشاهده کرد که نه تنها امام خمینی(ره) و مکتب حیاتبخش او بلکه ارزش‌های انقلابی و اسلامی را مورد هتک و توهین قرار داده، به انکار وحی و مسلمات اعتقادی رسیده‌اند.
اکنون بی‌مناسبت نیست وضعیت حال حاضر و آرایش سیاسی جامعه را برای صیانت این نظام الهی و دستاورد خون پاک شهیدان مورد مطالعه قرار دهیم.
امروز در جمهوری اسلامی شاهد صف‌بندی تمام عیار 2 جریان فکری هستیم که امکان همزیستی مسالمت‌آمیز آنها با هم وجود ندارد، زیرا اختلاف آنها بر سر مبانی است و لذا تنها یک جریان می‌تواند با حذف و حاشیه‌نشین کردن دیگری به حیات و حرکت پیش‌رونده خود ادامه دهد. جریان مقاومت انقلابی معتقد به مکتب امام و مقام معظم رهبری و جریان غربگرا معتقد به سازش با غرب است. به نظر می‌رسد سرنوشت آینده انقلاب اسلامی در گرو تعیین تکلیف طرف پیروز و غالب در این رویارویی است. این رویارویی امروز بسیار آشکار شده و صف‌بندی‌ها و خط‌کشی‌ها پیوسته پررنگ‌تر و شفاف‌تر می‌شود. این صف‌بندی و دوقطبی را نباید به دوقطبی اصلاح‌طلب و اصولگرا فروکاست، زیرا بسیاری از اصلاح‌طلبان در جرگه تعریف انقلاب (با لحاظ کردن مفهوم مشکک آن) می‌گنجند و اختلاف آنها بر سر برخی فرعیات و سلایق است. تنها دوقطبی اصیل همان انقلابی و ضد انقلاب است که تعارضات بنیادین ایدئولوژیک با هم دارند. حوادث ماه‌های اخیر کشور محک مناسبی برای میزان موفقیت هر دو جریان بود؛ ناکامی‌های جریان غربگرا در رابطه با برجام و توفیقات جریان مقاومت در رابطه با مسائل منطقه و پیروزی‌های نمایان در موصل و حلب.
باید اذعان کرد قدرت فکری مردم و مسؤولان که به تعبیر مقام معظم رهبری شاکله اصلی نظام اسلامی را تشکیل می‌دهد یعنی همان تفکری که به مردم استکبارستیزی، ظلم‌ستیزی، دفاع از مظلومان، دین‌گرایی، خدامحوری، اعتماد به نفس و مستقل بودن را می‌آموزد و در باورهای آنها جای می‌دهد و به آنها عزم و انگیزه برای انواع جهاد - جهاد اصغر، جهاد کبیر و جهاد اکبر - می‌دهد خمیرمایه اصلی بقا و دوام نظام اسلامی است و این هم محقق نمی‌شود الا با ولایتمداری. اگر امت بدون امام باشد حیات ندارد. اگر امام بدون امت باشد اقتدار ندارد و اگر امت متصل به امام خود باشد و بایستد شکست‌ناپذیر خواهد بود و همه فتنه‌ها خنثی خواهد شد.

ریشه های فتنه 88 و عوامل پدید آیی حماسه 9 دی

دكتر يدالله جواني در جوان نوشت: 


فاطمه راکعی در ایران نوشت:
آنچه این روزها بسیار محسوس است، هجمه اساسی به دولتی است که با ائتلافی ملی از جریان‌های اصلاح‌طلب، اعتدالگرا و حتی برخی چهره‌های جریان اصولگرا روی‌کار آمد. دولتی که با وجود همه مشکلات اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و بین‌المللی برجای مانده از سلف خود؛ با بهره‌گیری از توانمندی مدیران امتحان پس داده کار طاقت‌فرسای شبانه‌روزی را برای ترمیم شرایط  و خروج کشور از وضعیت برآمده از انسداد سیاسی، بحران اقتصادی، واپس‌گرایی شدید فرهنگی و لطمات بزرگ بین‌المللی آغاز کرد و توانست با تأیید و نظر رهبر معظم انقلاب و با تلاش یک تیم بسیار مجرب و آشنا به مسائل بین‌المللی و البته حمایت‌های مردمی، برجام را به بار نشاند و از ایران احقاق حق کند. چنانکه بازگشت پول‌های بلوکه شده در کشورهای مختلف و بازگرداندن سهم ایران از بازار جهانی نفت، از جمله دستاورد‌های مهم حاصل از توافق هسته‌ای بود. در کنار این موارد، دولت یازدهم توانسته آرامش اقتصادی را در کشور حاکم کند، تورم را مهار و کاهش دهد و رشد اقتصادی را نیز به رقم قابل دفاع 7 درصد برساند.
با وجود این موفقیت‌ها، رسانه‌های وابسته به جناح سیاسی- که با دولت‌های برآمده از هر جریان سیاسی غیر از خودش با تمام توان مقابله می‌کند- آنگاه که احساس کردند دولت یازدهم در برابر فشارها و مطالبات غیرقانونی آنها مقاومت کرده
و بر انجام برنامه‌های وعده داده شده خود اصرار دارد، شمشیرهای تخریب را
از رو بستند و آن را به سوی دولت و بدنه آن و بویژه  نهادهای  مهمی همچون وزارت خارجه و  وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نشانه‌گیری کردند. بی‌خبر از آنکه آگاهی بالای سیاسی مردم، ریشه‌های این تخریب‌ها را بخوبی شناسایی می‌کند و می‌داند این تخریب‌ها و فشارهایی که در حوزه‌های مختلف مطرح است، در واقع بروز اقلیتی است که قرائت خاص خود را از دین، قانون و منافع ملی تنها قرائت درست می‌داند و این در حالی است که برداشت‌های آنها مغایرت اصولی با قرائت امام(ره) و همه علمایی دارد که به فقه پویا و اجتهاد نوین به عنوان تضمین کننده آینده نظام اسلامی اعتقاد داشتند. نگاهی به این رسانه‌ها بیان کننده آن است که آنها در جهت تأمین اهداف جناحی و گروهی خود ابایی از آن ندارند که امید و سرمایه اجتماعی نظام را نیز قربانی کنند. بی‌جهت نیست که دستاوردهای یادشده هیچ‌گاه در تریبون‌های این جریان سیاسی انعکاس برجسته‌ای نمی‌یابد. این جریان اقلیت که البته به لحاظ تریبون و رسانه دست بالایی دارد، به خود اجازه می‌دهد با تمسک به شیوه‌های غیراخلاقی که تا مرز افشای گفت‌وگوهای محرمانه هم پیش می‌روند، گویی یک حاشیه امنی نیز برای خود متصور است. روشن است که بخش مهم این رویکردهای رسانه‌ای معطوف به انتخابات پیش روست و در حقیقت آنها تاکتیک‌های انتخاباتی خود را در راستای استراتژی تعریف شده  زودهنگام شروع کرده‌اند. قابل پیش‌بینی است که این تخریب‌ها با نزدیک‌تر شدن به انتخابات سال 96، بیشتر و چه سازماندهی شده‌تر هم تداوم یابد. با توجه به پیامدهای منفی این شیوه‌ها و بخصوص مطالبه مردمی، توقع می‌رود نهادهای قانونی و نظارتی کشور مانند وزارت اطلاعات با رصد همه رفتارهای غیرقانونی و گزارش آنها به قوه قضائیه و نهادهایی که وظیفه‌شان رسیدگی مستقل به این تخلفات است، مانع  تکرار آن شوند.

مقابله با فساد اقتصادي نيازمند شفافيت

جمشید پژوهان در آرمان نوشت:

فساد اقتصادي يكي ازچالش‌هاي عمده كشورهايي است كه به دنبال توسعه اقتصادي هستند. اما نكته حائز اهمیت اينكه در اين كشورها هميشه يك طرف فساد و رانت اقتصادي دولت‌ها هستند. چرا كه اگر دو طرف يك معامله اقتصادي شركت‌هايي از بخش خصوصي باشند اين واحدها فساد اقتصادي ايجاد نمی‌كنند، چون حافظ منافع خود وكسب سود از تبادلات تجاري هستند. بنابراين زمينه يك فساد اقتصادي يا به‌طور كامل دولت است يا دولت در يك طرف فساد قرار دارد. در پرونده بابك زنجاني به عنوان يكي از بزرگ‌ترين فسادهاي اقتصادي هم اين نكته به خوبي قابل مشاهده است. در واقع از اين فرد براي دور زدن تحريم فروش نفت استفاده شد و انتخاب او براي اين مسئوليت از سوي دولت وقت صورت گرفت. نخستين سوالي كه درباره فساد اقتصادي بابك زنجاني مطرح مي‌شود اين است كه او برچه اساسي و با چه شاخص‌هايي انتخاب شده است؟ به نظر مي‌رسد نقش ارتباطي او با افرادي در داخل عامل اين انتخاب بوده و اينكه اين‌گونه قلمداد كنيم كه اين شخص به دليل روابط ارتباطي خود در سطح جهاني انتخاب شده، چندان صحيح به نظر نمي‌رسد. عدم بازگشت سه ميليارد دلار پول نفت كه رقم بسيار بالايي هم محسوب مي‌شود جالب توجه است. سوال ديگر اينكه اگر اين درآمدهاي حاصل از فروش نفت در اختيار اوست چطور نمي‌توان آن را پس گرفت؟ چه افرادي از او حمايت مي‌كنند؟ در واقع زماني كه لايه‌هاي اين پرونده بررسي مي‌شود نشان مي‌دهد همه‌چيز در هاله‌اي از ابهام قرار دارد و در كنار آن مشكل اساسي عدم وجود شفافيت است. در واقع تا زماني كه شفافيت در تمام قوا از طريق رسانه‌هاي آزاد و سالم پيگيري نشود، چنين مشكلاتي تكرار خواهند شد. نقش رسانه‌هاي آزاد و نه رسانه‌هايي كه خود وابسته هستند در افزايش شفافيت و ارائه اطلاعاتي شفاف بسيار مهم است. براي مثال نقش واشنگتن پست در شفاف‌سازي تخلفاتي كه در آمريكا رخ مي‌دهد درخور توجه است. در چنين شرايطي وقتي رسانه‌ها اطلاعات شفاف را به گوش مردم مي‌رسانند مردم خواهان حق خود مي‌شوند. بنابراين قوا نبايد و نمي‌توانند مقاومت كنند. بايد به اين نكته هم توجه كرد که اين‌چنين فسادها و رانت‌هايي در درجه اول موجب ياس و نااميدي كارآفرينان و فعالان اقتصادي مي‌شود كه آسيب اين اتفاق از آن مبلغي كه از بين مي‌رود بيشتر و عميق‌تر است. زماني كه يك فعال اقتصادي يك بازار را به دليل آنكه رانت در آن وجود دارد پرريسك قلمداد كند تمايلي به سرمايه‌گذاري و كارآفريني در آن نخواهد داشت. چرا كه تامين منافع براي فعالان اقتصادي در چنين محيطي كه برخي با داشتن رانت و ارتباطات با افراد يا نهادهاي قدرتمند سود را كسب مي‌كنند، دشوار خواهد شد. اما اگر اين‌گونه پرونده‌ها به نتيجه واقعي منتهي شود و با شفافيت به سرانجام برسد موجب مي‌شود اين نوع فساد و تداخل‌ها در اقتصاد كمتر مشاهده شود و انگيزه لازم براي سرمايه‌گذاران و فعالان اقتصادي فراهم شود.

هنوز تا انتخابات رياست‌جمهوري فرصت داريم و درباره ميزان موفقيت يا عدم‌موفقيت دولت دكتر روحاني مجال نوشتن هست اما بر ‌آنم كه در اين باره نظرم را بنگارم تا باب ورود گسترده‌تر در اين موضوع باز شود. بر اين اساس در چند روز آينده به اين موضوع خواهم پرداخت.
در ارزيابي عملكرد هر دولت بايد به چند نكته توجه كرد. اول، وضعيتي كه دولت جديد كشور را تحويل گرفت. دوم، امكاناتي كه در اختيارش بود. سوم، موانعي كه بر سر راه آن ايجاد شد.
با ملاك اول بايد گفت كشورمان در بدترين وضعيت اقتصادي و سياسي تحويل دولت روحاني شد. دولت قبل كشور را بعد از ٨ سال و با رشد منفي حدود ٦ درصد تحويل روحاني داد. بر حجم دولت افزوده شده بود و ميزان تعهدات دولت به مردم با توجه به پرداخت يارانه بسيار بالا رفت. ده‌ها هزار ميليارد بدهي به پيمانكاران پرداخت نشده بود و ذخيره اقلام ضروري در كشور ناچيز بود. بدترين وضعيت اقتصادي يعني «ركود تورمي» بر كشور حاكم شده بود يعني نه مي‌شد با تزريق پول، ركود را از ميان برداشت و نه بدون جمع‌آوري پول مي‌شد تورم را كنترل كرد.
از نظر سياست داخلي هم شكاف ميان جريان‌هاي سياسي در اوج بود و بي‌اعتمادي به مسوولان هم افزايش جدي پيدا كرده بود. ناكارآمدي سيستم مديريتي كشور خودش را به رخ مي‌كشيد و وضعيتي ايجاد شده بود كه بايد آن را حاكميت فضاي امنيتي بر كشور قلمداد كرد. آزادي رسانه‌ها و مطبوعات و احزاب و تشكل‌هاي سياسي و صنفي در معرض تهديد جدي قرار داشت و نارضايتي افزايش يافته بود.
در حوزه سياست خارجي هم تحريم سياسي و اقتصادي ايران به شكل جدي موثر واقع شده بود و كشورهاي مختلف از همكاري با ايران پرهيز مي‌كردند و هر روز هم مخالفت با سياست‌هاي جمهوري اسلامي در نهادهاي سازمان ملل شكل قانوني‌تري به خود مي‌گرفت و دولت‌هاي زيادي به روند تحريم امريكا و سازمان ملل ملحق مي‌شدند. بن‌بست مناسبات ميان ايران و بسياري از سازمان‌ها و كشورها موجب تشديد فشارهاي داخلي شده و انجام كارهاي اقتصادي در داخل را هم با مشكل مواجه كرده بود.
از نظر ملاك دوم هم با روي كار آمدن دولت روحاني، قيمت نفت كاهش يافت و درآمد دولت كفاف مشكلات موجود را نكرد. پيامدهاي تصميمات دولت قبل از جمله در حوزه ركود به تدريج خودش را در دولت دكتر روحاني نشان داد. حجم بزرگ مطالبات تلنبارشده مردم در حوزه‌هاي مختلف يك‌باره سراغ دولت آمد و اين همه كار دولت را بسيار سخت كرد يعني بايد با امكانات محدودتر از گذشته، مطالبات بيشتري را جواب بدهد.
از منظر ملاك سوم هم بايد گفت كه از همان ابتداي راي آوردن دولت روحاني، مخالفان دولت جديد تلاش كردند تا شكست دولت در برنامه‌هايش را دامن بزنند و كارشكني آغاز شد. مخالفان دولت انتظارات از دولت را بالا بردند و مسائل معيشتي را برجسته كردند. آنان تلاش كردند از برخي سخنان رياست‌جمهوري سوءاستفاده كنند و در مردم اين انتظار را ايجاد كنند كه دولت بايد ١٠٠ روزه مشكلات را سامان دهد. صدها سايت و خبرگزاري و وبلاگ و شبكه‌هاي اجتماعي را سازمان دادند تا ضعف‌هاي دولت را بزرگ جلوه دهند و كارهاي انجام شده از سوي دولت را كوچك كنند.
با توجه به همه موارد فوق، دولت روحاني موفق بوده است. دلايل اين ادعا را در چند حوزه مي‌توان برشمرد:
در حوزه اقتصادي دولت توانست تورم را كنترل كند و نرخ رشد تورم را از بالاي ٣٠ درصد به زير ١٠ درصد برساند. بخشي از اين امر با كنترل نقدينگي صورت گرفت كه منجر به ركود مي‌شود اما واقعيت اين است كه با كاهش درآمد دولت، اساسا براي دولت ممكن نبود كه بتواند همزمان هم با ركود مبارزه كند و هم با تورم و به صورت منطقي بايد مبارزه با تورم را مقدم بدارد. از آن مهم‌تر ثبات و آرامشي است كه بر اقتصاد كشور حاكم شد و از آن نوسانات تند قيمت كالاها و ارز و نقدينگي و... خبري نيست. همچنين دولت رشد اقتصادي را نيز به صورت نسبي سامان داد و از رشد منفي ٦ درصد به رشد مثبت ٥ درصد رساند و اين عدد ١١ درصدي رشد با وجود نداشتن امكانات اقتصادي مناسب، كاري بسيار بزرگ است. در حوزه نفت هم از نظر توليد و هم از جهت فروش و صادرات كاركرد دولت قابل دفاع است، زيرا موفق شدند اين شاخص را به حد قبل از تحريم برسانند.

در برخي از حوزه‌ها مثل توليد گندم مجددا به خودكفايي رسيديم در حالي كه در دولت قبل وضعيت بسيار بد بود و در روزهاي تحويل گرفتن دولت، ذخاير گندم كشور در برخي از استان‌ها بيش از چند روز هم نبود.
با اجراي طرح سلامت هم گام بزرگي به سوي عدالت برداشته شد و همه مردم با تمام وجود كاهش چشمگير هزينه درمان را لمس كردند.
در حوزه سياست خارجي كار بزرگ «برجام» انجام شد كه دستاورد سياسي و ديپلماتيك بسيار بزرگي است. در اين مذاكرات براي نخستين‌بار يك دولت از طريق ديپلماتيك توانست از چنبره تسلط شوراي امنيت و ذيل اصل ٧ منشور سازمان ملل متحد خارج شود. با تاييد برجام از سوي سازمان ملل، فضاي بين‌المللي با وجود كارشكني امريكا و اسراييل به روي ما باز شد. اين توافق در حالي به نتيجه رسيد كه جمهوري اسلامي ايران توانست حق هسته‌اي خود را حفظ كند و شرايط را براي رشد اقتصادي و همكاري با جهان هموار سازد و حتي در مقوله هسته‌اي هم سازمان‌هاي جهاني و كشورهاي بزرگ را به همكاري با ايران ملزم سازد. ميزان دستاوردهاي برجام بزرگ‌تر از آن است كه با كارشكني صورت گرفته از سوي امريكا بتوان آن را ناديده گرفت. اكنون ميزان مقبوليت برجام به حدي است كه هر كشور آن را نقض كند خود را در دنيا منزوي كرده است.
در اين باره باز هم خواهم نوشت.