پاسخ های لوکس به مشکلات مردم

محمد حسین محترم در کیهان نوشت:
«آنهایی که نتایج برجام را نمی‌بینند بروند عینک بزنند!»،«بعضی‌ها در سالهای گذشته هرچی پیش بینی کردند برعکس شده!» ،«برجام فضا را برای اقتصاد مقاومتی فراهم کرد!»و «ایران از رکود خارج شده و رشد اقتصادی به 7و4 دهم درصد رسیده!». اینها از جمله پاسخ‌های لوکسی بود که رئیس جمهور در نشست خبری هفته گذشته خود با خبرنگاران، در یک فضای مونولوگ به منتقدان برجام داد، در حالی که نقد دلسوزانه و مستند آنها به برجام و بیان مشکلات مردم را لوکس خواند! این پاسخ‌های بسیار لوکس درحالی از سوی عالی‌ترین مسئول اجرایی کشور بیان شده که باید گفت:
1- مردم آنچه بدون عینک تاکنون از برجام دیدند، روی کاغذ بوده و نه روی زمین. شاید دلیل این امر را بتوان در محرمانه بودن قراردادهای اقتصادی و نفتی و مذاکرات و مفاد برجام که آمریکایی‌ها به ملت ایران دیکته کردند، جستجو نمود، چراکه هر اقدام محرمانه‌ای، احتمالاً و شاید لاجرم نتایج نامرئی بدنبال دارد و مردم قادر به دیدن آن نخواهند بود.دراین باره کافی است به گزارش‌های رسانه‌های کشورهای اروپایی امضا‌کننده برجام توجه کنیم نه رسانه‌های منتقد داخلی، تا مشخص شود دستاوردهای برجام چقدر قابل دیدن است. شبکه خبری فرانس 24 فرانسه یک روز بعداز نشست خبری رئیس جمهور درگزارشی ازتهران تاکید کرد «یک فروند هواپیمای ایرباس در تهران به زمین نشست، اما بانکهای بزرگ خارجی هنوز از همکاری با ایران خودداری می‌کنند و کاسه صبر مردم ایران برای لمس دستاوردهای برجام در حال لبریز شدن است».این شبکه تلویزیونی صحبت‌های یک دانشجوی ساکن تهران را پخش کرد که می‌گوید «مسئولان می‌گویند تاثیرات و نتایج برجام قابل مشاهده است، اما ما چیز واقعی ندیدیم». «دستاورد هیچ» هم گفته رئیس کل بانک مرکزی خود دولت است نه منتقدان، و«اشتباه بودنِ اعتماد به آمریکا برای برداشته شدن تحریمها» نیز اعتراف مذاکره‌کننده اصلی یعنی وزیر خارجهِ خود محترم کشورمان است نه سخن منتقدان. پس سوال اساسی این است که این چه دستاوردی است که نه ملت ایران آن را می‌بیند و نه رئیس کل بانک مرکزی دولت و نه رسانه‌های داخلی و خارجی؟
2- یکی دیگر از پاسخ‌های لوکسی که رئیس جمهور به منتتقدان برجام داد این بود که:«مسائل بانکی ما با دولت‌ها و بانکهای بزرگ دنیا به صورت عالی است»!. این سخن نیز نه تنها مایه تعجب منتقدان داخلی برجام شد که رسانه‌ها و تحلیلگران خارجی را نیز که تاکنون در حمایت از برجام سنگ تمام گذاشتند، به تعجب واداشت، از جمله بى بى سى که هم نوا با برخی در داخل همواره از دستاوردهای برجام سخن می‌گفت در واکنش به این سخن رئیس جمهور، اذعان کرد « روحانی ديروز در نشست خبرى ادعای نادرستی مبنی بر «عادى شدن روابط ایران با بانکهای بزرگ جهانی» مطرح کرد؛در حالی که مهم‌ترین پاشنه آشیل اجرای برجام،عادی نشدن اين روابط است». معاون بین‌الملل اتاق بازرگانی و صنایع، معادن و کشاورزی ایران هم یک روز بعداز نشست خبری رئیس جمهور درحاشیه همایش سرمایه گذاری ایران و چین تاکید کرد:«تاکنون موافقتنامه‌های خوبی با هیئت‌های خارجی امضا شده اما مشکلات بانکی همچنان مهم‌ترین مانع توسعه روابط اقتصادی کشورها باایران است ».
3- ادعای رشد اقتصادی 7 و 4 دهم درصدی در نتیجه برجام و وجود نداشتن چنین رشدی در منطقه و در سطح جهان نیز از دیگر پاسخ‌های لوکس رئیس جمهور به منتقدان بود. این در حالی است که اولاً طبق گزارش سازمان ملل که همزمان با نشست خبری رئیس جمهور، توسط معاون دبیرکل این سازمان در مراسمی ارائه و منتشر شد، اقتصاد جهان در سال 2016 میلادی که دو هفته پیش به پایان رسید،رشد ضعیف2و2 دهم درصدی را تجربه کرده و بانک جهاني رشد اقتصادی ایران تا سال2018 میلادی (دو سال دیگر) را با فرض احتمال برقراری روابط مالی با بانک‌های خارجی و تحقق توافقات سرمایه‌گذاری‌های جدیدی که در حال مذاکره و تفاهم هستند، 4 و7 دهم درصد پیش بینی کرده.شاید مبنای ادعای رئیس جمهور همین پیش بینی بانک جهانی باشد که اشتباها! اعداد صحیح و اعشاری آن را جابجا بیان کردند.ثانیاً اگر ادعای رشد اقتصادی درست و برجام چنین دستاوردی داشته پس چرا آمارهای دستگاه‌های مختلف اقتصادی و متولی امور از جمله بانک مرکزی و مرکز آمار با هم تناقض دارد و هر چه از عمر دولت یازدهم بیشتر می‌گذرد، آمارهای روتین اقتصادی محرمانه‌تر می‌شود؟.امری که صدای روزنامه‌های طرفدار دولت و نه روزنامه‌های منتقد را هم درآورده. آیا مردم برای دیدن این آمارها هم نیاز به عینک دارند؟
4- «در نتیجه برجام کشور از رکود خارج شده!». این هم از جمله پاسخ‌های رئیس جمهورمحترم به منتقدان برجام بود. اگر کشور از رکود خارج شده چرا در بازار مسکن، معاملات حدود ۵۰ درصد کاهش یافته و بازار آهن قربانی رکود مسکن شده است؟ به گفته رئیس اتحادیه مشاوران املاک کشور در ۱۱ روز ابتدای ماه گذشته (دی ماه) در مقایسه با سال گذشته ثبت قراردادهای خرید و فروش مسکن نصف شده. رئیس اتحادیه فروشندگان آهن هم چهارشنبه گذشته با بیان اینکه در طول ۳ سال اخیر حدود ۱۴۰۰ واحد آهن فروشی تعطیل شده تاکید کرد انتظار زیادی برای رفع رکود کشیدیم، اما نه تنها گشایشی در بازار اتفاق نیافتده، بلکه رکود شدیدتر هم شده است. آقای رئیس‌جمهور تاکید داشت برای دیدن نتایج برجام فقط به صنعت ذوب آهن و فولاد نگاه کنیم که چگونه قبلاً انبارها و حتی حیاط‌های کارخانه‌ها پر از محصولات آنها بود و اکنون به‌ مدد رونق اقتصادی خالی شده است. در گفت‌وگویی که چهارشنبه گذشته به همین دلیل با مدیرعامل بزرگترین شرکت فولاد آلیاژی کشور داشتم و نظر وی را در باره این سخن رئیس جمهور جویا شدم، از واردات گلایه‌مند بود که چگونه به تولید داخل ضربه زده و تاکید داشت دلیل خالی بودن انبارها این است که اکثر کارخانه‌های فولادی با یک سوم ظرفیت کار می‌کنند!
5- رئیس جمهور در پاسخ به سؤالی مبنی براینکه دستاوردهای برجام برای حاشیه نشینان و فقرای جامعه چیست،دریک پاسخ بسیارلوکس می‌گوید وجود این همه کارگر در صنعت نفت نشانه دستاورد‌های برجام برای فقراست! اولا مگر در دولت یازدهم نیروی جدیدی در صنعت نفت مشغول کار شده است؟، این نیروها همان نیروهایی هستند که قبل از دولت یازدهم مشغول خدمت به کشور بودند. ثانیاً معنای دیگر این سخن رئیس جمهور این است که کارگران شریف صنعت نفت هم جزء فقرا هستند وهمین که اخراج نشدند،باید خدا را شکر کنند!. ثالثاً این سخن رئیس جمهور انسان را یاد قبل از انقلاب می‌اندازد که نقل میکردند دولت وقت در واکنش به موج گرانی‌ها ادعا کرده بود برای رفاه حال فرهنگیان، به حقوق ارتشیان اضافه شده است!
6-  رئیس جمهور مدعی بود که «هدف از مذاکرات هسته‌ای و برجام این بود که به دنیا بگوییم ما به دنبال سلاح هسته‌ای نیستیم و از ایران نترسید.»! این درحالی است که نه تنها خود مذاکره کنندگان آمریکایی و اروپایی نیز اذعان داشتند که ایران نه سلاح هسته‌ای دارد و نه بدنبال آن است، بلکه دنیا به مقاومت ملت ایران در مقابل زیاده‌خواهی‌های آمریکا افتخار می‌کرد و آن را می‌ستاند وزیرامورخارجه اوباما30 تیر94 در گفت‌وگو با شبکه تلويزيوني ان‌بي‌سي تاکید می‌کند: «ايراني‌ها هیچ تمایلی برای ساخت بمب ندارند». شبکه تلويزيوني پي‌بي‌اس آمريکا هم همان روز می‌گوید «مردم آمريکا می‌دانستند برنامه هسته‌اي ايران تهدیدی نیست که بخواهند بخاطرش به جنگ بروند». گلوبال ریسرچ هم نوشت «ایران هیچ گاه تهدیدی برای کشورهای غربی یا شرکای منطقه‌ای آنها نداشته است». پايگاه اينترنتي فارن پالیسي 14 مرداد 94 تاکید کرد «هيچ مدرکي وجود ندارد که نشان دهد ايران بدنبال سلاح هسته‌اي است. نهادهاي اطلاعاتي آمريکا هم ازسال 2007 تاکنون به اين نتيجه رسيده‌اند که ايران هيچ برنامه‌ای برای ساخت تسليحات هسته‌اي ندارد».
7- رئیس جمهور همچنین مدعی بود برجام فضای فعالیت را برای اقتصاد مقاومتی آسان‌ترکرده وافزایش تولید و صادرات نفت یک حرکت بزرگی در اقتصاد مقاومتی است! این خام ‌فروشى نفت به تعبیر رهبرمعظم انقلاب حالت «بچّه‌ پول‌‌دارىِ ملّى» است،و ایشان در ابلاغ سیاستهای اقتصاد مقاومتی کاهش وابستگی به نفت را از الزامات اقتصاد مقاومتی برشمردند نه افزایش آن را،و تاکید دارند «اداره کشور با استخراج نفت و فروش آن؛ شیوه‌ غلطی است.(اول فروردین90 ( این چه معامله پُرخسرانی است.من واقعاً خوشحال نمی‌شوم ‌وقتی که آمارِ افزایش صادرات و تولید نفت را می‌شنوم (شهریور 94 دیدار هیئت دولت)».
8- «اگر برجام نبود چی میشد»، دیگر سخن رئیس جمهور برای توجیه دستاوردهای برجام بود. اولاً باید در جواب این سخن گفت اگر به سخنان رهبری به خوبی توجه می‌شد، هیچی نمی‌شد. رهبرمعظم انقلاب در سال 89 تاکید داشتند «بنده هم یقین دارم ملت ایران و مسئولین کشور تحریم‌ها را دور می‌زنند، تحریم‌کنندگان را ناکام می‌کنند؛ مثل موارد دیگری که در سالهای گذشته مجبور شدند یکی یکی عذرخواهی کنند» ثانیاً پاسخ این سخن رئیس جمهور را نه منتقدان داخلی که خود غربی‌ها دادند و به دلیل همین پاسخ‌ها، برجام را به ملت ایران تحمیل کردند. ۱۴ مرداد94 جان کری وزیر خارجه اوباما در مصاحبه با نشریه آتلانتیک تاکید میکند: «اگر کنگره با این توافق مخالفت کند، این یعنی پایان کار تحریم‌ها خواهد بود چون تحریم‌ها در حال فرسایشی و از بین رفتن بودند». دو روز بعد جان مک لالين معاون سابق سازمان اطلاعات مرکزي آمريکا (سيا) اذعان می‌کند: «ايران تا پانزده سال آينده در منطقه قوي‌تر خواهد شد قطع نظر از اينکه اين توافق هسته‌اي وجود داشته باشد يا وجود نداشته باشد.» ده روز بعد معاون امنيت ملي آمریکا و رئيس انديشكده آمريكايي ادموند بورك هشدار دادند «اگر برجام امضا نمی‌شد سياست تحريم شکست می‌خورد و تهران موفق به خنثي سازي طرح هاي اوباما و شورای امنیت سازمان ملل می‌شد».

محمد زعیم‌زاده در وطن امروز نوشت:
چند روز دیگر تب و تاب فاجعه پلاسکو هم فروکش می‌کند و دوباره روز از نو و روزی از نو. چند روز دیگر که استریم شبکه‌های اجتماعی از عکس دلاوران آتش‌نشانی خالی می‌شود، چند روز دیگر که عکس گرفتن‌ها و رژه رفتن‌های مسؤولان با ربط و بی‌ربط با مساله پایان یافت و عکس‌های‌شان در رسانه‌ها خوب چرخید، چند روز دیگر که لشکرکشی توئیتری و پلاسی و فیس‌بوکی برای داغ کردن و ترند کردن فلانی باید برود و فلانی قهرمان است تمام شد، تازه می‌شود روز از نو و روزی از نو، تازه گروه‌ها و جریان‌های سیاسی مترشان را دست می‌گیرند تا اندازه بگیرند چقدر در این گیر‌ودار رأی به کیسه‌شان رفته است، تازه می‌آیند بررسی کنند که چگونه سازمان رأی خود را بر بنای خراب شده پلاسکو بنا کنند؟ چگونه دوقطبی نو بر مبنای ویرانه پلاسکو سازند و از قبل آن رأی بیاورند و دوباره با تعارف و عدم قاطعیت و مدیریت باری به هر جهت سبب‌ساز وقایعی هولناک چون حادثه قطار تبریز- مشهد شوند و همین طور این سیکل باطل ادامه پیدا کند، سیکل بازتولید ناکارآمدی برای فتح صندوق و فتح صندوق برای تولید ناکارآمدی...!
راستی! نسبت دموکراسی با مساله کارآمدی قرار است تا کی اینگونه وارونه ادامه پیدا کند؟ تا کی قرار است شیپور از سر گشادش نواخته شود؟ تا کی قرار است دولت بشود سهامی عام گروه‌های سیاسی که وزیرش پس از جزغاله شدن ده‌ها نفر در فاجعه قطار آنگونه اظهار نظر کند؟ تا کی قرار است جماعتی فقط بر رأی مردم سوار بشوند و موج سواری کنند؟!
انصافا به همین شورای شهر اخیر شهر تهران که قرار است نهادی تخصصی برای پیگیری امور شهری و نظارت بر معضلات شهری از جنس پلاسکو باشد دقت کنید؛ قبل از برگزاری انتخابات که گروه‌های سیاسی مختلف برای درج نام هنرپیشه‌ها و خواننده‌ها در لیست با هم مسابقه گذاشته بودند، بعد از برگزاری انتخابات و برتری نسبی جریان منتقد دولت و عدم توفیق جریان حامی دولت در انتخاب شهردار همسو با خود هم، جریان حامی دولت، در استعفا و پیوستن به دولت و جایگاه‌های مدیریتی چرب و نرم‌تر مسابقه گذاشتند. ابتدای امر مهدی حجت آهنگ استعفا و حضور در میراث فرهنگی سر داد، سپس سلطانی‌فر راهی میراث فرهنگی و بعد وزارت ورزش شد و از همه جالب‌تر احمد مسجدجامعی، وزیر ارشاد دولت اصلاحات که قصد کرد در سال پایانی دولت و شورا از مواهب پست مدیریتی دولتی بی‌بهره نماند و استعفای خود را رسما اعلام کرد، تا همگی نشان دهند اگر اولویت سیاسی‌شان چیز دیگری باشد و سمت بهتر به آنها پیشنهاد شود رأی مردم به موی‌شان هم نیست، جالب‌تر اینجاست که پس از وقوع حادثه پلاسکو و پدید آوردن موج ناکارآیی و سیاسی‌بازی بخشی از شورای شهر تهران در افکار عمومی و تبدیل کردن حادثه دلخراش پلاسکو توسط جریان متبوعش به یک بازی سیاسی، استعفای خود را پس گرفت و خیلی جالب مرزهای موج‌سواری سیاسی را جابه‌جا کرد و گفت: تا مشخص شدن سرنوشت آتش‌نشان‌های مفقود و اتمام عملیات آواربرداری در شورا می‌مانم!
رفتاری از این جنس یعنی برای ما «رجل صرفا سیاسی‌کار» آنچه اهمیت ندارد مساله مردم است و کارآمدی برای آنها و همیشه آنجاییم که منافع سیاسی و حزبی‌مان ایجاب می‌کند!
البته ناگفته پیداست بین «مدیریت کاخ‌نشینی» که از راه دور سقف مشکل بازماندگان قربانیان حادثه قطار
تبریز- مشهد را بیمه آن فرد می‌داند و مدیری که زودتر و جلوتر از نیروهایش در میدان است و ضدانقلاب و بی‌بی‌سی و فلان نیوز و بهمان آنلاین فحش‌کشش می‌کنند، تفاوت وجود دارد اما مساله اینجاست که این تفاوت هم برای حل
مساله کارآمدی نظام جمهوری اسلامی کفایت نمی‌کند و تا نسبت آفات دموکراسی لاشخوری، دموکراسی و میزپرستی به این سبک و سیاق با کارآمدی و مدیریت کارآمد حل نشود قصه و غصه همان است که بود!

دنبال مقصر نبا شیم

صاق زیباکلام در آرمان نوشت:

بعد ازتسلیت به خانواده، منسوبان و همکاران داغ‌دیده شهدای آتش‌نشانی، در جریان حادثه ناگوارساختمان پلاسکو، بسیاری پای شهردار و مساله ارائه خدمات شهری را پیش کشیدند. نویسنده این قلم فرصت طلبی سیاسی را غیراخلاقی می‌دانم و زمانی‌که شماری از ماموران آتش‌نشانی هم جان خود را در راه انجام وظیفه شان از دست داده باشند آن ‌را غیراخلاقی‌ترهم می‌دانم. برخلاف دیگران که شهردار و بعضا هم مجموعه دولت را مورد انتقاد قرارداده و مقصر اعلام می‌کنند، برای نگارنده داوری آسان نیست. روز گذشته آقای علی‌ربیعی وزیرمحترم کار واموراجتماعی در نخستین واکنش رسمی دولت به این سانحه اخذ برخی تصمیمات را اعلام داشتند. از جمله اینکه کارگران بیکار شده ساختمان پلاسکو از فردا می‌توانند با مراجعه به اداره کار بیمه بیکاری دریافت کنند؛ مستمری شهدای آتش‌نشان از امروز بدون تشریفات اداری برقرار می‌شود؛ سازمان تامین اجتماعی هزینه تکمیل درمان آتش‌نشانان مصدوم را متقبل می‌شود؛ و برخی تسهیلات دیگر برای قربانیان سانحه ساختمان پلاسکو. اما ای‌کاش آقای ربیعی یا یک مقام مسئول دیگر می‌توانستند برخی توضیحات دیگری هم درباره این حادثه بدهند. مثلا اینکه اساسا وضعیت شهر ۱میلیون نفری تهران از نظربودجه، تمهیدات، تجهیزات، امکانات،نیروی انسانی لازم و سایر آمادگی‌ها برای حوادث غیرمترقبه چگونه است؟ ای‌کاش وزیرکشور، رئیس شورای شهرتهران یا جناب آقای قالیباف یا یکی دیگر از مسئولان در قبال نگرانی‌های عدیده‌ای که حادثه ساختمان پلاسکو درذهن بسیاری ازساکنان تهران ایجادکرده، می‌توانستند توضیح دهندکه بودجه، پیش‌بینی‌ها، نیروی انسانی مجهز و تعلیم دیده شده و... برای حوادث غیر مترقبه در تهران ۱۴میلیون نفری چگونه است؟ ای‌کاش به‌جای اصرار برمقصرنشان دادن مسئولان آن‌هم با انگیزه‌های سیاسی، ازآنها می‌خواستیم که به افکارعمومی پاسخ می‌دادند که سرانه ماموران آتش‌نشانی برای کلان شهرتهران با ۱۴میلیون سکنه حسب استانداردهای بین‌المللی چگونه است؟حسب استانداردهای بین‌المللی کلانشهر تهران چه تعداد مامور آتش‌نشانی باید داشته باشد و درعمل ما از چه تعدادی برخورداریم؟ سرانه بودجه خدمات شهری در بلاد توسعه یافته چقدراست و در ایران چقدر است؟ حسب استانداردهای بین‌المللی یک شهر ۱۴میلیون نفری چند فروند هلیکوپتراطفای حریق باید داشته باشد و ما چند فروند داریم؟«البته باورنمی کنیم که نداریم». نویسنده معتقد است، ارزنده‌ترین یاد بودی که می‌توان برای شهدای آتش‌نشانی و اساسا همه قربانیان این حادثه دردناک تصور کردآن است که از مسئولانمان بخواهیم به‌جای تکرارملال آور شعارها و کلی گویی‌های همیشگی، به‌پرسش‌های بنیادی پیرامون مدیریت شهری در کلانشهرهای ایران درمقایسه با جوامع دیگرو استانداردهای بین‌المللی پاسخگو باشند. دوسال پیش بود که صدها هکتار ازجنگل‌های گرگان درآتش سوختند و مردم محلی با بیل و سطل شن آتش را مجبور بودند مهار کنند چون محیط‌زیست هلی‌کوپتراطفای حریق نداشت. در آن زمان نگارنده ‌نامه‌سرگشاده‌ای به یکی از بزرگان که دولت آقای روحانی را به‌واسطه غفلت ازامورفرهنگی مورد انتقاد قرار داده بود، نوشتم ویادآورشدم که در همان سال۹۳ مجموعا۳۶دستگاه که به دولت و مجلس هم پاسخگو نبودند، قریب به ۶۰۰۰میلیارد تومان در سال بودجه داشتند درحالی‌که بودجه سازمان محیط‌زیست با ۶۰۰۰پرسنل ۱۷۴میلیارد تومان ‌بوده است. بنابراین خیلی هم تصادفی نبوده که حتی استان‌های جنگلی ماهم یک فروند هلی‌کوپترآب‌پاش ندارند. درنامه دیگری متذکر شده بودم که قوای مسلحمان چند صد یا شاید هم چند هزارفروند هلی کوپتردارند. نگارنده بخیل نیست و خداوند بیشتر هم بهشان بدهد،اما ای‌کاش اسبابی فراهم می‌آمد ومعجزه‌ای می‌شد و یکی دو فروند هلی‌کوپتراطفای حریق دست دوم چینی هم نصیب محیط زیست کشورمان می‌شد. مدتی بعد درجریان یک همایشی پیرامون محیط زیست، خانم دکترمعصومه ابتکاررا زیارت کردم. فرمودند«آقای دکتر مارادونا را ولش کنید، مراقب غضنفر خودمان باشید» وادامه دادند«بالگرد اطفای حریق را فراموش کنید. ما در خیلی از مناطقمان با مشکل تامین موتورسیکلت برای محیط‌بانانمان روبه‌روهستیم». خداوند به بازماندگان شهدای آتش‌نشانان ساختمان پلاسکو صبر عنایت فرماید.

برای بررسی فاجعه ساختمان پلاسکو که باعث جان‌باختن و مجروح‌شدن آتش‌نشانان ایثارگر و مردم شد، باید به دو موضوع، یکی قانون و دیگری اقدامات شهرداری پرداخته شود. ماده ٥٥ قانون شهرداری در شرح وظایف شهرداری‌هاست. تبصره ١٤ ماده ٥٥ این قانون مقرر می‌کند: «اتخاذ تدابیر مؤثر و اقدام لازم برای حفظ شهر از خطر سیل و همچنین رفع خطر از بناها و دیوارهای شکسته و خطرناک واقع در معابر عمومی و کوچه‌ها و خا‌نه‌های عمومی و دالان‌های عمومی و پرکردن و پوشاندن چاه‌ها و چاله‌های واقع در معابر و جلوگیری و گذاشتن هر نوع اشیا در بالکن‌ها و ایوان‌ها مشرف و مجاور به معابر عمومی که افتادن آنها موجب خطر برای عابرین است و جلوگیری از ناودان‌ها و دودکش‌های ساختمان‌ها که باعث زحمت و خسارت ساکنین شهرها باشد». تبصره: «در کلیه موارد مربوط به رفع خطر از بناها و  رفع مزاحمت‌های مندرج در ماده فوق، شهرداری پس از کسب نظر مأمور فنی خود به مالكين ... 

...یا صاحبان اماکن یا صاحبان ادوات منصوب ابلاغ مهلت‌دار مناسبی صادر می‌نماید. اگر دستور شهرداری در مهلت معین به‌موقع به اجرا گذاشته نشود، شهرداری رأسا با مراقبت مأمورین خود اقدام به رفع خطر یا مزاحمت خواهد نمود و هزینه مصروف را به اضافه صدی پانزده خسارت از طرف دریافت خواهد کرد. مقررات فوق شامل کلیه اماکن عمومی مانند سینماها، گرمابه‌ها، میهمان‌خانه‌ها، دکاکین، قهوه‌خانه‌ها، رستوران‌ها، پاساژها و امثال آن که محل رفت‌وآمد و مراجعه عمومی است، نیز می‌باشد». شهرداری مدعی است بارها برای ساکنان پاساژ پلاسکو اخطار دستورالعمل ایمنی صادر كرده است. جای تعجب است که شهرداری مدعی است بیش از ٣٠ بار اخطار داده و ظاهرا خود را مبرا از مسئولیت می‌داند. پرسش این است که آیا شهرداری برای صدور هر بار اخطار خود با تکیه بر تبصره ١٤ ماده ٥٥ قانون شهرداری، برای خود اثر قانونی قائل بوده و با این اعتبار اخطار را صادر کرده‌اند که اثر وضعی داشته باشد؟ یا با تأسف صدور اخطاریه‌هايي از‌این‌دست، وسیله چانه‌زنی با واحد متخلف است؟ اگر مدیریت شهری، قانون حاکم بر روابط خود با شهر و نحوه مدیریت شهری را برگرفته از این قانون می‌دانند، باید بعد از اولین اخطار حسب مفاد تبصره ١٤ ذیل ماده ٥٥ که به صراحت اعلام می‌دارد «باید مهلت متناسبی اعطا و پس از انقضای مهلت و مدت اگر متصرف رأسا نسبت به رفع خطر ایمنی و موانع آن اقدام ننمود، شهرداری رأسا با مراقبت مأمورین خود اقدام به رفع خطر یا مزاحمت خواهد نمود و هزینه مصروف را به اضافه صدی پانزده خسارت از طرف دریافت خواهد کرد»، اقدام می‌کرد. ممکن است گفته شود امکان چنین سرمایه‌گذاری‌ای از طرف شهرداری با توجه به گستردگی اماکنی همانند پاساژ پلاسکو میسر نیست. آیا امکان توقف فعالیت در واحدهایی که مخاطره‌آمیز هستند، با تکیه بر همین ماده و با استفاده از حدود اختیارات وزارت کار و دیگر مواد قانونی و همچنین درخواست دستور از مقام قضائی میسر نیست؟
متأسفانه در روزهای گذشته بارها از صفت پاساژ و ساختمان قدیمی یاد شده است و تلاش شده این قدیمی‌بودن را دلیل بر ریزش ساختمان پلاسکو قلمداد کنند. عمر مفید ساختمان‌ها به لحاظ نظارت‌نداشتن شهرداری متأسفانه در ایران کم است؛ والا ساختمانی مانند «امپایر استیت» در نیویورک، عمری دو، سه برابر پاساژ پلاسکو دارد و هرکس که به نیویورک می‌رود، با پرداخت بیش از صد دلار در صف می‌ایستد تا با آسانسورهای این ساختمان خود را به بلندترین نقطه نیویورک برساند و از بالا شاهد رویش آسمان‌خراش‌ها باشد. متأسفانه ساختمان‌هایی که همین چند سال پیش و در دوره مدیریت شهردار فعلی هم ساخته شده‌اند، با تأسف با نبود ایمنی روبه‌رو هستند. پاساژ علاءالدین که ماجرای درگیری مالکان آن با شهرداری به فضاهای مجازی هم کشیده شد و در یکی از سایت‌ها در دوره مذاکرات برجام آمده بود «... حال که آقای ظریف و جان کری موفق به امضای برجام شدند، دو کار باقی مانده؛ یکی درگیری  شهرداری با پاساژ علاءالدین و دیگری درگیری شهرداری با پاساژ تجارت جهانی فردوسی»! شهرداری به‌صراحت اعلام كرد این بنا استحکام لازم را ندارد و چندین بلوک سیمانی جلوی این ساختمان عظیم خطرآفرین گذاشته شد و مدتی ساختمان تعطیل شد. مدت‌ها جنگ ساکنان و متصرفان با شهرداری نقل محافل بود. نمی‌دانم کدام ساحر عصای موسايی خود را از آستین به در آورد و ناگهان ساختمان خطرآفرین تجارت جهانی فردوسی شد ساختمان عادی و امن و امروزه فعال است! از ساختمان پاساژ آلومینیوم نمی‌گویم که خطری به همین اندازه دارد. از منظر حقوقی، به هر حیله در دل شهرداری نسبت به پاساژ پلاسکو می‌شد رهی جست؛ اما اینکه چرا بعد از صدور اخطارها صبر کردند و اخطار بعدی را فرستادند، واقعا محل سؤال است. شهرداری مدعی است بیش از ٣٠ بار به مدیریت و مالکان پاساژ اخطار ایمنی فرستاده است. به یکی از اخطاریه‌ها اشاره می‌کنم تا بدانیم صدور این اخطاریه‌ها صرفا برای رفع تکلیف بوده است.

«موضوع- اخطار ایمنی/ با سلام؛ با توجه به اعلام سازمان آتش‌نشانی و  خدمات ایمنی مبنی بر خطرناک‌بودن محل در جهت کاهش ناایمنی مشهود مقتضی است در اسرع وقت با دردست‌داشتن سند مالکیت و آخرین برگ عوارض نوسازی شهر و پروانه اشتغال به سازمان آتش‌نشانی و خدمات ایمنی واقع در میدان حسن‌آباد (واحد پیشگیری و حفاظت از حریق) مراجعه و برابر دستورالعمل ایمنی نسبت به ایمن‌سازی واحد خود و اخذ تأيیدیه اقدام نمايند. بدیهی است در صورت عدم پیگیری مسئولیت عواقب هرگونه خطر احتمالی متوجه آن شخص می‌باشد. رونوشت این نامه به ده‌ها مرجع من‌جمله یگان حفاظت شهرداری منطقه ١٢- معاونت پیشگیری از وقوع جرم قوه قضائیه ارسال شده است»؛ اما کسی نپرسیده به استناد کدام قانون نوشته شده «مسئولیت عواقب هرگونه خطر احتمالی متوجه آن شخص می‌باشد». می‌دانیم پاساژ پلاسکو که در سال ٤١ ساخته شد و امثال من که از شهرستان به تهران می‌آمدیم دو سوغاتی یکی سوارشدن بر اتوبوس‌های دوطبقه و دیگری عکس‌گرفتن جلوی پاساژ پلاسکو را در خاطر خود داریم. این برج متعلق به حبیب القانیان معروف به حاج حبیب بود که در اردیبهشت سال ٥٨ یعنی سه ماه بعد از انقلاب اعدام و مالکیت پاساژ به بنیاد مستضعفان واگذار شد و ٦٠٠ واحدی که در این پاساژ فعال بودند، در واقع مستأجر بنیاد مستضعفان هستند. اینکه در اخطاریه آمده است: «در اسرع وقت با دردست‌داشتن سند مالکیت و آخرین برگ عوارض نوسازی شهرداری و پروانه اشتغال به آتش‌نشانی مراجعه شود»، در واقع فرافکنی است و به باور من سندی است برای روز مبادا؛ یعنی امروز که در بوق‌وکرنا کنند که ٣٠ بار اخطار داديم و دریغ از یک بار اقدام. نگارنده معتقد است مدیریت شهری تهران رها شده و شهر در کماست.
 کمیسیون ماده ٥ به عنوان قلک شهرداری، نفس شهر را بریده است و باغات یکی بعد از دیگری شبانه تخریب می‌شوند؛ مانند همین مورد اخیر باغ خیابان فرشته جنب باغ سفارت روسیه و ایتالیا که شبانه درخت‌های صدساله چنار آن را از بیخ‌و‌بن کندند و آن را مهیای برج‌سازی كردند. از منظر حقوقی، جنایت این است که برای درختان قطور بالای صد سال، در مقابل دریافت مبلغی خواه رسمی یا غیررسمی و با چشم‌پوشی اجازه قطع صادر شود. بافت فرسوده تهران به مدیریتی توانمند نياز دارد که از حوادثی از قبیل آتش‌سوزی پلاسکو پیشگیری شود. خیابان جمهوری دو، سه سال قبل شاهد بود که دو زن نگون‌بخت جلوی چشم مأموران آتش‌نشانی که وسایل لازم را نداشتند سقوط کردند و پنجشنبه هم خیابان شاهد بود که قهرمانان آتش‌نشان با وسائل ابتدایی، به جنگ آتش افروخته در دریای آهن ساختمان پلاسکو رفتند و جان بر سر حفاظت از مردم گذاشتند. در شورای شهر که دو دوره در اختیار اصولگرایان بود، این‌بار اصلاح‌طلبان مدعی حقوق مردم هم رسما وارد فاز انتخاباتی شده‌اند و دریغ از احساس مسئولیت. تهران شهر بی‌دفاع مانند رم باستان در مصاف با خطرات فراوان مانده که یکی از آنها آتش‌سوزی است، شهرداری هم در کماست.