تکتونیک ماشه‌ای برجام

طاهر جمشیدزاده

در سال۱۹۶۸میلادی، از نظریه های جابجایی قاره ها و گسترش بستر اقیانوس ها، نظریه کامل تری به نام زمین ساخت ورقه ای(تکتونیک ورقه ای) ارائه شد. این تئوری چنان جامع است که بیشتر فرایندهای زمین شناسی را به کمک آن می توان تغییر داد. بر اساس نظریه زمین ساخت ورقه ای، سنگ کره”لیتوسفر” خارجی و جامد شامل هفت ورقه بزرگ و تعدادی ورقه کوچک تر است. در این میان، بزرگ ترین ورقه را ورقه اقیانوس آرام تشکیل می دهد که در همه جا از آب پوشیده شده است. بقیه ورقه های بزرگ، قسمت هایی از خشکی و دریا را با هم شامل می شوند. به این ترتیب، دیگر نمی توان به نظریه قدیمی جابجا شدن قاره ها به تنهایی فکر کرد، بلکه باید گفت که بستر اقیانوس نیز همراه قاره ها در حرکت است. در سپهرسیاست نظام بین الملل معاهده ای که در سال۲۰۱۵به برجام موسوم شد، شبیه نظریه قدیمی جابجا شدن قاره ها نمی تواند با خارج شدن یکجانبه ایالات متحده آمریکا، به آن برای فعال شدن اسنپ بک استناد کرد چرا که یکی از طرف های اصلی از معاهده خارج شده و تروئیکای اروپایی”فرانسه، آلمان و انگلیس”، به تنهایی قدرت ابزار فعال شدن این مکانیسم خودکار را که پس از خروج آمریکا، منفعل بوده اند، دارا نیستند.
در بازه ای که تنها ۳۰ روز برای پیدا کردن راه حلی دیپلماتیک باقی مانده است، آینده پرونده هسته ای در نقطه ای حساس و تعیین کننده قرار گرفته است. فعال سازی اسنپ بک از سوی تروئیکا نه تنها سایه بازگشت خودکار تحریم های سازمان ملل متحد را چون شمشیر داموکلس بر سر ایران پهن کرده و گسترانده است که دیپلماسی هسته ای را نیز چون عناصر تشکیل دهنده اتم، نوترون و پروتون در آستانه واپاشی قرار داده است. در واقع قطعنامه۲۲۳۱شورای امنیت سازمان ملل متحد که منتهی به برنامه جامع اقدام مشترک-برجام-شد، ژرف و عمیق ترین ساز و کارهای نظارت و ضمانت اجرای توافق را در خود گنجانده بود. ولی اکنون همان ساز و کار با دیسیپلین در حال بدل شدن به ابزاری برای مرگ توافقی است که در برهه و زمانی مهمترین توافق قرن و نقطه اتکا و قوت جامعه بین الملل در کاهش چالش های خاورمیانه قلمداد می شد. باید اذعان کرد که پرونده هسته ای ایران بیش از هر زمان دیگری در نقطه داغ خویش و به موضوع کلیدی غنی سازی اورانیوم گره خورده است و این همان مؤلفه و آیتمی است که سالیان متمادی است در کانون نگرانی های غرب خودنمایی کرده و به ابزار اصلی رایزنی دیپلمات های ایرانی در مذاکرات است. یکی از نکات شاخص و کلیدی که رابرت آینهورن دیپلمات کارکشته آمریکایی و از طرفداران سیاست های هسته ای در دولت دموکرات باراک اوباما، بارها و بارها بر آن تأکید کرده است، این است که تاکتیک غنی سازی صفر-که برخی در واشنگتن بر آن تأکید و اصرار دارند، از همان ابتدا غیرواقعی و غیرقابل اجرا بود. به بیان ساده، حذف کامل توان غنی سازی برای کشوری که میلیاردها دلار هزینه زیرساخت کرده و آن را به سمبل استقلال ملی بدل کرده، توهمی بیش نیست. چرا که ایران کشوری مثل لیبی نیست که همه سانتریفیوژهای خود را جمع کرده و برچیند و به کشوری صرفا مصرف کننده صرف بدل شود. تحلیل و آنالیز ایران مبنی بر حق غنی سازی در ماده چهارNPT به رسمیت شناخته شده است و ایران این مسئله شاخص را حق ذاتی خویش قلمداد می کند و محروم سازی کامل، نقض آشکار این حق مسلم ایران است. تهران طی دو دهه گذشته هزینه های سیاسی، اقتصادی و حتی امنیتی سنگینی پرداخته است تا بتواند این خواسته و ظرفیت خود را تثبیت کند. بنابراین پذیرش توافقی که در آن هیچ سطحی از غنی سازی در آن پابرجا و باقی نماند، برای هیچ دولت ایران قابل دفاع و پذیرش نخواهد بود. اگر همچنان غرب و خاصه ایالات متحده بر رؤیای غنی سازی صفر اصرار کند، هیچ توافقی پایدار نخواهد بود و چالش جدی اینجاست که غرب به دنبال تضمینی است که ایران هرگز به سمت سلاح هسته ای نرود و متقابلا ایران نیز به دنبال تضمینی است که ظرفیت و توان هسته ای غیرنظامی اش به عنوان حق مشروع به رسمیت شناخته شده و باقی بماند. اگر این دو مؤلفه بتواند در چارچوب یک برنامه محدود اما شفاف به هم رسیده و تلاقی پیدا کنند، مسیر دیپلماسی باز خواهد ماند.

راهکارهای ماندگار برای برون‌رفت از بحران‌های اقتصادی

محمد بهبودی نیا

علی کاکادزفولی

رئیس‌جمهور مقتدر، پیش از آنکه در سیاست به پیروزی‌های ملموس برسد، در قلمرو «تصویر» پیروز می‌شود؛ یعنی در ذهن مردم و نخبگان صحنه‌ای از خود می‌آفریند که هم اعتماد می‌آورد، هم اقتدار. این تصویر، محصول روابط عمومی پرزرق‌وبرق یا چند حرکت نمایشی نیست، برآیند هم‌افزایی 3 چیز است: اول، ثبات در اصول و زبان سیاسی؛ دوم، توان سامان‌دهی و اجرا و سوم، نشانه‌گذاری‌های نمادین سنجیده در داخل و خارج. تصویر مطلوب رئیس‌جمهور باید به‌ گونه‌ای باشد که در داخل، او را ادامه منطقی قانون اساسی و نهادهای ملی نشان دهد و در خارج، نماینده‌ای قابل‌ محاسبه و عزتمند از قدرت ایران. در یادداشت پیش رو به اختصار اجزای این تصویر و نیز «نبایدها» شرح داده می‌شود. گفتنی است مخاطب این متن نه فقط رئیس‌جمهور حاضر، بلکه روسای جمهور پیشین ایران که در حال حاضر کنشگری سیاسی دارند و روسای جمهور آینده نیز هستند. 

***

* رئیس‌جمهور چگونه اعتماد ملی را جلب می‌کند؟
اولین مولفه، ادبیات منسجم و هویت‌بخش است. رئیس‌جمهور باید دال‌های مرکزی گفتمان نظام سیاسی را که در چارچوب کلی آن انتخاب شده، در گفتار روزمره‌اش تثبیت کند. ثبات واژگانی و مفهومی، 2 اثر دارد؛ مردم در داخل احساس می‌کنند با فردی مواجهند که نقشه ذهنی دارد و کنشگران خارجی نیز می‌فهمند با تصمیم‌گیر قابل پیش‌بینی طرفند. هر تغییر بیان او باید توضیح اقناعی داشته باشد، نه محصول موج خبری.
مولفه دوم، اقتدار اجرایی محسوس است. مردم قدرت را در کیفیت خدمات می‌بینند؛ ثبات بازار، نظم در دولت الکترونیک، پیگیری پروژه‌ها با زمان‌بندی شفاف و پاسخگویی منظم. تصویر مقتدر از جنس «نتیجه» است؛ اگر قرار مشخصی در بازه زمانی مشخصی گذاشته می‌شود، گزارش باید به ‌وقت و روشن منتشر شود، با ذکر آنچه شد و آنچه نشد و چرایی آن.
سومین مولفه، معماری درست ساختار و انسجام کابینه است. کابینه مقتدر یک صدا دارد. سخنگو واقعاً سخنگوست، وزرا در رسانه‌ها با خطوط مشترک حرف می‌زنند و اختلافات در سازوکار داخلی حل می‌شود. انتخاب مدیران باید با معیارهای حرفه‌ای و امنیت ملی همسو باشد؛ تصویر رئیس‌جمهور، بازتاب تیم اوست.
مولفه چهارم هم آداب حضور و نشانه‌گذاری اجتماعی است؛ سادگی، انضباط، وقت‌شناسی، سفرهای میدانی هدفمند و بی‌حاشیه و ارتباط مستقیم و محترمانه با منتقدان. رئیس‌جمهور مقتدر در برابر حاشیه‌ها کم‌حرف اما دقیق است، از شوهای عاطفی بی‌دوام پرهیز می‌کند و به جای آن، با یک حرکت هدفمند معنا تولید می‌کند.
* رئیس‌جمهور چگونه برای خارج از مرزها تصویر اقتدار می‌آفریند؟
دیپلماسی قدرت، نه دیپلماسی نیاز: رئیس‌جمهور باید روشن کند مذاکره ابزار پیشبرد منافع است، نه ابراز استیصال. معادله پیام باید چنین باشد: «ما آماده گفت‌وگوی محترمانه‌ایم اما محاسبه هزینه / فایده‌مان روشن، خط قرمزهای‌مان معلوم و گزینه‌های جایگزین‌مان فعال است».
ثبات در پیام و قاب‌بندی صحیح: در عرصه بین‌الملل، تناقض‌های کوچک، معناهای بزرگ می‌سازد. اگر در سخنرانی از ظرفیت‌های منطقه‌ای و پیوندهای همسایگی و منطقه‌ای می‌گویید، عمل شما در قراردادها و سفرهای کاری باید همین را تأیید کند. تصویر قدرتمند زمانی شکل می‌گیرد که دیگران «پیش‌بینی‌پذیری عزتمند» ببینند.
دیپلماسی اقتصادی زمینگیرنشده: اعلام برنامه‌های بزرگ بدون پیوست اجرا، تصویر را فرسوده می‌کند. رئیس‌جمهور باید چند پروژه پیشران محدود اما ملموس را به ‌عنوان «نمادهای همکاری با جهان» حداقل در بعد رسانه‌ای فعال کند؛ کریدور، انرژی، فناوری پیشران و مالی‌سازی تجارت منطقه‌ای. اعلان‌های دقیق، قراردادهای قابل ‌پیگیری و گزارش‌های دوره‌ای، پیام قدرت می‌دهد.
تعادل در صحنه‌پردازی: عکس و لبخند و سخنرانی، اگر بی‌تناسب با موقعیت باشد، نشانه ضعف تلقی می‌شود. اقتدار، بیشتر در «چه نگفتن» و «کجا حاضر نشدن» نیز شناخته می‌شود. انتخاب صحنه، نشستن، ایستادن، ترتیب دیدارها، حتی واژه‌های آغاز و پایان، باید حساب‌شده باشد.
* سرمایه نمادین رئیس‌جمهور را چگونه نباید سوزاند؟
روایت متناقض نسازید: اینگونه نباشد که امروز از خطوط قرمز بگویید و فردا با ادبیات عذرخواهانه همان خطوط را مبهم کنید. تناقض‌ها سرمایه نمادین را می‌فرساید.
از دوگانه‌سازی ملت/ حکومت پرهیز کنید: رئیس‌جمهور حلقه وصل است، نه قطب‌بندی‌کننده. گفتار القاکننده «من در برابر بقیه نظام» یا «من و مردم در برابر نهادهای قانونی» حتی اگر محبوبیت کوتاه‌مدت بیاورد، اقتدار پایدار نمی‌سازد.
به سیاست خارجی «نمایشی» تن ندهید: ملاقات‌های بی‌حاصل، وعده‌های بدون پیگیری یا زبان بیش ‌از حد ملایم در برابر فشار، به‌سرعت به نماد ضعف بدل می‌شود. عزت در صبر فعال، پرونده‌های دقیق و نتیجه‌های قابل اندازه‌گیری است.
ظرفیت‌های داخلی را تحقیر نکنید: تصویر قوی، روی توان درون‌زا می‌ایستد و بعد درها را روی تعامل می‌گشاید؛ وارونه‌سازی این نسبت، پیام نیاز و استیصال می‌دهد.
حاشیه نسازید و حاشیه را مرکز نکنید: واکنش‌های احساسی به نقدها، شوخی‌های بی‌موقع، تعارف‌های رسانه‌ای یا ناپختگی در شبکه‌های اجتماعی، سرمایه اقتدار را می‌سوزاند.
وعده‌های کلان بی‌پیوست ندهید: برنامه بدون زمان‌بندی و سنجه، «حرف خوب» است نه «قدرت». هر وعده باید مالک مشخص، بودجه، مرحله‌بندی و شاخص داشته باشد.
* الگوی «تصویر ضعیف» چگونه شکل می‌گیرد؟
گاه رئیس‌جمهور با نیت‌های خیرخواهانه و ادبیات نرم وارد می‌شود اما بتدریج تصویری ضعیف از خود می‌سازد. این ضعف معمولاً نه از کمبود هوش یا حسن‌نیت، بلکه از ترکیب چند خطای راهبردی زیر ناشی می‌شود.
نبود «نقشه بیانی» و تکیه بر بداهه: رئیس‌جمهور در موضوعات کلیدی به ‌جای چارچوب، با جملات کلی و متغیر سخن می‌گوید. امروز امنیت ملی را «اصل» می‌نامد و فردا در مقام توضیح، آن را مشروط به ملاحظات کوتاه‌مدت می‌کند. این نوسان، در داخل حس نگرانی ایجاد کرده و به خارج سیگنال تردید می‌فرستد.
مصالحه‌جویی نامتوازن: تلاش برای راضی نگه ‌داشتن همزمان همه مخاطبان (از هجمه‌گران خارجی تا تندترین منتقدان داخلی) به ادبیاتی می‌انجامد که نه پیام عزت ملت می‌دهد و نه به طرف مقابل خط روشنی منتقل می‌کند. نتیجه، درک «عدم تصمیم» است.
روایت‌سازی مشتت: انتخاب‌های انسانی نه بر اساس راهبرد مشترک، بلکه بر پایه مصلحت‌های مقطعی یا پیام‌های رسانه‌ای انجام می‌شود. سخنگو چیز دیگری می‌گوید، وزیر چیز دیگر و رئیس‌دفتر روایت سومی می‌سازد. در این وضعیت، حتی کارهای خوب هم دیده نمی‌شود، چون به ‌جای یک تصویر منسجم، موزاییک‌هایی پراکنده دیده می‌شود.
نمایش‌گرایی در دیپلماسی: سفرهای پرتعداد اما کم‌دستاورد، عکس‌های زیاد اما بی‌قرارداد مشخص و سخنرانی‌های پرتعامل اما بی‌اثر، در افکار عمومی خارجی به «مصرف داخلی» ترجمه می‌شود و در داخل هم به «خالی بودن دست». در چنین حالتی، هر تأخیر در نتیجه، به فرسایش تصویر می‌انجامد.
اقتصاد گفتاری: اعلام سیاست‌های اقتصادی بدون پشتوانه نهادی (مثلاً وعده مهار تورم با جملات انگیزشی یا ارجاع همه مشکلات به فضای روانی) اعتماد تولید نمی‌کند. مردم از رئیس‌جمهور مقتدر «برنامه باصاحب» می‌خواهند؛ چه کسی، با چه منابعی، تا چه زمانی و کجا پاسخگوست.
مواجهه تدافعی با نقد: به ‌جای تبدیل نقد به فرصت بازطراحی، واکنش‌ها احساسی یا شخصی می‌شود؛ گاهی شوخی، گاهی رنجش، گاهی حمله متقابل. این الگو شأن مقام را کوچک و حواشی را بزرگ می‌کند.
کاستن از سرمایه‌های نمادین: تصویر ضعیف وقتی تشدید می‌شود که رئیس‌جمهور از ذخایر معنایی جمهوری اسلامی فاصله بگیرد و به‌جای همنشینی محترمانه با نیروهای انقلابی، با آنان مرز نمادین بسازد. چنین رفتاری نه‌تنها انسجام داخلی را می‌کاهد، بلکه در خارج نیز پیام عدم پشتوانه می‌دهد.
اولویت‌گذاری معکوس در تعارض‌ها در بحران‌های ترکیبی: رئیس‌جمهور باید بداند کجا سخن بگوید، کجا سکوت کند و کجا کار را به متخصص بسپارد. وقتی اولویت‌ها وارونه ‌شود و درباره مسائل فرعی پرحرفی و به مسائل اصلی کم‌توجهی شود، حس «بی‌سکان بودن کشور» شکل می‌گیرد.
اقتدار تصویر ریاست‌جمهوری، نه به صورت لحظه‌ای، بلکه با گفتار و رفتار حساب‌شده بتدریج ساخته می‌شود. رئیس‌جمهور مقتدر در داخل، به مردم حس پیش‌بینی‌پذیری اخلاقی و اجرایی می‌دهد و در خارج، طرف مقابل را به محاسبه‌پذیری وامی‌دارد. در مقابل، الگوی تصویر ضعیف که گاهی از نیت‌های خوب و زبان نرم آغاز می‌شود، به‌سرعت به تناقض‌های بیانی، عدم تجانس تیمی، نمایش‌گرایی خارجی، اقتصاد گفتاری و مرزبندی با سرمایه‌های نمادین می‌انجامد. ترمیم این تصویر ممکن است؛ به شرط آنکه رئیس‌جمهور به‌ جای حضور فراوان و حاصل اندک، به حضور سنجیده و حاصل روشن رو بیاورد و در کانون گفتمان سیاسی ثابت‌قدم بماند. او باید بداند کم‌حرفی دقیق از پرحرفی مبهم مؤثرتر است؛ یک قرارداد واقعی از ده‌ها عکس مهم‌تر و یک گزارش صادقانه از 100 شعار رساتر. چنین است که تصویر رئیس‌جمهور، نه به فضل دوربین‌ها، بلکه به وزن عمل و عقلانیت، مقتدر می‌شود