با نامه حضرت امام(ره) و توصیه ایشان به تفاهم در نهایت بنی صدر نهم شهریور در نامه‌ای با ادبیات نامفهوم و متناقض خطاب به مجلس نوشت[...]
با نامه حضرت امام(ره) و توصیه ایشان به تفاهم در نهایت بنی صدر نهم شهریور در نامه‌ای با ادبیات نامفهوم و متناقض خطاب به مجلس نوشت: «به آقای محمدعلی رجایی نخست‌وزیر گفته بودم، جز وزرای کشور و دفاع درباره دیگر وزیران نظر نمی‌دهم، از بابت رویه سکوت که بنا گذاشته بودم در پیش بگیرم در فهرستی که ایشان در اختیار من گذاشته‌اند کسانی هستند که درباره آنها نظر موافق دارم. درباره تنی چند نمی‌توانم بی‌نظر باشم و با این همه کار را به مجلس محترم می‌گذارم و... ».
بنی‌صدر پس از ارسال این نامه در همان روز دچار تردید شد و بلافاصله در نامه بلند و بالای دیگری خطاب به مجلس نوشت: «پس از آنکه مطلع شدم دستگاه تبلیغاتی نامه‌ای خطاب به مجلس محترم را با سر و صدای بسیار پخش کرده است، آن نامه را خواندم و ناگزیر این نامه را به عنوان توضیح می‌نویسم. نمایندگان محترم! به شما و همه مردم کشور هشدار می‌دهم این نامه با ۱۰ دروغ شروع می‌شود و مرا از هرگونه توضیحی درباره مطلبی که در نامه قبلی به هیئت تشخیص صلاحیت تذکر داده بودم دایر به اصرار به تشکیل هیئت وزیران خط تضاد بی‌نیاز می‌کند. ضابطه اصلی مخالفت با رئیس‌جمهوری است». بنی‌صدر در قسمت پایینی نامه‌اش آورده است: «نمایندگان محترم چه کسی باور می‌کند کسانی باشند و این دروغ‌ها و توهین و افتراها را بنویسند برای قبولاندن دولتی و دولتی که بدین ترتیب تحمیل شده به راه همکاری و تفاهم برود؟ بنابراین به حکم وظایف قانونی و خطیر بودن وضعیت اجرای قانون اساسی اصرار تمام دارم. همانطور که امام فرمودند دولت باید دولت تفاهم و وزیران باید اشخاص مؤمن به انقلاب و مدیر و مدبر و فعال باشند.»
سرانجام نخست‌وزیر فهرست اسامی وزیران پیشنهادی را در نهم شهریور به مجلس معرفی کرد و نمایندگان در مدت یک هفته به بحث و بررسی و مذاکره درباره آنها پرداختند، اما کش‌وقوس‌ها همچنان ادامه داشت و تا پانزدهم شهریور 1359 اعضای پیشنهادی رجایی به بنی‌صدر مورد توافق قرار نگرفته بود. بنی‌صدر سعی داشت در مخالفت با وزیران پیشنهادی به هدف خود برسد که پس از تعلل‌ها و کارشکنی‌های زیاد تنها با چهار نفر از ۲۱ عضو پیشنهادی کابینه برای معرفی به مجلس جهت اخذ رأی موافقت کرد. انتخاب نشدن یک سوم از افراد پیشنهادی به خودی خود بیان‌کننده عمق اختلاف نظرهای رئیس‌جمهور و نخست‌وزیر بود. در جلسه‌ای نظر نمایندگان طرح شد و رجایی نیز پاسخ داد و بالاخره در تاریخ ۲۱ شهریور از مجموعه ۱۹۳ نفر نماینده حاضر در مجلس که حق رأی داشتند، ۱۶۹ نفر رأی موافق، ۱۴ نفر رأی مخالف و ۱۰ نفر رأی ممتنع دادند و همه ۱۴ نفر اعضای کابینه رأی اعتماد گرفتند. تحلیل بنی‌صدر این بود که دولت رجایی به دلیل ضعف مدیریت و همکاری نکردن با رئیس‌جمهور بیش از دو ماه نمی‌تواند دوام بیاورد، اما تحمل و صبر رجایی را موفق کرد.
